Onze Taal. Jaargang 52

[p. 104]

Reacties

‘Onze Taal’ biedt aan elke lezer de mogelijkheid tot reageren. U kunt desgewenst een uitgebreide lijst met redactie-aanwijzingen opvragen bij het secretariaat: postbus 140, 2678 ZJ De Lier, telefoon 01745-7070. Voor bijdragen aan deze rubriek gelden de volgende richtlijnen: • Formuleer uw reactie kort en bondig (max. 200 woorden). • Geef in de tekst duidelijk aan op welk artikel wordt gereageerd. • Stel uw bijdrage zodanig op dat de lezer niet wordt verplicht een vorig nummer erbij te halen. • Lever uw reactie, bij voorkeur getypt, in onder duidelijke vermelding van naam en functie. Reacties kunnen doorgaans worden geplaatst twee maanden na het nummer waarop u reageert. Niet-geplaatste reacties worden doorgestuurd naar de auteur van het desbetreffende artikel.

Spelregels ‘Reacties’

Nu het aantal abonnees op ‘Onze Taal’ blijft stijgen - per maand mogen wij gemiddeld honderd nieuwe lezers verwelkomen - is de redactie genoodzaakt de spelregels voor de rubriek reacties enigszins te wijzigen. De correspondentie naar aanleiding van lezersbrieven dreigt te veel ten koste te gaan van andere redactionele bezigheden. ‘Onze Taal’ blijft, uiteraard, de mogelijkheid bieden tot reactie en discussie, maar correspondentie met de redactie over brieven zal tot een minimum worden beperkt.

Lees de kleine letters onder de kop reacties.

J. Renkema

Indisch, Indiaas

Tegen het stuk van B. Evenhuis in ‘Onze Taal’ van juni 1983 over Engelse insluipsels heb ik - afgezien van de verongelijkte toon - weinig in te brengen. Dit weinige betreft de uitsmijter, dat ‘Indiaas’ maar één letter verschilt met in-dwaas.

Evenhuis meent dat deze monstruositeit is ingeslopen via radiotaal en niet-besefte verschillen in uitspraak. Het woord is echter gevormd toen de staat India zelfstandig werd.

Voor de hand had gelegen Indië en Indisch te gaan zeggen en schrijven, zoals we voordien Brits-Indië en Brits-Indisch bezigden. Dit kon niet om twee redenen. De eerste was dat India maar een deel van Brits-Indië vormde. Belangrijker was dat op dat moment vrijwel iedere Nederlander onder ‘Indië’ iets anders verstond.

Het moest dus India blijven.

Nu het bijvoeglijk voornaamwoord. ‘Indisch’ was uitgesloten om de genoemde reden. ‘Indiaans’ (vergelijk Italiaans) wekte verwarring met Amerikaanse roodhuiden. Zo werd ‘Indiaas’ geconstrueerd en aanvaard door de overheid, de uitgevers en de hoofdredacteuren van persorganen en de omroepen.

Ik besef wellicht beter dan Evenhuis dat afspraken, gemaakt door hoofdredacteuren, niet feilloos behoeven te zijn. Maar ze als een ingeslopen monstruositeit te typeren, is mij wat al te radicaal.

G. Alb. van Dongen

journalist, Rotterdam