Onze Taal. Jaargang 52

[p. 24]

Stijloefeningen

In het oktober-nummer van vorig jaar (pag. 118) stond een oproep tot het inzenden van Stijloefeningen. Het ging om het volgende, tamelijk onbenullige, verhaaltje.

Er zit een man in de tram, in het spitsuur (lijn 16 in Amsterdam). Hij ziet een figuur die opvalt door een lange nek en een gekke hoed. Die figuur maakt ruzie met een medepassagier die tegen hem aanbotst. Maar die ruzie zet niet door, en de figuur gaat zitten. Later op de dag ziet die eerste man dezelfde figuur bij toeval weer. Er staat dan iemand bij hem die zegt dat er een extra knoop aan zijn jas moet.

Dit verhaaltje is al op 99 verschillende manieren verteld. Zie het boek van Rudy Kousbroek (Amsterdam, De Bezige Bij 1978). Het aantal variatiemogelijkheden is echter nog lang niet uitgeput, getuige de talrijke inzendingen van Onze-Taallezers.

In het januari-nummer (pagina 7) werden al drie nieuwe variaties afgedrukt. Hieronder nog een drietal. Bij de selectie is vooral gelet op produkten van jeugdige taalgebruikers.

'n Belevenis in Amsterdam

Awè, ik èn dan flewéke naor Amsterdam heweest. lederjin zei: ‘Durf je dao nao toe, nao zô'n stad?’ Mao jao, m'n vriendinne oa van de zomer 'n kosbaore rienk ier loaten lihhen, in ik aon beloofd, da 'k um trug zou brieng'n. 'k Doen dur vier uren over, over de reize bedoel ik. Mao da moe je voo je vrien'n overèn. 'k Aon mu held in 'n tasje roond m'n nek gang'n, want je weet mao nôoit. In ik aon ook nog 'n treinkaorte, waor 'n graotis reisdag op stoeng. Dus! Ost ieder jaar verdien ik an die treinkaorte. Mao jao, da ka je beter nie tehen de Spoorwehen zehh'n, aanders trekken ze wee 't jin of 't aander in. Of ze heven minder reisdaohen. Ik wijk noha 'k je van m'n besluten af, dus vertrok ik 'n ure vroeher dan was afhesproken, in stoeng ik om aalf één a vo 't Centraol Station. Ik belde m'n vriendinne op en zei: ‘Ik bin ier a. Wa moen ik doen? Ik vind tier nie veilig.’ Ze zei: ‘Pak lijn dèrtiene, dan bi j'ier zô. In aanders wach je, ik bin ur in 'n kwatier.’ Ik was nog nôoit in 'n Amsterdamse tram (trem zehh'n ze in Amsterdam) heweest mee 'n strippekaorte. In Belhen wè, wan ik weun bie de hrens, en kom dikkels in Belhen. Maor in Olland bin 'k 'n bitje bange. Erg hé, in jun eihen laand? Je wôr zôveel aordihe verhaol'n. Weetje wa, docht ik, ik pak 'n taxi. Die kom'n toch telkens voohereej'n. In jao wô, 2 menuten laoter tuften ik deur Amsterdam. 't Was nie zô'n leuke sjoffeur, mao die vint à zun eihen ook nie hemaokt. Achter 't eten hing'n me wienkeln in 't Centrum. In dao zah 'k me toch 'n vint lôpen! Zô êen aonk ier nog nôoit hezien. Mao, mao! 'n Hrôte zwartenoed op z'n kop. 'n Soort Zorro-Oed, mao dan ôher, mee 'n koorde roond, dat in 'n stèrt afieng. In dan aot ie 'n nek, zô lank, da ku je je nie voostell'n. In vèder, 'n heraofelde jas, in 'n broek, 'n Paor lèzen vaneihen. Want 't is net, of zoonder lézen de wèreld nie mjè vèder ka draoi'n. Die vint bleef in êens staon bie 'n vuulbak. In wa deed ie? Ie aold ‘urn 'n bekertje uut mee 't rietje nog in. In toen zoog 't ie an da rietje. Bah!

‘Die vint è zeker vee dust,’ zei m'n vriendinne, ‘in misschien wel oenger.’ Mao, dad èn me mao niet hevrohen. Di hebeurende in de Kalverstraote. Die is toch nie mjè aal te proper. Hjèn woonder, an d'r zukke mensen roond lôp'n. Afijn, we liepen nog wa roond in hieng'n bie Daovid in Holiath wa drienken in 'n pannekoeke-eten. Toen mos me wee mee de tram naor uus. We zaoten hoed in wel in de tram, in daor ao je warachtig die vint mee dien oed mee die stèrt. Langnek za'k mao zehh'n. Die ao hjèn plaotse mjè, dus: staon. Da beviel 't um nie, want ie mos hebukt staon. Ie zou z'n kop wè deu 't plafond moet'n steek'n om hoed te staon. Ie behon wa herrie te maoken, tehen de mènsen, die wel 'n plekje aon. De ruzie, wan da wast wel 'n bitje, wier a langer oe èrger. Ik zei tehen m'n vriendinne: ‘Daor è je 't gedoonder’. ‘Wel njèt’ zei ze. In helukkig, voor atter de kondukteur tussen mos kom'n, stopte de tram. Er hieng'n wa mènsen uut, in Lange Jan (zô noem ik urn mao) hoeng haon zitt'n. Ik was blieje, a me d'r houwe uut mossen. 't Was misschien 'n jèle braove vint, maor op den duur behin j'iederjèn te wantrouw'n. 't Was vèder jel hezellig in Amsterdam. 'k Hoop dur noh 'n kjè nao toe te haon. Wie weet, wa we dan wee zien.

Irma Roegiers

IJzendijke

Rijmvariant

Ik zit in lijn 16, de tram naar A'dam. Plots valt mijn oog op een rare man, en een nek dat hij heeft, en een hoed dat hij draagt, daarmee zal hij wel veel worden geplaagd.

Opeens scheldt hij op een oude vrouw, daarvan krijgt hij, weet ik zeker, berouw.

Omdat de vrouw haar evenwicht verloor, dat hem kennelijk erg stoort.

Bij de halte komt er een plaats vrij, daar neemt hij plaats, vlak naast mij. Maar gelukkig niet voor lang, want hij stapte uit, met erge drang. Later op de dag, zie ik 'm weer bij toeval gaan, en hij gaat me toch tekeer!!

Maar nu tegen een jonge knaap, die commentaar geeft, recht voor z'n raap.

En zachtjes door z'n mond sist, dat hij de onderste knoop van zijn jas mist.

Antoinette Jeths, 17 jaar

l'Ecole Internationale d'Hôtesses

Tunon

Kort maar krachtig

In het spitsuur liep ik de tram in, lijn 16 in Amsterdam.

Wat kwam daar nou voor een figuur aan zetten, jeetje ik schrok me lam.

Zo'n gekke hoed en zo'n lange nek, jeetje, die is echt hartstikke gek. Doordat ik zo verbaasd was liep ik tegen z'n lijf.

Hij riep nog: ‘Hé kijk toch uit stom wijf’. Ik liep door omdat ik van hem af wilde zijn, maar ik keek kern aan of ik wilde zeggen, wacht maar je bent nog niet klaar met mij.

Die avond zag ik weer diezelfde figuur, ik dacht wacht maar, dit keer loop je met je kop tegen de muur.

Ik schreeuwde hem ordinair na ‘hé moet je geen extra knoop aan je jas doen, of heb je soms niet genoeg poen’.

Joleen Witte, 18 jaar

l'Ecole Internationale d'Hôtesses

Tunon