Eigenaardige repliek
Meermalen gebeurde het mij in contact met publiek op de gemeente-secretarie van mijn woonplaats, dat een opmerking mijnerzijds, waarin het voornaamwoord ‘u’ voorkwam, beantwoord werd met mijn eigen ‘tekst’, m.a.w. dat de aanspreekvorm ‘u’ door de aangesprokene niet werd veranderd in ‘ik’, doch zonder meer herhaald. De mogelijkheid bestaat, dat dit ‘u’ werd opgevat als ‘men’ en zodoende ongewijzigd gelaten. Als voorbeeld gaf een jongere collega, die dit verschijnsel ook bleek te kennen, mij het zinnetje: ‘Dit moet u bij de politie even laten tekenen en weer terugbrengen’ met als reactie: ‘O, dit moet u even laten tekenen en terugbrengen!’
Voor de microfoon trof mij onlangs uit een heel andere streek van ons land, namelijk Hengelo (Gld.) een ander voorbeeld, toen in een vraaggesprek met een dekhengstenhouder op de formulering van de ondervrager: ‘Ze komen met de merrie naar u toe?’ het antwoord luidde: ‘Ze komen met de merrie naar u toe’. Hier is de gedachte aan gelijkstelling met ‘men’ uitgesloten.
Speelt hier nervositeit een rol of is de aangesprokene minder vertrouwd met het voornaamwoord ‘u’?
G.J. Uitman.
Auteursrechtelijk beschermd