De Nieuwe Taalgids. Jaargang 47

Mnl. een = [ǝn].

In een artikel ‘Onze uitspraak van het Middelnederlands II’ (Nieuwe Taalgids 1954, afl. 2) bespreekt van Haeringen o.m. twee argumenten, die zouden kunnen pleiten voor het bestaan van een tot [ǝn] verzwakt een. Als eerste noemt hij constructies als ‘so groten hongerjaer’; het tweede argument vermeldt de vorm ‘niet en twint’.

Ik moge hier ter aanvulling een drietal plaatsen aanhalen uit ‘Lanceloet en het hert met de witte voet’, heruitgegeven door Maartje Draak in de Zwolse herdrukken voor de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde:

[p. 167]

 

‘Soe wien die den lyoen slaet:

 

Eer hi den hert oec gevaet,

 

Hi moet di jacht en stic herden.’ (vs. 61-63).

 

 

 

‘Ay hoe serech stont die coninginne:

 

Dat sine daer nie gesach,

 

Dat was haerre herten en swaer slach.’ (vs. 434-436).

 

 

 

Doe quam hier en ridder sonder doget,

 

Dies ic wel doe ward geware. (vs. 532-533).

Geen van de drie citaten staan op hetzelfde niveau als de tot vaste formule geworden uitdrukking ‘niet en twint’. Zou misschien hieruit een aanvullend argument mogen worden afgeleid voor het bestaan van een tot [ǝn] verzwakt een?

Oudenbosch.

J.v.d. Bosch.