Taal en Letteren. Jaargang 2

Sprokkels.

Mee voor me (m'n, mijn).

Voor het bezitt. vnw. mijn hoort men in de spreektaal dikwijls me, met toonlooze e: 'n boek van me vader; er was brand in me huis enz. Opmerkelijk is het, dat men in de 17^e eeuw soms mee aantreft in de plaats van dat me:

‘Y godt mocht ick mee leets eens wreecken,

na mee wens.’

(Klucht van Trijn Ratels, door D.A. Opmeer, Amst. 1660, blz. 8).

... ‘Cupido moet voorseecker in mee pens hebben een vier gestoockt.’

(Ald. blz. 12).

‘Elck loopt sijn dulle loop, en laet Mee-vrouw

wat praten.’

(Steven Theunisz van der Lusts Ongheblanckette Maria Stuart, Haerlem, 1652, blz. 6).

Ook eenige keeren in Jan Klaez, zie Zwolsche Herdr. VIII/IX, Woordenl.

R.A.K.

Opperman.

Dat dit woord niet in verband staat met een ww. opperen, ‘het materiaal aanbrengen’ (Franck, Etym. Wbk. 705), maar veeleer met Lat. operarius (ald.), misschien wel afkomstig is van Spaansch operario of obrero (werkman), schijnt te blijken uit Huygens' Korenbloemen (1658), blz. 823.

Ald. blz. 847: ‘Hij waer geen Metselaer, waer ick geen Operman.’

Ick ben een Slaef en blijf 't; daer is niet uyt te raecken:
Dat komt van 't mengelmoes van oud' uytheemsche spraecken.
Sprack Hollant eens goet Duytsch (ziet wat een' letter kan)
Ick waer zoo goed als Baes, ick waer een Opper-man.’

R.A.K.