[Vluchtelingen in de wereld II (vervolg)]
Een foto als voetnoot, een kindertekening uit een Palestijnse wijk in West-Beiroet, het is niet heel gewoon. Er moet dus een woordje uitleg bij.
In ons decembernummer publiceerden we het eerste deel van een artikel over het vluchtelingenprobleem en daarnaast een getuigenis over een ervaring in een vluchtelingenkamp in Thailand-Cambodja. En we beloofden u, naast het tweede deel van dat algemene artikel een relaas van een ervaring in Palestijne kampen in Libanon te plaatsen. Dat is ons, helaas, niet gelukt. Het zou het relaas geweest zijn van twee Vlaamse artsen van 'Geneeskunde voor het volk', Lief Seuntjens en Dirk van Duppen, die in 1985-86 een jaar lang in die kampen, vooral Bourj El Barajneh en Sjatila, hebben geleefd en gewerkt en ons daarover hun indrukwekkend verhaal vertelden. Pas in februari van dit jaar zou het drama van die Palestijnse kampen voor de wereldpers 'nieuws' worden. Wekenlang. Omdat we hun verhaal niet tijdig konden redigeren, zijn we toen schromelijk in gebreke gebleven. Omdat we het niet helemáál verloren willen laten gaan en om dit drama van het Palestijnse volk iets langer voor de geest te houden dan ons misschien lief is, deze foto. En daarnaast een warme aanbeveling voor het dagboek waarin Lief en Dirk bijna dag voor dag hun ervaringen optekenden, hun politieke analyse bijstelden, hun getuigenis dramatiseerden, en dat rond deze tijd door Epo, Berchem-Antwerpen, wordt gepubliceerd: Lief Seuntjens en Dirk van Duppen, Dagboek uit Beiroet. Als dokter in Palestijnse kampen, 200 pp., 24 foto's.
De kindertekening is gemaakt in een schuilkelder in Sjatila. Zo ervaren kinderen een oorlog waarin ze leven en spelen. Palestijnse kinderen in Beiroet onder de 15 jaar hebben nooit iets anders dan oorlog gekend. Ze spelen oorlog, met nagemaakt en met echt oorlogstuig. Ze spelen 'Palestijn' en 'Amal'. Soms, als de beschietingen even schijnen op te houden, doen ze dat op de daken van de huizen (twee, drie hoog: trouwt er iemand van het gezin, dan bouwt hij een verdieping boven het ouderlijk huis, elders is er geen plaats). Maar daar vormen ze een uitgelezen schietschijf voor de sluipschutters van Amal, die vanuit de omliggende flats op de loer liggen. Ze zien ook hoe de volwassenen de oorlog ondergaan: doden en gewonden die op draagberries naar het ziekenhuis worden getransporteerd, een vader die zijn kind uit een brandend huis redt, moeders die het leed over zich heen laten gaan en de koepel van de kapot gebombardeerde minaret die op straat blijft liggen.
Auteursrechtelijk beschermd