De Stem. Jaargang 20

[p. 1125]

Verzen
door G.A. v. Klinkenberg

Kerstliedje

voor Heleen

Weer, aan het eind der tijden,
ligt in zijn armen stal,
het kindje in de kribbe,
het hart van het heelal.

De kerken zijn vergruizeld,
de steden zijn verbrand;
geen beeld, geen teeken bleef ons
meer van het oude land.

De heerschers al verloren
hun glans en hoogen staat,
geen juichen is te hooren
daar waar de kribbe staat.

Daar zijn alleen van menschen
de stemmen zacht en stil,
die vragen naar zijn wenschen,
naar wat het kindje wil.

En dit wil enkel vrede
voor allen, goed en boos.
O kind, o eeuwig teeken
van liefde mateloos.

[p. 1126]

Bij een sterfbed

In memoriam matris

Toen 't snelle ademen had opgehouden
en 't in de kamer stil geworden was,
doodstil - en wij de magere handen vouwden
op 't klamme laken, toen besefte ik pas
hoezeer wij altijd bij elkaar behoorden
en dat het voor de nooit gesproken woorden
van liefde nu te laat geworden was.

Woorden van troost en hoop die duizend malen
opwelden in mij, 's nachts, als 'k aan haar dacht,
maar die ik aan haar bed niet kon herhalen,
uitstelde tot een latere ziekenwacht.

Alle bloemen, waaronder ik haar kist
bedolf, konden het niet verbergen wat ik wist:
mijn beste tijd is nutteloos verdaan.

Geef mij de kracht om éénmaal in mijn leven
mij aan een groote liefde weg te geven,
God, laat mij niet in dorheid ondergaan!