De Stem. Jaargang 20

[p. 1127]

Jonge weduwe
door D.A.M. Binnendijk

In de kamer, in den diepen spiegel
Kaatst uit de duistre wijk der blinde hoeken
Weer zijn gelaat, omglanst met uit zichzelf ontstaan,
Nergens ontsproten licht, en somtijds zelfs
Spreekt hij, terwijl zijn mond ge loten blijft,
Opnieuw met vaste stem de woorden, die hij sprak
Toen in zijn oogen reeds het leven brak
In 't uiterst uur, toen hij zijn hart uitbiechtte.

Al valt de nacht telkens vertroostender
Over haar leden en haar afgematte
Van steeds gedenken leeggeschreide oogen,
Toch komt ook elken nacht 't verlangen naar zijn lichaam
Terug en dringender het smeeken van zijn stem
En elken ochtend weer het uitzien naar den dood,
Dat hij haar nemen zal en haar vereenen
Met wie haar had genomen tot zijn leven
En haar had liefgehad tot in zijn dood.

O hel der dagen en der eenzaamheden,
O smartelijker troost der droomgezichten,
Bevrijdt haar uit de klem van het verleden,
Haar, die een jachtbuit van den dood wil zijn,
Opdat zij vluchten kan in zijn bereik
En hem ontmoet, als hij het schot gaat richten.