De Stem. Jaargang 20

[p. 1041]

Verzen
door Eddy Evenhuis

Zij stond nog stijf van taf en zijde,
toen krakend het skelet begaf;
er vielen beenderen terzijde,
die men geveegd heeft in een graf.
Nu danst zij in de zaal des levens
pavanes met een bleeken dood
en het gewaad is heel gebleven:
door rouge en door lippenrood,
blanketsel en gesteven strikken,
blijft zij volwaardig opgesmukt.
De vinger, die erin wou prikken,
heeft slechts het harde glas gedrukt.

[p. 1042]

De laatste tocht

 

Wie zoo het leven heeft bevaren

 

op koers en zicht van eigen stem,

 

brengt eerst de schroeven tot bedaren

 

voorbij het licht van Bethlehem.

 

 

 

Er is een zeekaart van dit bekken

 

in oude taal en bruinen band,

 

waar woorden weer symbolen dekken

 

voor geul en klip en rotsig strand.

 

 

 

Wie zich laat stuwen door de winden

 

in 't spaarzaam tuig, van ree tot ree,

 

zal eens des ochtends voor zich vinden

 

de ankerplaats Gethsémané.

 

 

 

Het kruis verheft zich op de bergen,

 

dit havenlicht wordt nooit gebluscht.

 

Waarom het schip hier nog te bergen?

 

Stuur het te pletter op de kust.

 

 

 

Hoe ook de golven mogen bruisen,

 

de Heer zal naast den zeeman staan.

 

Van wrakhout slaat men elders kruisen,

 

maar hier spoelt geen als doode aan.

[p. 1043]

Sterven

 

De dagen schenen weg te vluchten

 

en onaanvaardbaar werd hun wezen.

 

Zoo is hij boven tijd gerezen

 

als vogelzwerm in regenluchten.

 

 

 

Beneden trekt een ploeg zijn voren:

 

een zuster schikt de klamme deken.

 

Nu gaan zijn oogen langzaam breken,

 

de zwerm stijgt hooger dan te voren...

[p. 1044]

Rhapsody in blue

 

Een wereld, die uit steenen bouwt,

 

mist melodie voor blauw en goud,

 

toch wist hij één daartoe verkoren.

 

Haar borsten waren stil vertrouwd

 

en ook het kind, uit haar geboren.

 

Hij wist, zij zou hem toebehooren

 

in schemering van blauw en goud.

 

En vriend na vrouw heeft hij verloren,

 

zijn huis verviel en hij werd oud.

[p. 1045]

Chasse au coeur

 

Spoort liefde op om na te jagen,

 

gebogen op een dampend paard;

 

het zal U door moerassen dragen,

 

die eeuwen in den nevel lagen,

 

maar met Uw komst zijn opgeklaard.

 

 

 

Rijdt liefde na, niet om het dooden,

 

al legt Ge pijlen op Uw boog;

 

het silhouet is snel gevloden,

 

het wild heeft zoo geen kans geboden,

 

het eischt Uw hand en niet Uw oog.

 

 

 

Jaagt liefde na, maar Gij zult keeren,

 

nog vóór de spies getroffen heeft;

 

de vrees haar rankheid te bezeeren

 

zal sterker worden dan 't begeeren

 

naar vleesch, dat zich gewonnen geeft.

 

 

 

Keert van den buit en laat U leiden,

 

legt toom en wapentuig terzij;

 

dan voert een pad naar open weiden

 

en droomend zult Ge hier verbeiden

 

de hinde met het broos gewei.