De Stem. Jaargang 20

[p. 1039]

Ballade van een eenzaam jonkman
door C. Buddingh

Wie daags slechts met zichzelf gesproken,
En met zichzelf gewandeld heeft;
Slechts dekbladgeuren heeft geroken,
En 't eigen stroeve haar gestreeld;
Slechts met het eigen spiegelbeeld
Wat heeft gelachen en geflirt,
Voelt zich als d' avondelf aanzweeft
Vereenzaamd en voorgoed verbeurd.

Hij heeft de grijze heks ontweken,
En schaakgezet met boek of pen,
Zichzelf bij andren afgekeken,
En trots geschreven dat het spel
Slechts zuiver blijft in d' eigen cel;
Maar als de wind haar dodo neurt
Voelt hij zich uitgesloten en
Vereenzaamd en voorgoed verbeurd.

En vraagt slechts om zich uit te breiden
Voorbij de eigen opperhuid,
Zich in een ander te bestrijden,
En in een andre schaduw schuil
Te gaan; en dan desnoods met buil
En ezelsoor weer doorgeleurd;
Maar o, één keer die kerker uit:
Vereenzaamd en voorgoed verbeurd.

Prinses, ontsluit vannacht Uw deur
Voor wie hier om zijn grenzen treurt;
Bij 't eerste kraaien van de haan
Zal hij weer zachtjes henen gaan,
Vereenzaamd en voorgoed verbeurd.

[p. 1040]

Ballade voor een platoniese vrouw

 

Kabouters etsen in Uw slaap

 

Een wereld van bezonken tinten:

 

Gij wandelt met de slanke knaap

 

Die slechts Uw glanzend voorhoofd mint en

 

's Nachts zich op Uw woord bezint

 

En niet op Uw gekooide mond.

 

Maar nooit nog bloeid' een roos in grint,

 

O blanke lading zonder lont.

 

 

 

De zoetste serenade breekt

 

Op 't pantser van Uw koude ogen;

 

Geen smekeling heeft ooit de beek

 

Van 't zacht ivoor bezeilen mogen:

 

Hij strandde op Uw wenkbrauwboog

 

Nog eer hij d'eerste golven schond.

 

Maar eens ligt elke bedding droog,

 

O blanke lading zonder lont.

 

 

 

En mannen zijn een trouwloos ras,

 

En blijven slechts in streken hangen

 

Waar hen de bloedkoralen pas

 

Verleend wordt die hen toegang en

 

Verblijf verschaft voorbij de spang

 

En 't rode zegel van de mond.

 

Geen enkel woord bekoort zo lang,

 

O blanke lading zonder lont.

 

 

 

Prinses, verleg de wegen van

 

Uw voorkeur en verkleumd verlangen,

 

Onthef Uw leden van de ban

 

Die woekert uit verdorven grond:

 

Te lang reeds hield G' Uzelf gevangen,

 

O blanke lading zonder lont.