De Stem. Jaargang 20

[p. 847]

Verzen
door Joh. van der Linde

Waar de heuvelen hellen
In vlijende val
Tot het diepliggend dal
Waar de wateren wellen,

En de ruggen in 't rond
Zich bukkende buigen
Tot de grazige grond

Waar in tallooze veelte
De weidebloem bloeit
Door het water omvloeid
Op het drassigst gedeelte,

Daar gaat een mensch met warme zinnen
Den hemeltuin der aarde binnen.

[p. 848]

Noorsch fjell

 

Waar het witte wolgras

 

Wuift over het ondiepe water,

 

 

 

Waar de berken zijn behangen

 

Met de doodssluier van zwart baardmos,

 

 

 

Waar boomen te sterven hangen

 

Over het bodemlooze moeras,

 

 

 

Waar hooge doode stammen

 

Oprijzen als schrikgestalten in het bosch,

 

 

 

Waar de rotsen zijn bekleed

 

Met het witgrijs rendiermos,

 

 

 

Waar de groote meren

 

Springende visschen bevatten,

 

 

 

Waar menschen de eenzaamheid bewonen

 

Met een schaamle hut,

 

 

 

Waar God de aarde zegende

 

In de wildheid van haar eigen natuur,

 

 

 

Waar oerkrachten wederopstaan

 

Om zich aan zichzelf te meten,

 

 

 

Waar naakte ongereptheid

 

Zich paart aan grootschen wil.