De Stem. Jaargang 20

[p. 596]

Verzen
Door Constant van Wessem

Het vlieden der herten,
Met tengere sprongen,
Het lijkt mij geen vluchten,
Maar spelen
Om water en bloemen
En arg'looze dingen.
Heel 't woud is doorrucht
Van het knappen der takken;
Ik waag mij naar voren:
Gevlucht zijt gij niet,
Geen wonder
Als in de bosschages
Uw spitse koppen
Verdoken slechts staan,
Verlokkend mijn komst
In nieuwsgierig uitzien.

[p. 597]

Vlucht

Wat zijn uw angsten u geworden,
Dat ge moest vluchten als een hinde?
Het water, dat gij zocht te vinden,
Was zoo nabij -.

Ach, in een rits'lenden galop
Verstoven uwe sporen.
Diep in het woud verloren
Vond ik u niet meer.

Nu zijt gij weer alleen -.
Gij zaagt niet: dat in draken
Prinsessen wachten op ontwaken
Uit sluimering.

[p. 598]

Het meisje van Schuhmacher

(Figuur uit ‘Dubbelnaakt’)

Het meisje is nog knaap.
Zoo kort, gespierd,
Een kleine Achilles,
Zit ze op de bank.

Een doek zwerft om haar schouder,
Een achtelooze hand
Verbergt nog geen geheim,
Een bloesem zonder zin.
Gespiegeld in
De helderheid
Van 't schouwend staalblauw oog
Is wedloop, spel en strijd
Geen kampplaats voor de sexen,
Slechts voeten, hand en wil.

Nov. '37