De Stem. Jaargang 20

[p. 593]

Drie oude verzen
Door Halbo C. Kool

Eenzame, schuwe gezellin
op tochten zonder doel noch zin
door 't voorjaarslandschap,
wat dreef u tot mijn dromen in,
welk onverhoeds en blind begin
van een verwantschap?

Hoor, herfstwind ritselt in het loof,
in onze harten 't ongeloof
aan najaarsbloesem;
wij houden ons elkander doof
alsof geen einde ons bestoof:
proeft ge dien droesem?

[p. 594]

II

 

Weer zie ik voor mijn ogen

 

helder haar brekend oog,

 

toen binnen kwam gevlogen

 

die later henenvloog.

 

 

 

Tweemalen stierf het leven;

 

verblind is het herleefd,

 

sidderend en met beven

 

zoals wie doodgaat, beeft.

 

 

 

Weer zie ik deze leden,

 

mijn lust, als nu mijn leed,

 

voorheen mijn heerlijkheden,

 

nu... ach, nog even heet.

 

 

 

Zinnen, begin te zingen

 

uit uw herinnering

 

dezer beminnelingen

 

in een verruimden kring.

 

 

 

Mij hebben zij gelaten

 

lijnen in het gelaat,

 

zinnen die niet vergaten

 

wat al in lust vergaat.

 

 

 

U hebben zij beschonken

 

doodziek met droomgeschenk;

 

die zo diep hebt gedronken,

 

vraagt niet, dat ik u drenk!

 

 

 

Een wereld ligt begraven

 

in dit wond-open graf;

 

geen gifdrank zal u laven,

 

de dood smaakt u nog laf.

 

 

 

Vlucht in herinneringen,

 

binnen hun engsten kring -

 

zelve gaan zij wel zingen

 

buiten hun werveling.

[p. 595]

III

 

Zinnen, die mij bedrogen

 

langs het gezicht der ogen

 

als het gevoel der hand,

 

- lieflijk is mij uw logen,

 

 

 

liefelijk nog in 't land,

 

waar ge op dit hete zand

 

zonder van haar te smaken

 

dorstig naar háár verbrandt,

 

 

 

die gij niet aan zult raken

 

sedert zij heel uw waken,

 

heel uw alleenzijn is,

 

tot in den droom uw waken;

 

 

 

o, licht en duisternis,

 

o, stille fluisternis,

 

geen wiekslag kwam gevlogen

 

door lucht die kuiser is.