De Stem. Jaargang 20

[p. 503]

Verzen
door M. Dendermonde

De schemer viel de bloemen aan
en voor het venster hing verdriet
om wat ontbrak in dit bestaan;
hij wilde kind zijn, grijsaard niet.

De wand vergleed tot bloemenveld
waar moeders glimlach was gezet;
toen stond hij op en met geweld
trok hij tot zich het geel portret.

Het koele glas tegen zijn wang
maakte dit laatste waanbeeld armer:
dat moeder hier was. Hij werd bang
en sloot zich in een kast, die warmer

hem streelde met de kriebelhanden:
de slippen van een oude jas.
Dan dreef hij naar verlaten stranden,
waar moeders hand de koorts genas.

Een buurvrouw vond hem 's morgens dood,
ineengerold tussen de wanden,
een kind, gevouwen in de schoot,
het geel portret nog in zijn handen.

[p. 504]

Dreiging

 

Zie, waar de hemel stolt in parelmoeren vlagen

 

en wilde vogels klappen tot een laatste groet,

 

gaan verre bomen in een heuvelrij vervagen

 

alsof de nacht zich 't liefst tussen hun blaren spoedt

 

 

 

om daar vandaan het al in duister te bevangen.

 

De prilste sterren kaatsen al rondom elkaar

 

en spieglen sterker in het fletse lichtverlangen,

 

dat scheel en bang uit de verdrukte sikkel staart.

 

 

 

Als zo de nacht mij op een wandeling omvat,

 

gaat licht een onvermoede wijsgeer in mij spreken,

 

en richtend in het rood reclame-woord der stad,

 

dat reeds contouren uit een nevelbrand doet steken,

 

 

 

peins ik zo over wentelgang en eigen leven:

 

alweer een dag, die om en in mij is vergaan,

 

en elke dag een stap... Heeft niet de schemer even

 

als moeilijk scheiden dreigend aan de lucht gestaan?

[p. 505]

De harmonikaspeler

 

De nacht scheen slechts de enkle melodie gewijd,

 

die onbestemd de schaduw in geheimen reeg.

 

De schuwe speelgoedtonen wiegden ongeleid

 

en zochten rust tegen de muren van de steeg.

 

 

 

Wie zo de nacht kon zingen uit een instrument

 

moest wel een stille wijze of een dichter zijn.

 

Nu maakte God zich trillend aan het lied bekend

 

en viel als zilver door 't gekartelde gordijn.

 

 

 

Toen vond ik hem, een nietige gestalte in het licht,

 

waaruit zijn schaduw angstig in de huizen vlood.

 

De maan verrees verrast en hoog om het gezicht,

 

dat wegviel om de ogen van een idioot.

 

 

 

De handen hielden vast d'harmonika omklemd,

 

de simple ogen voeren in de verte heen...

 

De heil'ge had zijn lied te hoog voor mij gestemd:

 

ik liep traag voort en liet den gek met God alleen.

[p. 506]

Bekentenis

 

Ik had zo graag een grote dichter willen zijn,

 

die in zijn vers gezonken tot de wereld trad.

 

Nu bloei ik 's avonds eenzaam achter het gordijn,

 

terwijl ik heenvlied in de nachtstem van de stad

 

 

 

en kleine tranen trek als regels op 't papier.

 

De dingen van het leven in een vers gevat

 

doen mij de stille rol aanvaarden, die mij hier

 

gewezen is. Dan ga ik moedig langs het pad,

 

 

 

waarover God de nachten breekt in een gedicht,

 

en dat omhoogvoert boven alle wensen.

 

Maar 's daags verschrompel ik in 't helle licht

 

en voel ik mij in 't wreed gebaar der mensen

 

weer nietig en alleen, en weerloos zucht ik klein:

 

Ik had zo graag een grote dichter willen zijn...