De Stem. Jaargang 20

[p. 484]

Verzen
door Anthonie Donker

Toen zij mij aanzag, zag ik in haar oogen
De wereld, groot en smartelijk en diep,
En zulk een droefheid, zulk een mededoogen
Was in dat oogenpaar, dat zwijgend riep

En mij aanziend bleef roepen, dat ik diep
In mij, zelf door een deernis werd bewogen
Die daar tot dan verborgen was of sliep,
En nu een ieder zag, door leed gebogen.

Lang nadien zien mij nog die oogen aan.
Of ik op duizend paden ga, zij staan
Mij plotseling groot en open vragend voor.

En soms is het mij of ik roepen hoor
In alle oogen, en ik voel mij gaan
Als in den Hades door dat zwijgend koor.

[p. 485]

De zielen

 

In alle oogen liggen zij te wachten

 

Als dieren opgesloten in den stal

 

Uitzien door luiken, en een groot verwachten

 

Is daarin smeekend of het komen zal.

 

 

 

Maar nog iets dieper liggen de gedachten

 

En deze weifelen en wijken al.

 

Ach zij zijn kleinbehuisd en niet bij machte

 

Zich te bevrijden naar het open dal.

 

 

 

Soms waagt een ziel zichzelve te verlaten

 

En zij treedt binnen in een andre ziel,

 

Waarover dan een diepe schaduw viel.

 

 

 

Verschrikt om wie zij binnen heeft gelaten

 

Ziet haar de ander aan en waar zij zijn,

 

Weet geen van beide, op het vervreemd domein.