De Stem. Jaargang 20

[p. 482]

De wanhoop¹⁾
door H. Marsman

De wereld werd woest en leeg
als eenmaal vóór het begin;
als een haren zak was de lucht
die over de ruimte hing;
ziek van regen, van sneeuw en dooi,
viel de duisternis neer in de stad
en drong in het brein van den man
die aan walging en wanhoop ten prooi,
naar het einde te luisteren lag
dat daalde in de wintersche stad.

Waarheen, o brandende ziel,
in het branden van de woestijn?
zou er nergens een bron of een palm
noch de zweem van een schaduw zijn?
niets dan loodrecht de zon op het hoofd,
in den schedel het kokende tin,
in de leden ziekte en dood?
moet dan elke stad aan de kim
die vlamt in het avondrood
met de morgen vervlogen zijn
als een schim, een luchtspiegeling?

1) Uit Tempel en Kruis (Em. Querido N.V.).

[p. 483]

III

 

Hoe suisde het bloed in zijn hoofd

 

van den doodslag en broedermoord!

 

doch zoozeer zijn leven en dood

 

elkanders kiem en geslacht

 

dan toen ov'ral de kreet werd gehoord

 

dat de mensch op zijn uiterste lag,

 

de aarde in haar barensnood

 

aan volkren het leven gaf

 

die in 't aangezicht van den dood

 

- of er einde noch ondergang was -

 

zouden strijden om glorie en brood.

Waar eenmaal de engel des doods
langs de nachtlijke muren schreed
om te vrijwaren alles waar joodsch
het bloed aan de deurposten kleefd' -
sluipen thans door den kreunenden nacht
hyena's en jakhalzen rond
in het schroeiende spoor van den dood;
en de brandende stad van den nacht
rookt van het bloed van den Jood.

Alles immers is beter dan dit!
zou ons hart niet moeten vergaan
van wroeging en schaamte, dat dit
ongestraft kan bestaan?
want geen onzer heeft iets gedaan
om met zijn bestaan te bezweren,
dat er bloed aan de handen klit
en het tuig uit de onderwereld
de vulkanische tronen bezit.