De Stem. Jaargang 20

[p. 375]

Verzen
door Nes Tergast

Lief, wij zijn te laat geboren

Lief, wij zijn te laat geboren,
want de mensch zoekt regelmaat,
en de roodborst is bevroren,
en het graan verloor zijn zaad,
en de roos verloor haar doorn.
Wàt moet ik met Uw gelaat?

Dag en nacht, het vuur bezworen,
wandlen wij in regelmaat,
en de lippen zijn bevroren,
en de nacht staat in het zaad,
en de min trapt op de doorn.
Wàt moet gij met mijn gelaat?

Lief, wij zijn te laat geboren!

[p. 376]

Processie

Ik draag van Uw gelaat
in mijn gemarteld droomen
de altoos onvolkomen
beelt'nis ter bedevaart.
Wij zullen nimmer rusten
aan den weg, en voorgoed
- verloren in mijn bloed -
zult gij mij verontrusten.

De zon bespringt ons allerwegen
vanuit het naaldscherp grint
met gele wespensteken.
Het weeke vleesch ontbindt.
Wij praten van het kind,
de dorst spreekt ons niet tegen.
Aan 't einde staat de wind
gebogen om den regen.

Hervinden wij het wonder?
Eerst waar het water ronder
en aan geen kusten stoot,
zijn wij voorbij de kreten
van zon en wind en regen...
Daar vindt wellicht de dood
het U en mij verzwegen
kortstondig schemerteeken.

[p. 377]

Mijn kelder

 

Als zon en maan met steenen smeten,

 

heb ik de deuren toegedaan

 

en ben langs half verteerde treden

 

den stillen kelder ingegaan.

 

Daar is de kleur van zeer versleten

 

wit licht om kisten komen staan,

 

waarin de jaren voortbestaan

 

die met mij op den pijpsteel beten.

 

Daar is een stoffig souvenir

 

van vroeger leven opgevangen

 

in een paar rozen van papier.

 

Daar is, aan een verroest scharnier,

 

een speeldooszwengel blijven hangen.

 

 

 

Misschien houdt slechts het dof verlangen

 

(maar sterk genoeg) naar het verleden

 

dit beursche vleesch in evenwicht,

 

en wordt het krimpend hart beleden

 

aan een van ouds geliefd gezicht

 

dat veeg en zonder teederheden

 

meer zijn halfduister werk verricht.

 

 

 

Waar paddenstoel en schimmels vreten

 

in steenen wand en stroef gewricht,

 

heb ik de hatelijke veeten

 

met mij en met elk nieuw gedicht

 

in helsche stilten uitgestreden.

 

- En trad ik weder in het licht,

 

ik was te moe voor ieder spelen,

 

maar werd nochtans hierop gerecht. -

[p. 378]

Sluis

 

Vaak sta ik aan ons water bij de sluis

 

alleen en met de wil niet meer te denken,

 

te zijn het glazen water zonder huis

 

dat rustig wacht tot het zich uit kan schenken,

 

 

 

gespannen en egaal en vreemddoorlicht.

 

Wat door de houten avondspleten siepelt,

 

zijn losse woorden, lief, en geen gezicht

 

dat uit het golvenloos verleden spiegelt.

[p. 379]

Wandeling

 

Waarom heb ik mijzelve uitgelaten,

 

en liet de hondenketting thuis?

 

Ik raak verdwaald in late straten

 

en iedre straat verwordt tot kruis:

 

in ieder raam staat een mismaakt

 

persoon te zoeken naar zijn huis.

 

De postbus is een rood verleden:

 

ik ben mijzelve kwijtgeraakt.

 

Gespiegeld in den naakten regen

 

val ik van boven naar beneden

 

voortdurend langs mijzelve heen.

 

Wellicht heeft mij de wind geschaakt

 

en aan een vlinder uitgeleend!

 

Maar neen, de klok schudt tweemaal neen:

 

ik ben eenvoudig zoekgeraakt.