De Stem. Jaargang 20

[p. 259]

Zomerwind
door Adriaan Morriën

Nog voor zonsondergang valt reeds de wind,
het land wordt diep waarin de boomen zwijgen
en de gedachten ruimte en toekomst krijgen,
voor 't open raam denkt menig moeder aan haar kind.

En in den nacht wordt 't gouden haar ontbonden
en streelen vingers een bemind gelaat;
het spel is oud waarvoor wij namen vonden
zoo zoet dat geen herinnering geheel vergaat.

In vele kamers schijnt de glans der maan
over de lichamen die zich verstrenglen;
de liefde raakt ons in 't voorbijgaan aan,
maakt ons één nacht haar uitverkoren englen.

Wie nu nog rond ziet in de leege straat
hoort hoe het loover nauwlijks leeft en fluistert,
de vogel onder maan en sterren klaagt,
de klimroos maakt het venster zoet en duister.

Straks gloort de morgen boven bosch en weiden,
het landschap waar het vee slaapt in het gras
wordt vochtig van den dauw, de vijver blinkt als glas
waarover schaduwen van wolken glijden.

Als de rivier zich rekt in 't heldre licht
en langs de wegen menschen naar de dagtaak loopen,
begint de wind opnieuw en waait den hemel open,
de boomen ruischen in het vergezicht.