De Stem. Jaargang 20

[p. 163]

Verzen
door Halbo C. Kool

Hij droeg haar borsthoog door het gras
ver van den weg, dien mensen komen,
naar waar de wereld kleiner was;
zij lag als in haar diepste dromen.

Een vogel floot zich in de lucht
omhoog en los van alle dingen,
waarom een mensenmond wel zucht,
waarvan een vogelkeel gaat zingen.

De keerzij van dit helder spel
ligt in het nachtlijk zwart begraven -
dat weet de felle kerkuil wel,
dat krassen, altijd weer, de raven.

Het leven wringt zich naar geluk
omhoog, omlaag, in duizend banen
en bochten - maar het wringt zich stuk:
het stuiptrekt al, het baadt in tranen.

[p. 164]

Zielslied

 

Mijn ziel, geen zoeter melodie

 

dan de ondertoon van eeuwigheid

 

in lach en stem der liefste, die

 

de maat is van mijn kleine tijd;

 

 

 

de naklank van het voorgeslacht,

 

de wekroep van een sluimerkind

 

zijn eender, samen en verzacht

 

in dezen onbegonnen wind

 

 

 

en adem, die geen einde heeft,

 

zichzelven immer wedervindt

 

in 't wiegend loof, dat buigt en beeft,

 

waar gij de liefste zelf bemint,

 

 

 

mijn ziel, geen zoeter melodie

 

dan deze wind in 't loverdak,

 

dat ik bewogen dansen zie,

 

mijn ziel, gij wiegelt aan uw tak.

[p. 165]

Drieluik

 

Wie zag nooit het geluk uit fietsen gaan

 

gans arm in arm langs een verlaten straat:

 

o, jeugd, waarbij een mens te dralen staat,

 

wiens hart heeft zij geen hemels goed gedaan?

 

 

 

Van achter 't raam den werkman gadeslaan,

 

wanneer van binnenuit uw ruit beslaat

 

en gij tevreden met uzelven praat,

 

wiens hart heeft het geen hemels goed gedaan?

 

 

 

O, hemel, waar de zon staat, en de maan,

 

waar laat geluk zich ongemerkt verlaat

 

en liefde, als op sneeuw, schijnt op de haat,

 

wiens hart heeft nooit in helse gloed gestaan?

[p. 166]

Appelpluk

 

Misleidend smaken rijpe vruchten

 

den appel na van 't paradijs,

 

waarom de nachten vol van zuchten

 

zijn en de winters hard als ijs.

 

 

 

Het prille fruit wringt monden samen

 

om 't onbedorven, wrange vlees,

 

dat nog moet leren zich te schamen,

 

wanneer het bloost van pijn en vrees.

 

 

 

De vrucht wordt zaad en 't zaad schiet wortel,

 

ontbinding herbergt vruchtbaarheid;

 

de nacht is om, de hemel wordt hel,

 

waakdromen worden ruchtbaarheid.