De Stem. Jaargang 20

[p. 159]

Verzen
door B. Aafjes

Ik verlangde geen huis om er wonende
verzen te schrijven aan een grijze zee
en gij met uw blond hoofd de dijk afkomende,
lichtend de klink van mijn onzegbaar wee
en er troostend als Aphrodithe tronende;
ik verlangde het niet, ik hunkerde alleen.
Ik hadde uw handen van de klink gestoten
uitkijkend met een doods gezicht naar zee.

Maar eeuwen later zouden aan de dijk
grashalmen het hardnekkig fluisteren,
hoe die daar eenmaal woonde, bij het duisteren
over de zee, bloedrode wijnen dronk;
de dorpelingen zouden het vernemen,
belust gaan graven naar het oud geheim,
zij vonden, lief, niets dan schedels en stenen.

[p. 160]

Vertelling

 

De regen plonste op het gras,

 

het woud dat uitgestorven was

 

geleek een tuin, die hangen bleef

 

aan stralen en niet verder dreef

 

Daar op een half-vermolmde tak

 

zat als een uitgedund conclave

 

het koor der zeven zwarte raven.

 

 

 

En ik: ‘Heren, hebt gij misschien

 

mijn allerliefste lief gezien?

 

zij is vanmorgen uitgelopen

 

om brood en kinderen te kopen,

 

alleen haar moeder zag haar gaan;

 

haar kraag hing bij haar halsje open’.

 

 

 

En zij: ‘Dat is al duizend jaren

 

tweeduizend jaar, drieduizend jaar

 

geleden toen de ooievaar

 

model stond voor het lastig baren,

 

toen is, tienduizend jaar geleden,

 

zij onder deze boom getreden,

 

nu ligt dat zoete lief begraven

 

onder het koor der zeven raven’.

 

 

 

‘Heren!’ ik klapte in mijn handen,

 

hun ogen sloegen alle om

 

- een kwartslag naar barbarendom -

 

‘Gij hebt dus met uw zwarte zeven

 

mijn zoete lief geen brood gegeven

 

en wat de kinderen betreft’

 

- hun ogen stonden weer verheven -

 

‘haar de schriftuur niet uitgelegd’.

[p. 161]

 

Zij hokten dichter op de takken

 

tot een verbroedering bijeen,

 

lieten hun ravenkoppen zakken

 

wantrouwende. Toen sprak er één:

 

‘Wie brood en kinderen wil kopen,

 

moet brood en kinderen verwekken;

 

hij hoede zich voor het gesteente!’

 

Toen klepperden de vogelbekken

 

en hun ontzettend ha, ha, ha,

 

schoot wortel in mijn dor gebeente.

 

 

 

Prinses die onder rotte blaren

 

versteende in de wereldmist,

 

ik tokkel op zes korenaren

 

een lied dat bij gebrek aan snaren

 

uit woekerplant en splijtzwam gist.

[p. 162]

De vrome wens

 

De liefste zit weer te dromen

 

afwezig achter haar huid;

 

daar kan ik tòch niet inkomen

 

of ik moet mijn eigen huid uit.

 

Als dàt kon dan was ik de koning te rijk,

 

dan nam ik vannacht nog naar haar huid de wijk

 

want ik voel me in mijn huid volkomen vervuild,

 

hij is zo beregend en is zo behuild;

 

als dàt kon dan had ik al tien jaar eerder

 

mij met den eersten den besten passeerder

 

in de Damstraat omgeruild.