|
| |
| |
| |
[Gedichten]
Regen
aan den gezonken horizont
trekt weg het opgestapelde, de rondgewelfde
het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen
een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen.
En hier nog aan het vensterglas
beeft in wat nu weer buiten
van winderigs in opstand was
een druppel van den regen,
kleeft aangedrukt er tegen,
rilt in het kille licht...
En al de blinking en het vergezicht,
van hemel en van aarde, akkerzwart,
stralende waters, heggen, het verward
beweeg van menschen, die naar buiten komen,
ploegpaarden langs den weg, de oude boomen
voor huis en hof en over hen de glans
de daggeboort, de diepe hemeltrans
met schitterzon, wereld en ruim heelal:
het is bevat in dit klein trilkristal.
| |
| |
| |
Pluie
le bleu frileux d'où sont
les moindres plis bannis,
le bleu blanc et sans fond.
dans l'air frileux qui luit.
Tous les reflets, tous les contours
du ciel et de la terre, noirs labours,
eaux rayonnantes, haies, mouvements
confus des hommes qui dehors se montrent,
chevaux de trait sur le chemin, vieux arbres contre
les demeures et les jardins, sur eux l'éclat,
le jour naissant, la profonde voûte céleste
et l'astre lumineux, monde, univers, oui, tout cela
contenu tout entier dans ce tremblant cristal.
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
| |
| |
| |
Staren door het raam
Er is een leven in wat bewegen,
de takken beven een beetje tegen
elkaar. Een even beginnen schudt
elke boom: een bezinnen dit,
een schemeren gevend van eerste denken,
met loome vingers gaan zij wenken
wenken, wenken, brengen uit
een vreezend meenen nauw geuit.
En lichte dingen, herinneringen
lispelen zij, vertrouwelingen,
zouden wel willen, willen - dan dood
staan zij in de lucht, de boomen bloot.
De lucht, die leeg is en zonder ziel,
waar uitgetuimeld de wind uitviel.
| |
Par la fenetre
En ce qui bouge est une vie,
les branches tremblent un peu, l'une
contre l'autre: début d'être secouant
chacun des arbres: comme une conscience,
comme le signe de pensers à leur naissance,
le signe qu'ils vont faire de leurs doigts ensommeillés.
le signe, le signe à peine exprimé
qui traduira leur angoissante réflexion.
Choses légères, souvenirs
qu'ils épèlent, confidents qu'ils
voudraient avoir - avoir - lors que tenus
se dressent morts, les arbres nus, dans l'air.
L'air vide privé d'âme et d'où
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
| |
| |
| |
Paul Verlaine
2
Hoe zoet gesloten, toegesloten
en goed geborgen in donkernis
buiten, waar lente komende is
met regen onder de lucht de bloote
een man, die heeft zijn afgewende
leven stil voor zich heen gevoerd,
een povere maar een ontroerd
teedere en hij in zijn ellende
was tot den eenigen zin gekomen
des levens: dat wij wezen zouden
verscholen, in geduld gehouden
en wegverloren, zóó eerst vromen.
Een wijze - en om den doode is veel
van zoetheid en mijmering gebleven
en het bemoeien en dóórleven
der menschen heeft aan hem geen deel.
| |
2
et bien caché dans la pénombre,
dehors, où s'en vient le printemps,
avec dedans l'air nu la pluie
un homme devant soi menant
ses jours désaffectés, sans bruit,
un pauvre, mais tendre, émouvant,
et lui qui dans sa pauvreté
l'unique de notre existence
qu'il nous faut demeurer cachés,
perdus en sainte patience.
Un sage - il est resté autour
du mort douceur, méditation.
Les vaines préoccupations
des hommes en lui n'ont plus cours.
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
| |
| |
| |
GIJ, eersteling, hebt neergezien
in mijne ziel; een dicht gehoûen
menschenbestaan lag te aanschouwen,
voor u ook voor het eerst misschien.
‘Ik heb gezien een smartelijk begeven,
ontsterven al achter den buitenschijn,
verlatenheid en een hooghartig streven
eenzamer dan den eenzame te zijn.’
Gij hebt geluisterd naar de taal
van mijn gedachten; wat de velen
in kronkelzinnen dicht verhelen,
werd u verstaanbaar deze maal.
‘Ik heb vernomen woorden van hoovaarding
ruilend met kreten van verworpenheid
van zelfverheffing en van zelfontwaarding
de wanhoop en verloren wisselstrijd.’
En dit, wat duister in mij leeft,
mij zelven vreemd en toch mijn eigen,
wel zal uw mond het niet verzwijgen,
nu eenmaal zij gesproken heeft.
‘Ik ken den grondslag van geheel uw wezen,
weet, dat uws levens rijke werken tracht,
dat het aan één' mag weggegeven wezen,
ééne, onverschenene, ademloos gewacht.’
| |
| |
| |
Toi, premier-né, as regardé
dedans mon âme. Une existence
secrète et dense enfin visible
pour la première fois - peut-être aussi pour toi.
‘J'ai vu un douloureux renoncement
mourir, comme derrière l'apparence,
abandon, lutte hautaine, solitaire
plus encor que le solitaire’.
de mes pensées; ce que beaucoup
tant dissimulent sous des phrases tortueuses
te fut compréhensible cette fois.
‘J'ai entendu tantôt des mots d'orgueil,
tantôt des cris de révolte, de répulsion,
le soi placé très haut, le soi tombé très bas,
le désespoir, le fiasco de la banque du hasard’.
Et cela, qui vit sombrement en moi,
étranger à moi-même et pourtant mien,
ta bouche ne le taira pas
à présent qu'elle a pu parler.
‘Je sais le fondement de tout ton être. Sache,
pour autant que tes jours veulent de hautes tâches,
qu'à cette unique chose il sont seulement dus:
l'attente, l'imparue au souffle suspendu’.
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
| |
| |
| |
LAAT de luiken geloken zijn
en de stilte onverbroken zijn
Wen het kindje gedogen wil
dat de blinkende oogen stil
dan zal komen de droomenvrouw
zij de vrome, die schromen zou
En zij zal in den langen nacht
aan het hoofd zich vlijen
met der droomen wufte vlinderpracht
Het verhaal zal zij weer beginnen
en zij zal zich duizend keer bezinnen
Laat de luiken geloken zijn
en de stilte onverbroken zijn
| |
| |
| |
Laissez les persiennes closes
- berce, berce, berçons -
Car c'est l'heure où se repose,
quand les yeux brillants se sont
Viendra la dame des songes
Dans la nuit longue, sans trève,
viendra caresser le front
de l'enfant, avec ses rêves,
Laissez les persiennes closes -
- berce, berce, berçons -
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
| |
| |
| |
IN de bleeke wangen als violen
de sombere oogen dof gezet,
de rijpe mond met de bloedende lippen
opeen genepen en dun geplet.
En het leven, als woei het en is verdwenen
wegkrimpende als een vogelenvlucht,
zich zelf een sluier, een wa geworden
is dit onbewogene aangezicht.
Een leegte, een schemer, en zich niet keeren,
een treden de jaren ongeteld
met door alles heen het voortdurend weten:
gekrenkt, gekrenkt, en achtergesteld.
En schokkende het groote zwichten
en armen die in vertwijfeling slaan,
een wringen omhoog, een biddend reiken,
een klemmen en jammerend laten gaan.
En een hoofd verwordende en bedolven
in der snikken en in der haren vacht,
wond over ondoorgrondlijke stroomen
vervreemd en doodswit opgebracht.
En een stem verwezen en ingezonken
en die nog stervende aanbad:
ik heb zoo zielsveel van je gehouden,
ik heb je zoo lief, zoo lief gehad.
| |
| |
| |
Près des pommettes, comme violettes,
les sombres yeux privés d'éclat,
la bouche mûre, ses sanglantes lèvres
soudain serrées, réduites à rien.
La vie, autant s'agitait-elle, autant
disparaît-elle, ratatinée ainsi qu'un vol d'oiseaux.
Et ce visage immobile, figé,
lui-même n'étant plus que voile, transparence.
Un vide, une lueur, ne plus se retourner,
un chemin, et les ans que l'on n'a pas comptés,
avec, à travers tout, sans cesse, la conscience
de se savoir blessé, blessé et rejeté.
Et, sous le choc, la grand' déroute,
les bras qui tombent dans le doute,
et puis levés, tordus, orants,
étreinte, plainte où l'on se rend.
Et la tête qui se corrompt, qu'on enfouit
sous les sanglots, et sous la chevelure,
blessure par dessus les fleuves insondables,
désaffectée, et d'un blanc de cadavre.
Et la voix reléguée, étouffée, et la voix
mourante qui, mourant, montait encore, suppliante:
‘J'ai tant tenu à toi, je t'ai
tellement, tellement aimée’.
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd