De Revisor. Jaargang 36

[p. 26]

Anatomie van het slik is een gezamenlijk project van Dick Groot, fotograaf, gevestigd in Wolfville, Nova Scotia, en Onno Kosters, dichter. De in totaal twaalf combinaties van foto's en gedichten vormen een samenhangend geheel, maar kunnen ook als vierentwintig op zichzelf staande werken worden gezien.

De foto's werden genomen rond de Bay of Fundy, die de westkust van de huidige Canadese provincie Nova Scotia van het vasteland scheidt. De glooiende bodem en de trechtervorm van de baai zorgen tezamen met de dagelijkse beweging van de maan om de aarde voor een getijdenverschil dat schommelt tussen de acht en de zestien meter. De getijden veroorzaken een enorme erosie langs de kust en doen grote afzettingen van slik en zand ontstaan, die zich continu verplaatsen.

Onno Kosters koos uit de collectie van Groot een reeks foto's die in zijn ogen een - hem vooralsnog onbekend - verhaal vormden. Het verhaal kreeg naarmate de compositie vorderde tekst en inhoud.

De gedichten van Anatomie van het slik zijn voor S.

[p. 27]

Onno Kosters (gedichten)
Dick Groot (fotografie)
Anatomie van het slik

Los (Schild)

Laat me bezinken.
Frons; groeve ter grootte van een handvol stof.

En herinnering, tuurlijk, ja,
herinnering. Hoe kon ik het vergeten (*bangs head*).

*

(Zeepaardje)

* *

Hoe je naam me deed aarzelen.

Hoe je jaspisrode hakken

kabbelden, over de

lachende keitjes

krabbelden, je achter

mij aan meanderde,

my way is in the sand flowing

between the shingle and the dune,

je rechtstreeks

mijn slapen in-

sloeg toen je me

vroeg wat mij

hier bracht.

Hoe je me, eind van de middag maar niet in de regen,
in epidootflakkerende, je benen omarmende, je kut
toeknisperende zijde een lift aanbood
die ik niet kon weerstaan en
afsloeg;

[p. 28]

 

hoe je me, eind van de middag, november,

 

gechaperonneerd en gekleed in nauwluisterend basalt

 

opzocht

 

 

 

en je in je uitgaan de verpakking van je

 

theezakje meenam voor thuis, voor 't archief;

 

 

 

hoe je me, muzemijn, eind van de middag, november,

 

alleen en gehuld

 

opnieuw en als nieuw in dat

 

 

 

mijn stof en mijn hand in zich vangende zwart

 

opzocht

 

 

 

en je jouw hand aan mijn slaap bracht.

 

 

 

De hand waarmee je jaren later afscheid nam maar niet van mij.

 

 

 

_* * _*

 

 

 

En toen ik eindelijk ontwaakte,

 

lag er een wal die heel in de verte iets had van een vlakte.

[p. 29]

[p. 30]

[p. 31]

Nacht (Stuk)

Je brengt niveauverschillen teweeg
(als de maan een beetje meewerkt)
waar ik zelf alleen maar van kan dromen (zie boven).

Deining te over, zo vol, zo nabij: diapositieve
bol aan de hemel, de schijn
(als de maan een beetje meewerkt) aan het eind

van het lichtgewicht statief (zie boven),

maar ook tijding van ver die van ver blijft,
nooit lang van jou lijkt (al werkt ze nog zo mee):

het is niet jouw licht, het is mijn licht. Ik hou je ertegen.

Jou te belichten:

Dat je met me meereist langs de tijlijn,

je wassen in mijn handen,

je verduisteren in mijn branding,

mijn opgaan in jouw opgaan.

Mijn grootbeeld-, mijn veel te grootbeeld-
camera.

Zie boven.

Zie beneden. Zie hier.

_* * _*

Zie mij daarnaast op het barietpapier.

[p. 32]

Stuk (Kern)

Einde verhaal.

Kopschuw & overbelicht
door al die last beweeg ik me,

later als het stof is opgespoten,

er huizen, wegen, bruggen zijn gebouwd,

de stad in kaarten is ontsloten,

het water niet langer onder water staat,

naar de kant van een baai die ik zelf heb verzonnen.

Is dat dan wat blijft (fixeerbad): rots op z'n hurken,

hol, bol,

schedelbarst die neigt naar de grond;

commandostolp

tot prefrontaal, ruggenstam, hersenkorst,

tot onder de schouders volgestort;

insula.

Geen beweging in te krijgen meer en allemaal in mij.

Het is even slikken maar dan heb je ook wat.

(Dit is het moment dat je je omdraait.)

_* * _*

Dat is dan wat blijft.
Onduidelijk hoe het verder gaat.

[p. 33]

[p. 34]

[p. 35]

Weg (Lucht)

Geen plaatjes -
geen praatjes -
schuin oog op de
pracht die jij bent -
telkens weer - al ben
je weg geweest en
terug van weg
geweest - weg - terug -
ben je de weg terug
naar het slik dat
ik - omdat ik alleen
het delen kan - met
jou hier deel.

(Gedoe in het gebied van Broca.)

Lucht
naar jou en zie: je naam,
glasbleek temidden de wasem.

1) Leg me bij je neer, boven het tij,

berg je,

slik me,

lijf je in,

stop me.

2) Ik maak dat je weg komt.

_* * _*

Het slik staat loodrecht op de zoeker, op de tast
druk ik de sluiter open, heb ik de

leemte die je beet beet.

[p. 36]