De Revisor. Jaargang 30



[pagina 27]
Myrthe Bartels Gedichten vreemd gezicht hoe ver is het verleden fietsen toch beter bereikbaar op een herfstige namiddag wanneer verlangen je in tweeën huift huist er wind in de gedachten in het park zoek ik koortsachtig een medusahoofd voorbij de bronzen bomen ligt verleden oud nog onbegraven bovendien als je lang niet geschokt bent is verstenen gemakkelijker maar het is al te lang geleden beide ogen zijn gesloten en de droeve trek in haar gelaat vormt muren in een nieuwe wereld
[pagina 28]
de vermeden vrouw het zingen is de vogels alweer een tijdje vergaan het najaar nadert op haar winden en weer verveelt zij de mensen met een stem die altijd naar verleden klinkt haar wezen is een spiegel op straat modder en druppels van een onophoudelijke herfstbui het verleden spat op wanneer een wiel haar verstoort of een schoen haar diepte onderschat haar lichaam is onaantastbaar de teerste strelingen ongewoon zij heeft geen eelt op haar borsten van vuile vette vingerafdrukken of begerige blikken zelfs haar polsen hebben aan de zon nimmer blootgestaan zij is een witte maagd in de sneeuw verkild en zonder haardvuur ligt zij in de nachtwind die door het open venster ruist haar tepels trekken zich samen een arm zijgt neer langs het bed
[pagina 29]
Rechts Pepijn provily Vrouw met spiegel, 1997