De Revisor. Jaargang 30

[p. 45]

Onne Boeke
Intertekstualiteit

Wat mij voor ogen heeft gestaan, weet ik niet meer, maar ooit leek het een goed plan om mij terug te trekken in het plaatsje K., teneinde mij volledig te kunnen concentreren op mijn werk, hetgeen vervolgens niet wilde vlotten, omdat ik daar geen afleiding kende. Het enige levende wezen dat ik sprak was mijn buurman die er een gewoonte van had gemaakt tijdens het uitlaten van zijn hond even ‘binnen te wippen’.

‘Wat doe je nu zoal de hele dag?’ vroeg hij, toen hij op een avond de halsband van zijn hond losmaakte en aan tafel ging zitten.

‘Ik werk aan mijn proefschrift.’

‘Schrijver dus?’

Ik knikte.

‘Kijk dit is wat ik zie: ik zie een intelligente jongen in een hok boven een garage uit het raam staren. Dat is wat ik zie. En dat proefschrift, dat zie ik niet.’

Hij zweeg en ik zweeg, want dit gesprek hadden we al zo vaak gevoerd. Zijn hond duwde gewoontegetrouw zijn vochtige neus in mijn kruis. Voorzichtig weerde ik het beest af. Als ik dat te ruw deed, beet hij. Zijn tanden stonden nog in mijn hand.

‘Waar gaat dat proefschrift eigenlijk over?’ vroeg hij nog maar eens.

‘Over intertekstualiteit.’

‘Wat?’

‘Intertekstualiteit. Literatuur gaat in de twintigste eeuw niet langer over de werkelijkheid, maar over zichzelf. De schrijver, het subject is verdwenen...’

‘Maar boeken gaan toch ergens over? Je moet toch schrijven over wat je echt hebt meegemaakt?’

‘Hoe kom je daar nu bij!’ wilde ik uitroepen, maar als ik hem zou tegenspreken, zat hij hier de rest van de avond nog.

‘Het is gewoon zo dat de waarheid een probleem is geworden.’

‘Daar krijg ik ontzettende dorst van.’ Mijn buurman stond op. ‘Kom mee, we gaan naar de kroeg. Je moet eens wat meer onder de mensen komen.’

Tegenspraak werd niet geduld en tegen mijn zin liep ik achter hem de steile trap af. We wandelden langs de rivier naar café ‘De Hoek’, tegenover de kerk. Opeens ging mijn buurman voorover lopen, net of hij telkens víel, en begon driftig met zijn armen te zwaaien.

[p. 46]

‘Weet je wat dat is?’

Ik moest het antwoord schuldig blijven.

‘Dat valt me van je tegen. Jij met je “intertekstualiteit”. Dat is de zwembadpas, de zwembadpas van Theo Thijssen. Kees de Jongen weet je wel?’

Hij duwde de deur van het café open. Zijn hond stortte zich onmiddellijk op een bak met pinda's die op een tafel stond, waaraan twee vrouwen en twee mannen zaten te kaarten.

Op de bar stonden al twee jonge jenever klaar. Mijn buurman bood mij er een aan en sloeg de andere in één keer achterover.

‘Zo,’ zei hij, terwijl hij de barkeeper op onze lege borrelglazen wees. ‘Zo,’ zei hij ook na zijn tweede glas. Ik hield niet van jenever, maar door zijn gezeur over mijn proefschrift was ik in een staat van lichte ergernis geraakt die een uitweg zocht. Ik vloekte binnensmonds en werkte de steeds voor mij neergezette borrels in het door mijn buurman gedicteerde, straffe tempo weg.

Behalve enige droef voor zich uit starende heren aan de bar zat iedereen in het café te kaarten. Sommige gezichten herkende ik. Zo zat daar de dikke vrouw van de bakker. Zij vormde een team met de architect die een paar huizen verderop woonde. Op straat liep hij altijd met een stuurs gezicht langs mij heen, maar hier zwaaide hij vrolijk naar me en hief een borrelgaasje in de lucht om met mij te proosten.

Mijn buurman vond het ‘reuzegezellig’, zelfs toen naast de bar een deur openzwaaide en een twintigtal mannen binnentrad, in gifgroene truien gekleed waarmee zij kenbaar maakten dat ze lid waren van biljartvereniging ‘'t Bootje’. De mannen verzamelden zich om ons heen en domineerden, luid om bier schreeuwend, de kroeg. Iemand duwde een glas bier in mijn handen. Ik bedankte stuntelig de onbekende biljarter die zonder iets te zeggen naast ons kwam staan. Achterin het café klaagde een gezette vrouw over de hond, hetgeen door mijn buurman schouderophalend werd afgedaan, omdat het slechts ‘lesbische Lydia’ betrof.

Nog steeds stond de gifgroene biljarter zwijgend naast ons, hetgeen eindelijk de aandacht van mijn buurman trok.

‘Krijg nou wat! Verrek zeg! Koos!’ Hij omhelsde de man en zoende hem op beide wangen.

Koos kreeg een brede glimlach op zijn gezicht.

‘Vroeger,’ zei hij.

‘Wat hebben wij geneukt!’

Mijn buurman keek mij triomfantelijk aan.

‘Ja, dat is even wat anders dan intertekstualiteit. Lekker seksen! Jaren zeventig, weet je wel: vrije seks. Iedere avond was het hier stampvol en dan mee naar huis.’

Koos beaamde dat. Hij wees op de architect. ‘Die gaf dan een feest en dan kwam ik wat laat en dan was er niemand meer, want dan lag iedereen al te wippen, zelfs die Nel daar.’

[p. 47]

Hij wees op de vrouw van de bakker.

Zijn gedachten bleven in het verleden hangen.

‘Zie jij die nicht van je nog wel eens? Die nicht uit Australië!’

‘Die zou nog eens een keertje komen, maar toen kwam ze niet.’

‘Nou, komen kon ze. Die schreeuwde de hele boel bij elkaar. Op een keer moest ik hier schijten en daar heb ik al zo'n hekel aan, om hier te moeten schijten en niet thuis, dus ik zit hier te schijten, gaat opeens de deur open en begint die nicht van je mij te buizen.

‘Buizen?’ vroeg ik.

‘Hé jongens, die gozer hier weet niet wat “buizen” is!’ De gifgroene biljarters draaiden zich om. Het gerucht verspreidde zich snel door de kroeg en rondom mij steeg een eindeloos gelach op. Mijn buurman sloeg kameraadschappelijk een arm om mij heen. Ik wilde het liefst weggaan, maar dan zou ik helemaal voor joker staan.

‘Ik kan anders hartstikke goed beffen,’ zei ik geërgerd.

‘Wat?’

‘Beffen!’

‘Beffen?’ vroeg lesbische Lydia, die met de prijzen voor de klaverjascompetitie onder de arm terugliep vanachter de bar. ‘Dat is anders mijn pakkie an!’

Er werd om stilte gevraagd voor de prijsuitreiking. Een geblondeerde vrouw kreeg een fles cognac. De architect kreeg als winnaar een stel boekenbonnen. Mijn buurman wees mij erop dat die echt een prijs voor mij zouden zijn geweest. Met enige nadruk vroeg hij waarmee ik dacht ooit iets te kunnen winnen.

‘Hij kan beffen,’ zei Koos.

‘Kan hij inderdaad beffen?’ vroeg Lydia die na de prijsuitreiking uit interesse voor het onderwerp bij ons was komen staan.

‘Ja,’ zei mijn buurman. ‘Altijd dat geklaverjas. Kun je voor deze jonge geleerde niet eens een keer befwedstrijden organiseren? Wat jou?’

Hij sloeg mij hard op de schouders. ‘Zeg nu zelf ook eens wat.’

De drank had mij overmoedig gemaakt: ‘Ik ben toevallig wel de beste beffer van de hele kroeg.’

Een oorverdovend gelach barstte los. Toen dat na vele lange minuten tot bedaren kwam, stond de architect naast ons.

‘Waar gaat dit over?’

‘Befwedstrijden,’ zei mijn buurman.

‘Befwedstrijden? Wat een ontzettend leuk plan! Ik doe mee,’ zei de architect, die prompt zijn pas gewonnen boekenbonnen ter beschikking stelde.

Mijn buurman wierp zich op als organisator en vroeg om pen en papier achter de bar. Hij bekroop het gevoel dat de befwedstrijden ernstig werden genomen; mij bekroop ook net gevoel dat ik daar niet aan wilde meedoen. Ik wilde weg; ik moest weg. Ik maakte mijn

[p. 48]

voornemen bekend aan mijn buurman die al bezig was de regels voor de befcompetitie op schrift te stellen.

‘Ben je nu helemaal belatafeld? Ik ben bezig jou de befkoning van café “De Hoek” te maken en mijnheer wil er vandoor! Morgen kent iedereen je in het dorp. Dit is toch een prachtige inburgering?’

Lydia kwam vertellen dat ze drie vrijwilligsters had gevonden: de geblondeerde vrouw, die een Amerikaanse bleek te zijn, die een paar maanden bij haar familie doorbracht; Nel van de bakker, en zij ging zelf ook op wel even haar rug liggen, ‘want ik wil wel eens zien of jij een beetje kan beffen met dat befbekkie van je!’ Ze greep me straf bij de kin en keek me streng aan.

Het aantal inschrijvingen viel mijn buurman tegen. Behalve mijn verplichte deelname had alleen de architect zich aangemeld. Mijn buurman sprong op een stoel en sprak de menigte toe: ‘Mannenbroeders! Er moet gebeft worden!’ Onder de biljarters van ‘'t Bootje’ bleef de animo echter gering.

‘Je denkt toch niet dat ik zo'n ranzige, overjarige doos ga likken?’ riep de boomkweker.

‘Ik wil wel even stellen dat de tap gewoon om één uur toe is,’ meldde de barman.

Mijn buurman ging van de stoel af en liep op Koos af.

‘Moet ik ze echt allemaal... Die Nel had twintig jaar geleden al zo'n meurende scheur...’

De deelneemsters en deelnemers werden naar de speelzaal van biljartvereniging ‘'t Bootje’ geleid. Daar stonden drie biljarttafels; langs de wanden waren rijen stoelen geplaatst.

Vlak voor mijn buurman de spelregels bekend wilde maken, kwam de boomkweker binnen. ‘Dit gaat alleen maar door, als er publiek om te kijken bij is toegestaan, want dit is onze clubzaal.’ Die verzekering kreeg hij.

In het heldere licht van de biljartzaal kon ik eens wat beter zien wie ik zo aanstonds zou moeten likken. De Amerikaanse had onmiskenbaar ooit een olijk koppie gehad, maar ook een face-lift teveel. Ze glimlachte mij zonder enige mimiek toe. Hoe mijn buurman het ooit met Lydia had kunnen doen ging mijn voorstellingsvermogen te boven, maar de werkelijkheid zou zo dadelijk nog veel onbevattelijker worden.

Door de zittende houding tijdens het klaverjassen was Nels figuur mij grotendeels ontgaan, maar nu zij tegenover mij stond was dat niet langer mogelijk.

‘Dus wij gaan op die tafels legge, en dan gaan zullie ons beffe.’

‘Geblinddoekt,’ preciseerde mijn buurman.

Tussen de drie biljarttafels werden schotten geplaatst: ‘Om wederzijdse beïnvloeding te

[p. 49]

voorkomen,’ vertrouwde mijn buurman mij toe met het gezicht van een ervaren befscheidsrechter.

Nel sjorde ondertussen haar broek omlaag, die pas na enig rukken haar knieën passeerde. Ze ging zitten om haar broek helemaal uit te trekken en trapte daartoe haar slippers uit. De grote tenen van haar voeten stonden dwars op de looprichting. Ook gunde ze me een blik op wat ik straks te proeven zou krijgen, als ik tussen haar dijen zou verdwijnen. De hik ging ondertussen maar niet over en ging nu gepaard met een brandend gevoel in mijn maag.

De Amerikaanse lag al gereed op de biljarttafel. Mijn buurman plaatste een stoel voor haar neer en gaf aanwijzingen hoe de benen te plaatsen voor een optimale befhouding.

‘Real good!’ zei hij en tikte haar bemoedigend op het dijbeen. Hij kwam op mij af.

‘Ben je er klaar voor? Ik reken op je! Ik ben degene die zijn nek uitsteekt om dit voor jou te organiseren.’

Lydia had als enige nog niet plaatsgenomen op de haar toegewezen biljarttafel.

‘Dat licht vind ik niets. Hoe kan ik nu iets voelen in dit licht?’

Ondertussen stroomden de biljarters en klaverjassers de zaal binnen en nam men plaats op de stoelen langs de wand. De barman nam de bestellingen op en zette en passant een dienblad met glazen bier en jenever bij mijn buurman neer.

‘Hier, tegen de hik,’ zei die, terwijl hij mij twee glazen aanreikte.

Lydia weigerde plaats te nemen, wanneer er niet iets aan het licht gedaan zou worden.

‘Maar je bent toch geblinddoekt, meisje,’ zei mijn buurman.

‘Ja, je zult mij wel weer irrationeel vinden, dat zei je vroeger ook altijd, maar ik wil niet gebeft worden met die harde verlichting aan.’

Mijn buurman slaakte een diepe zucht en liep de biljartzaal uit. Even later kwam hij terug met een dienblad vol brandende waxinelichtjes die hij op de rand van de biljarttafels plaatste.

‘Nu je zin?’

Lydia zei niets, maar wrong zich uit haar broek, waar een panty onder bleek te zitten, een grote onderbroek en een stuk maandverband.

‘Ja, ik ben zo onregelmatig,’ hoorde ik haar in de ruimte tegen niemand speciaal zeggen, terwijl ze het door het geronnen bloed zwaargeworden verband op een metalen asbak legde.

Het licht ging uiten door de waxinelichtjes leek het bijna gezellig. We moesten lootjes trekken om de volgorde te bepalen. Ik trok het langste lot, waardoor ik mocht beginnen met de Amerikaanse.

Koos had het kortste lot getrokken en diende met Nel te starten. ‘Dat vertik ik. Weet je nog wat ik zei?’ Op de publieke tribune klonk gemor.

De architect bood aan om Nel als eerste te likken. ‘Dan ben ik er maar meteen doorheen.’

[p. 50]

Ik nam plaats tussen de benen van de Amerikaanse. Koos tussen die van Lydia die aan het publiek om stilte vroeg om zich te kunnen concentreren, en de architect zat, zijn duimen omhoogstekend, tussen de benen van Nel van de bakker.

De barkeeper kwam binnen met een fles champagne die mijn buurman oppakte en heen en weer schudde.

‘Heren beffers... Op uw plaatsen! Klaar?’ Pang! En daar vloog de kurk in de lucht, begeleid door luid geblaf van zijn hond die inmiddels ook tot de biljartzaal was doorgedrongen.

In het geflikker van de waxinelichtjes zag ik voor mij de hangende lipjes van een senior. Haar benen waren, hoe kan het anders, zonnebankbruin. Haar schaamhaar had ze netjes bijgewerkt en toen ik diep ademhaalde snoof ik de geur van het niets op. Misschien was het een intiemspray die ik niet kende.

Toen ik deze Amerikaanse in dit waxinelicht zo zag liggen wist ik zeker dat het Marxisme opnieuw tot leven gewekt zou worden. Haar intrinsieke waarde was er één uit talloos veel miljoenen, die hun leven laten regeren door de televisie. Maar hier zat ik. Ook mijn leven was een huiveringwekkend fenomeen dat uiteindelijk enkel bestond uit oppervlakkig contact.

‘Give me your name. I want your name before you go down on me.’

Nog voor ik iets had kunnen zeggen, weerklonk een scherp fluitje.

‘Only licking, no psychological contact,’ beet mijn buurman de Amerikaanse toe.

‘Komt er nog wat van?’ siste hij mij in het voorbijgaan toe.

Ik zuchtte diep.

‘Oh, yeah, I like that.’

Ik zuchtte nog maar eens, maar nu dieper. Mijn zuchten werd een blazen en door dat blazen voelde ik speeksel in mijn mond opkomen en toen ik eenmaal voldoende speeksel had stak ik mijn tong uit en likte zacht.

‘Yes,’ fluisterde ze. ‘Ik kom niet klaar. Ik kom nooit klaar. Ik ben too sexual om klaar te komen. Maar ga door.’

Ze smaakte nergens naar. Wel begon mijn tong te branden, nadat ik die een paar keer diep door haar heen had gehaald. Eerder dan ik van plan was richtte ik mij op haar klitje. Ik zoog mijn lippen rondom vast en bewerkte het met mijn tong. Haar dijbeenspieren begonnen samen te trekken en van mijn kin droop het vocht. ‘Yes, yes!’ fluisterde ze, terwijl ze, tegen de regels in, mijn haar begon te strelen.

De hik die ik tot dan toe had weten te onderdrukken, begon weer op te spelen, maar ik wilde haar ook niet loslaten. En zo, in een vreemde cadans, verloren we onze controle. Ik kreeg mijn middenrif niet in bedwang en daardoor verloor zij zichzelf in een orgasme dat even intens was als mijn hikken. Het was alsof een continent begon te verschuiven; Australië, Azië, Antartica... en ik tussen die Amerikaanse dijen...

‘Oh, my God, I am way too sexual to have orgasms...’

[p. 51]

Ik wilde doorgaan, doorlikken voor een tweede orgasme, ofschoon ik niet wist of dat bonuspunten zou opleveren, maar ze duwde mij van zich af.

Ik voelde me zenuwachtig, maar onvermoeibaar, en was even vergeten dat ik dronken in biljartzaal achter de kroeg een onbekende Amerikaanse met mijn mond aan het bevredigen was onder het toeziend oog van een verzameling klaverjassers en biljartvereniging ‘'t Bootje’.

‘Heren, de tijd is om! Wisselen!’

De stem van mijn buurman bracht me weer terug in de werkelijkheid.

‘Goed begin, jochie! Je ligt op kop!’

Hij begeleidde me naar de stoel tussen de benen van Lydia.

Geile Koosje stond ondertussen weer te foeteren voor de biljarttafel waarop Nel lag.

‘Ik vertik het. Dit trek ik niet!’

Mijn buurman duwde hem met zachte hand op de stoel en gebood hem de befwedstrijd voort te zetten op straffe van diskwalificatie. Links van mij zat de architect voor de Amerikaanse. Voor mij op de biljarttafel werd een nieuw glas bier gezet. ‘Je zult vast wel dorst hebben...’

Bij het flikkerende schijnsel van de waxinelichtjes kon ik moeilijk waarnemen waar ik precies moest beffen. Ik herinnerde me de geronnen bloedworst die Lydie tussen haar benen vandaan had geplukt en besloot mij te concentreren op haar clitoris.

‘Niet zo rechtstreeks! Dat is veel te gevoelig!’ beet ze mij onmiddellijk toe.

‘Je moet grote cirkels met je tong om mijn klitje draaien.’

Het scheidsrechtersfluitje van mijn buurman kwam tussenbeide.

‘Het is ten strengste verboden aanwijzingen te geven!’

‘Ik kom toch niet klaar bij deze beffer. Deze is waardeloos! Dat voel ik nu al!’ Haar woorden werden gelukkig overstemd door een luid gebrul van het publiek.

‘Neuken! Neuken! Neuken!’ Terwijl mijn tong voorzichtig in een droge hap schaamhaar ronddraaide probeerde ik de situatie naast mij, aan de andere kant van het tussenschot, te peilen.

‘Het is een befwedstrijd! Neuken is verboden!’

‘Ik bef om te neuken. Wat is dat nu?’ hoorde ik de architect zeggen. ‘Waar bef je anders voor?’

‘Hijs je broek op! Beffen!’

Blijkbaar maakte de architect aanstalten bij de Amerikaanse naar binnen te dringen.

‘Ik vind het niet meer leuk. Ik kap er mee. En ik wil mijn boekenbonnen terug.’

Arm in arm met de Amerikaanse verliet hij onder luid gejoel de biljartzaal.

‘Ik ga tenminste neuken!’ schreeuwde hij ten afscheid.

Een voor een doofden de waxinelichtjes. Mijn tong was droog en wat die tong aanraakte was droog. Mijn gewoel had geen enkel gevolg in de onderste gewelven van Lydia.

[p. 52]

Opeens hoorde ik naast mij een doffe klap. Koos was tussen de benen van Nel onwel geworden. Twee behulpzame biljarters droegen hem weg.

‘Wat nu?’ hoorde ik mijn buurman vertwijfeld vragen, terwijl ik plichtsgetrouw mijn rondjes in deze droge dragonder draaide.

Het werd hoe langer hoe donkerder. Ik sloot mijn ogen maar, want het weinige dat ik zag ontnam me mijn allerlaatste gevoel van eigenwaarde.

‘Hier is de invaller,’ hoorde ik ver weg de boomlange boomkweker met de eeltige handen roepen.

‘Ja, we gaan door!’ riep mijn buurman.

Nog geen twee minuten later brulde Nel als een varken in een baringsnood.

Ze bleef komen en schreeuwde zo hard dat ik niet eens het fluitsignaal hoorde dat het einde van de tweede etappe aankondigde.

‘Ik ben anders helemaal niet gekomen,’ zei Lydia. ‘Wat een fantasieloze likker was dit zeg.’

Net op tijd voorkwam mijn buurman dat zij haar blinddoek verwijderde. Ik kreeg weer een glas bier, maar moest wel meteen doorlopen naar Nel, want de competitie diende voor sluitingstijd van het café beslecht te zijn.

Het beeld van een asgrauwe Koos die de biljartzaal horizontaal had moeten verlaten, maakte dat ik met de nodige weerzin mijn neus tussen Nels dijen duwde, want duwen moest ik. ‘Kom maar schatje,’ zei Nel. ‘Pappie, wees eens lief voor mammie.’ In het schemerduister dat de waxinelichtjes overlieten zag ik zoveel rollen vet dat zij zelfs niet door een elftal overtolligvetafzuigslangen weggespoten zouden kunnen worden.

‘Lik me maar schatje,’ fluisterde Nel, maar ik voelde de hik weer opkomen.

Ze spreidde met haar dikke vingers dat wat tussen haar dijen hing, waardoor een grote teen zonder nagel te voorschijn kwam.

‘Lik me maar, geil beffertje van me.’

‘Hoe staat het hier?’ vroeg mijn buurman over mijn schouder.

‘Kom op jongen. Nog even en je bent de befkoning van “De Hoek”! Hier beffen!!’

Hij duwde mijn gezicht tussen de dijen van Nel en het was of hij mijn hoofd onderdompelde in de Dommel.

Naast mij werd weer luid gejuicht. Voor mij wasemde een emmer de geur uit van haringen die al drie weken hadden liggen rotten. Ik likte dunne mosterd van de huid tussen haar strontgat en sjofele schede, pus van bedorven oesters, slijm uit een omgevallen sputumpot van een longemfyseempatiënt, en kots, kots, kots ... Ja, kots voelde ik opkomen. Voor ik het kon voorkomen kwam een golf braaksel uit mijn mond en sproeide ik die uit over Nels vette vulva die zij nog steeds voor mij openhield.

‘Ja, spuug mij maar vol, geil beffertje van me, zeik me maar vol met je mondgeil en nou beffen en dan ga ik jou onderspuiten!’

[p. 53]

Ik zakte door mijn knieën en viel voorover op de vloer. Tot mijn verbazing slaagde ik er niet in weer op te staan. Het was donker; ik lag onder de biljarttafel en daar wilde ik eigenlijk blijven. Zekere kennis over mijzelf en de wereld om mij heen bezat ik niet, maar ik meende dat ik mij nergens meer zorgen over hoefde te maken.

‘Ik kom. Geil beest! Jij slingert mij van hoogtepunt naar hoogtepunt,’ hoorde ik Lydia schreeuwen, maar het kon me allemaal niets meer schelen. ‘Waar ben je nu, geil beffertje?’ vroeg een vertwijfelde Nel.

‘Die jongen moet naar de kroeg,’ hoorde ik mijn buurman zeggen. Ik werd op zijn aanwijzingen door twee biljarters het café binnengedragen.

‘Ik kom weer,’ hoorde ik Lydia krijsen, maar zij leek overstemd te worden door Nel, hetgeen ik niet met elkaar kon rijmen. Maar ik dacht niet meer helder, voor mij ging het licht uit.

‘Jij denkt teveel,’ zei mijn buurman, toen ik mijn ogen opsloeg. Het café was helverlicht. De stoelen stonden op tafel. Uit de luidsprekers klonk een sombere mannenstem. De barman maakte de tap schoon. In een hoek slobberde de hond van mijn buurman uit een emmer vele liters water naar binnen.

‘Jij moet leren schrijven met je buik...’ hij wreef over mijn buik, ‘en met je ballen...’ hij kneep hard in mijn ballen.

‘Ik weet precies wat jouw probleem is.’

‘Intertekstualiteit?’ vroeg ik schertsend.

Mijn buurmans geduld was op. Hij stond op en deed zijn hond de riem om. ‘Weet je wie de befwedstrijd die ik voor jou georganiseerd heb, gewonnen heeft?’

Ik haalde mijn schouders op.

‘Denk daar maar eens over na.’

Hij liep de kroeg uit. Ik zei de barkeeper gedag, maar die groette niet terug. Buiten liep mijn buurman enige meters voor mij uit, voortgetrokken door zijn energieke hond die links en rechts liep te snuffelen alsof hij de waarheid op het spoor was die volgens mij niet bestond.