De Revisor. Jaargang 30

[p. 54]

Sevtap Baycili
Mannengeur en boerenkoolbouillon

Ik wil u een idee geven. Een idee van. Van hoe erg mijn leven tot dan toe was geweest. Als een verklaring. Waarom ik nu niet in de toekomst geloof. Volgens u ben ik iemand die met heel weinig toekan. Die met weinig geluk en genot tevreden kan zijn. Waarom? Waarom denkt u dat het mijn belangrijkste wens is geworden mijn denken te ontwensen? Er is niets opwindends in mij en mijn wens is dan ook: niet verder afdalen alstublieft. O heer, als u echt bestaat, houd mij dan op deze hoogte stabiel en neutraal.

Het komt doordat ik ooit behoorlijk getrouwd was en doordat dat veel te lang duurde. Dat gevoel kreeg ik voor het eerst toen ik op een bepaald moment een redelijk antwoord moest verzinnen voor mijn verdachte neigingen in de keuken. Vlees? Doorbakken. Groente? Kapotfrituren. Wortel, courgette, aubergine, paprika, maar vooral uien. De rest? Meestal onbewust, maar vaak genoeg duidelijk kwartbewust, vergeten in de oven. Het er niet uithalen voor het oneetbaar aangebrand was. En zo vaak mogelijk ook - minstens vier maal per week. Die drie ongezonde, onsmakelijke neigingen had ik. Ik maakte nooit meer rauwkost klaar - iets wat erg gezond is en niet zo stinkt als gebakken vlees, verbrande groentetaart of weggefrituurde paprika.

Mijn keuken was niet meer de plaats die het vroeger was geweest. De plek waar fijn en gezond, smaakvol en liefdevol, gerechten voor ons van liefde bruisende huwelijkse samenzijn werden bereid. Door mij, een vrouw die voordat ze hem leerde kennen een geheel ander mens was - jazeker. Zo was het in het begin; onze vreedzame en liefdevolle woontoestand was iets waarop iedere ander man of vrouw jaloers zou zijn. Zijn liefde heeft me getransformeerd tot een beter mens, een lieve vrouw. Mijn transformatie was bijna helemaal voltooid toen we ook nog eens gingen trouwen. Maar iemand moest kennelijk nog het puntje op de i zetten van ‘ik’.

Toen veranderde er iets. Niet iets. Hij. Iets in hem veranderde, en volgens mij kwam dat vanwege te veel tongzoenen. Zijn tandvlees was geheel aangetast. Zoiets? Er kwam niets zinnigs meer uit die mond. Ik weet niet zeker hoe dat heeft kunnen gebeuren. Hij was een andere man dan de man op wie ik zo verliefd was. Heel

[p. 55]

anders qua geur. Of hij was dezelfde persoon, maar dan nu met tandvleesontsteking.

Kort daarna werd mijn keuken de plaats waar ik onze liefde met veel plezier saboteerde. Achter het aanrecht was ik kooktechnisch bezig met het uitvinden van een alles overstijgende geur. De geur van een specifieke manier van koken? Van een specifiek soort ongezond vetrijk eten? Eet-dit-val-dood!-soort van eten.

Ik gaf hem geen kusjes meer, geen knuffels. Ik maakte zoenen onbespreekbaar tussen ons. Neuken mocht nog, maar alleen als hij jarig was. Mij likken was altijd toegestaan. Maar hij deed het slecht, precies hoe het niet moet. Misschien heeft hij me opzettelijk zo compleet misgelikt, die knullige son of a bitch. Ik kreeg geen orgasme tenzij ik de klus zelf afmaakte. Het effect was dat ik me ieder keer weer gedwongen voelde om te kiezen tussen twee mogelijkheden. Eén: als reactie op zijn knutselaarsgelik zo sarcastisch mogelijk in zijn gezicht een scheet te laten, zo hard mogelijk, en wanneer het me lukte zijn mooie, fijne haren daarmee een klein beetje op te laten waaien, verhoogde dat op driedubbele wijze het genot dat je kunt beleven aan het laten van een wind. Twee: hem weg sturen met een leugen. Condooms halen bijvoorbeeld. Die zijn altijd ergens in huis verborgen. Stuur hem erop uit om ze te halen, zeg ‘ik ben zo horny (ik hoor nie) schat en tra la li tra la la, ik wil het ik wil het ik wil het.’ Daar gaat ie weer!

Hij is nu met zijn trotse erectie en aandoenlijk domme uitdrukking op zijn gezicht, op een ontroerende queeste. Zeer gedreven, ondersteund door moeder natuur, maar deep inside hopeloos, want hij is zo mooi misleid door de verkeerde aanwijzingen die ik geef. De zo erg te verkeerde en absurde aanwijzingen. Om ze te volgen moet je geen zelfrespect hebben, of iemand zijn die hersenloos geboren en getogen is, ‘ik denk dat ik ze in de auto heb laten liggen’. Hup naar de garage man.

Een man die aan zijn erectie hangt heeft een iq van een pas geboren eendje. Hij is nog in staat te bedenken dat je in je eentje aan het zwerven bent over deze wateren, op die leeftijd, in die geestelijke en lichamelijke toestand. Gevaarlijk. Ik ben tenslotte een eigenwijze, alleenstaande, pas geboren mini-eend. Ik kan maar beter aansluiten in dat keurige rijtje dat mijn geest- en bloedverwanten achter mijn moeders kont hebben gevormd. Zweven maar, zwemmen, in volle vaart, tra la la tra la li, en straks zullen we zien wat voor genot mijn lot me te bieden heeft. Als je een babyeendje uit het rijtje stenigt, of veel beter, een jong eendje uit het rijtje doodschiet, sluiten de overlevenden snel het gaatje. Er is dan geen eend die zich afvraagt: ‘Waar is die van net? Waar is ie? Waar is ie?’. Nee. Het ritueel blijft hetzelfde tra la li tra la la. De enige vraag die een eendje kan stellen na het doodvallen van een broer of na de gruwelijke moord op een zus, is onmenselijk dom: tra la li tra la la, is de kont die aan het volgen was nog in zicht? De man die hangt aan zijn erectie moet het

[p. 56]

beeld ook levendig houden in zijn hoofd tijdens zijn zoektocht naar de verborgen condooms. Maar ergens halverwege de garagedeur twijfelt de man. Wil ik het echt zo graag? Kut en kont moeten ergens in zijn hoofd blijven hangen. Hij moet die voor zijn geestesoog laten dansen. Anders verdwijnt het plezier dat aan hem geattacheerd is als hij de trap afloopt. Dat ding is dan als een leidinggevend orgaan ineens ietsje terughoudender van stijl. Want het is wel hartstikke koud voor de garagedeur. Wanneer hij, de man zelf dus, terug is van weggeweest, lig ik geheel relaxed op het bed, al een tijdje geleden klaar met het mezelf te orgasmeren. Aan hem heb ik slechts een paar woorden van degelijk en ouderwets sarcasme te bieden. Niks meer en niks minder. Maar zoiets uitspreken lag niet altijd zo makkelijk. Want ik ben ook maar een keurig mens, van vlees en bloed. Een vrouw met een keurig groot geweten. En eerlijk gezegd, zo harteloos en/of wakker was ik niet altijd na de daad. Ik hield dan meestal mijn mond. Ook omdat toen sarcasme toch heiliger was dan orgasme. Koester dat sarcasme maar, zei ik bij mezelf. Het is iets om te bewaren voor de schrijver die me toen van binnen gretig aan het opvreten was. Ik gaapte meestal in plaats van uit te praten en viel in een namaakslaap en vervolgens, verrassend nog, droomde ik. Maar dan wel op een fictieve wijze natuurlijk.

Misschien moest hij op het werk te veel gezeur doorstaan. Hij klaagde nooit over de werktoestanden. Dus was ie misschien het type man die op het werk altijd over de toestanden thuis zeurt. Of hij zeurde zelf te veel over het werk tegen zijn collega's. Zeuren moet toch in een bepaalde verhouding staan tot het zuurgehalte van slijm dat iemands mond produceert. Het moet toch zo zijn. Zoet slijm stimuleert

[p. 57]

bacteriën die feesten in je tandvlees. Zo gaat iemand uit zijn bek stinken.

Ja. Daarom dus alles doorbakken, kapotfrituren, alles aangebrand serveren. Ik dacht, alleen op deze wijze maak ik een overstijgende geur boven de geur van zijn tandvleesontsteking die al voordat hij de keuken binnenliep in de lucht hing. Overal in huis was de allesoverheersende stank uit mijn mans mond aanwezig.

Gelukkig als hij altijd was om mij weer te zien koken, maakte het hem niets uit dat alles een beetje overdreven doorbakken was, hij probeerde me toch lustig te kussen. Honger had hij altijd en hij at alles dat ik voor ons bakte.

Maar niks hielp. Lucht uit zijn mond waaide de kamer binnen, iedere keer weer wanneer hij iets te melden had. Hij voerde het woord, meestal begeleid door de geur van zijn slijm, de stank van zijn bedorven tandvlees, die altijd boven alles uitsteeg wat ik klaar kon maken, boven alles wat ik kon doorbakken.

Toch bleef ik bij hem tot het erger werd. Zoveel erger dat ik op een gegeven moment merkte dat het winden laten in zijn gezicht me nul komma niks op kon winden en geen plezier meer gaf. Ik heb hem toen naar Gibraltar gestuurd om condooms voor ons te halen. ‘Ik ben zo horny schat, weet je waar Gibraltar ligt, daar zijn de condooms.’

Sindsdien heb ik niks meer van hem vernomen.

Voor de nieuwsgierigen die de essentie van dit verhaal - die eigenlijk die smerige geur zelf is - tot zich willen nemen, voeg ik hierbij een recept van een gelijkwaardig afschuwelijk geurgerecht. Essentie van de mannenmond van mannen die met elke vrouw die op het eerste gezicht leuk lijkt,
onmiddellijk willen tongzoenen, zoals de man die ik ooit had. Het is een gerecht dat ik eigenlijk voor mijn nageslacht wilde nalaten. Nu deel ik het ook met de nieuwsgierige lezers. Het is de geur die me voor altijd aan mijn man zal doen denken:

Neem boerenkool, kook deze met aardappels. Gooi de inhoud weg, want boerenkool is een niet te eten kool. Maar bewaar het kookwater dat je voor de grap boerenkoolbouillon kunt noemen om alle Nederlanders cultuurkritisch te beledigen. Het heeft een donkergroene kleur. Laat het in de pan afkoelen. Kook een ei. Snij het ei in vier stukken. Doe het ei in de boerenkoolbouillon. Laat het rijzen. Bacteriën hebben kamertemperatuur nodig. Laat het staan in de pan. Drie dagen lang. Nee nee, langer, erger. Een week. Een maand?