De Revisor. Jaargang 30

[p. 34]

Het wasje
Ad ten Bosch

Willem nam zich voor het komende weekend zijn etage niet te verlaten. Van de ene op de andere dag was hij met roken gestopt, waardoor hij nu met een dichte neus en betraande ogen op de bank televisie keek. Vooral tegen de avond vloeide de kracht uit zijn spieren en daalde de temperatuur in zijn lijf tot het in zijn kuiten en knieën leek te vriezen. Dan ook begon het steken onder zijn linkeroksel en een gonzen dat eindigde met pijnscheuten in zijn hersens. Vijftig sigaretten per dag had hij er gemiddeld doorheen gejaagd, zijn hart beukte tegen zijn ribben. Na vijf dagen onthouding hield hij een handvol muntgeld over en dacht hij dat hij beter kon horen, verder wilde hij alleen maar vroeg naar bed.

Hij liep naar de badkamer toen zijn zaktelefoon ging, dat wil zeggen, hij hoorde het deuntje dat een nieuw bericht aangeeft. Zou hij eerst gaan douchen? Hij verlangde naar heet water, en dan naar slaap die hem een tijdje van zijn zuigbehoefte zou verlossen. Het was vrijdagavond tien uur, hij kon wel raden uit welke hoek het bericht kwam, de vraag was alleen van wie. Onder het douchen hoopte hij dat hij zich vergiste, dat hij niet voor de keuze werd gesteld waarop zijn goede voornemens zouden sneuvelden. Sinds de riedel uit zijn zaktelefoon voelde hij zich wel ineens een stuk beter.

De telefoon lag aan de oplader op de vloer, onder een vuil hemd en T-shirt. Manhaftig besloot hij het bericht niet te lezen, al hield hij het kleine scherm bij het verzamelen van zijn wasgoed in de gaten. Het wassen stelde hij uit tot morgen, zijn bejaarde onderbuurvrouw ging vroeg naar bed, hun etages waren gehorig en de gecombineerde wasser en droger maakte onder het centrifugeren een hels kabaal.

‘22.15 uur in café Q.? Pjotr I.’

Het kon niet slechter.

Pjotr stond aan de bar. Ze groetten elkaar door de ruit van het café. Binnen drukte hij Willem meteen een glas bier in zijn hand. Twee ventilatoren draaiden uit alle macht, maar verhinderden niet dat het er wit zag van de rook. Hoe diep Willem ook inademde, het haalde het niet bij het inhaleren van een flinke trek. Pjotr rookte zijn sjekkie tot het einde toe op. Op het laatst klemde hij de peuk tussen de nagels van zijn duim en wijsvinger. Pas nu zag Willem hoe Pjotrs tanden en rechterhand door nicotine waren aangetast. Ineens schoot Pjotr als een roofdier naar het raam, net voor een drietal vrouwen dat het vrij-

[p. 35]

komen van stoelen daar ook waargenomen had. Op Pjotrs gezicht las je een afweging tussen hoffelijkheid en eigenbelang. Snel zakte hij in een stoel om met een uitgestreken smoel tot Willems genoegen een tweede te claimen. Op dat moment kwam het belendende tafeltje vrij en maakte Willem aan de pijnlijke situatie een eind door met overdreven egards een van de vrouwen behulpzaam te zijn bij het aanschuiven van haar stoel. Het ontging hem niet dat ze lang en slank was, met volmaakt ronde en gespierde billen. Terwijl ze haar sigaretten en aansteker op tafel legde, constateerde Willem, die nog achter haar stond, dat een broche, die een veel te krap vestje maar met moeite bijeenhield, als een bootje deinde op de golven. Hij ging naast Pjotr zitten en deed alsof hij niet alleen met roken was gestopt.

‘En bevalt het je, dat niet roken?’ vroeg Pjotr met een Haags accent. Door die vette tongval kreeg Willem nog meer zin in een sigaret. Pjotr stak onderwijl op en begon de volgende alvast demonstratief te rollen. Maar meer nog dan sigaretten hield Willem de vrouw in de gaten die naast hem zat. Hij spitste zijn oren voor elk geluidje uit haar gulle mond - breed, gevulde lippen met forse welving, opgetrokken mondhoeken. Na een enkel woord was het duidelijk dat als ze praatte, ze alleen prettig was om naar te kijken; geblondeerd, zonnebankbruin, ongetwijfeld ondergespoten met een zoet parfum, van het soort dat niet zijn voorkeur genoot, al kon het hem vanavond niet schelen, na het stoppen met roken verdroeg hij geen verdere onthoudingen meer.

Als ze een glas of een sigaret van tafel pakte, trok de band van haar zwarte string een driehoekje uit haar jeans. Soms strekte ze zich zo ver vooruit dat hij het glanzende textiel in haar bilnaad zag verdwijnen; op zo'n moment snakte elke vezel van zijn lijf naar een sigaret. Pjotr onderhield zich inmiddels met een van de andere vrouwen. Ze droeg een jurkje, had lang haar en reageerde een tikje traag alsof ze door allerhande innerlijke afwegingen in beslag werd genomen. Zijn vriend smolt van zulke vrouwen. Ze had ook een betere stem dan de vrouw naast Willem, maar wat ze zei was het evenmin waard om naar te luisteren. De derde vrouw in het gezelschap keek met grote belangstelling naar beide vriendinnen. Ze leek zich al gelukkig te prijzen dat ze met die twee op stap was, even in de buurt van een leven te verkeren waar zij op eigen kracht nooit mee in aanraking kwam. Willem had medelijden met dergelijke vrouwen en mannen. Er kleefde iets tragisch aan hen, iets waar niemand om heeft gevraagd, maar wat ze stomweg als lot aanvaardden. ‘We zijn collegaatjes van elkaar bij de televisie,’ zei ze met een a-muzikale stem. Ze werkten voor een spelletjesprogramma. De avond werd er steeds eenvoudiger op. Willem had daartegen geen bezwaar. Hij en Pjotr lieten zich zelfs meevoeren naar een omroepfeest waar honderden klonen van deze vrouwen waren te bewonderen, het maakte niet uit met wie je sprak. Vooral het opiniërende gehalte in de conversatie van een soapsterretje had zijn belangstelling. Pjotr verdween spoedig in de meute. Tv-meute is opgedist als tartaar, en rijp om even snel als rauw vlees te worden geconsumeerd. De vrouw uit het café hield

[p. 36]

hem een glas champagne voor; van champagne was natuurlijk geen sprake, dat zag je al op afstand aan de lompe bubbels. Niettemin sloeg hij glas na glas achterover, tot hij de zwaarste beproeving van de nacht te verwerken kreeg. ‘Wil je er één?’ vroeg ze. Chantal heette ze, maar het kon ook Rosanka of Ramona zijn, het was een naam die bij zoet parfum paste waarbij je kokos rook, en zulke namen vergat hij meteen. Ze bood hem een sigaret van zijn merk aan. Hij keek naar de voor haar decolleté veel te kleine broche, naar haar zwellippen die als een zeem over haar tanden gleden, naar de onderkant van haar vestje dat net boven haar navel de twee onderste knoopjes open liet, alsof ze het daar vanavond niemand lastig zou maken. ‘Ik wil alles,’ antwoordde Willem.

In zijn binnenzak klonken de signalen van een nieuw bericht. ‘Ben vertrokken, in gezelschap. Groet. Pjotr.’

‘Bedoel je het hele pakje?’ vroeg Tanja of Chantal. Ze was niet bepaald het type dat het gebruik van een zaktelefoon als onbeleefd ervaart.

‘Ik bedoel van het hele varken,’ zei Willem en terwijl hij duidelijk maakte dat het stoppen met roken nogal van invloed was op zijn verlangens, schakelde hij de beltoon uit.

In de taxi kroop ze meteen bij hem op schoot, greep tussen zijn benen waar ze allengs meer houvast vond en fluisterde in zijn oor dat ze vannacht graag zijn varkentje zou zijn. Om te beginnen wilde ze dat hij zijn geile zaktelefoontje.., maar voor ze haar zin kon afmaken hield de taxi voor zijn etage stil.

‘Thee of iets sterkers?’

‘Champagne!’

Hij legde een paar flessen wijn in de ijskast, pakte glazen, keek wat hij nog te eten had en vroeg aan Chantal zullen we maar zeggen, die inmiddels naar de kamer liep, of zij haar schoenen wilde uittrekken omdat haar hakken op de houtenvloer de benedenbuurvrouw zouden wekken. Toen hij binnenkwam, lag zij half onderuitgezakt te zappen op de bank.

Ze kroop weer bij hem op schoot. Hij frunnikte aan haar broche, wilde zich snel over haar borsten ontfermen toen het in zijn borstzak begon te trillen.

‘Zou jij jouw telefoon in mijn kut steken en dan bellen?’

Hij was even uit het veld geslagen, zeker een seconde of twee.

‘Heb je niet liever een vibrator? Ik heb ook nog een elektrische tandenborstel voor je in huis.’

‘Nee, heus, ik wil het. Die Motorola van jou heeft zo'n lief klein antennetje.’

Hij had vannacht nog geen sigaret opgestoken, maar de afweging om zijn zaktelefoon bij haar naar binnen te brengen was minstens zo bijzonder, daarvoor hoefde je niet eens met roken te zijn gestopt. Chantal trok haar jeans en string uit, ging rechtop zitten, zette haar voeten voor zich op de bank en greep haar enkels. Ze had recent haar schaamhaar geschoren, overal stoppels.

[p. 37]

‘Toe, alsjeblieft..,’ jengelde ze.

Ze had meer gedronken dan Willem, althans, ze was verder heen.

Hij gaf haar een vol glas - dat ze meteen achterover sloeg - las het nieuwe bericht (Pjotr, hij was over een half uur in een doorzakcafé), controleerde zijn telefoon op de trilstand, schakelde het toetsenbord uit en ging als een gynaecoloog aan het werk. Ze liet haar enkels los, ging plat op haar rug liggen en trok haar schaamlippen uiteen. Metaalgrijs tekende zich tegen zachtroze af; uiteindelijk schoof ze zelf de onderkant van de telefoon naar binnen, tot slechts de kleine antenne naar buiten stak. Het ging veel makkelijker dan hij had gedacht, maar aan het gezicht van Chantal te oordelen leverde het haar weinig voldoening op. Ze draaide en schoof op de bank waarbij ze de telefoon via het grijze staafje van de antenne in positie bracht.

‘Nu moet je bellen,’ zei ze toen ze eenmaal stillag.

Precies drie keer hoorde hij in de hoorn van de huistelefoon een bel overgaan waarna een kpn-stemmetje liet weten dat het nummer dat hij had gedraaid uitgeschakeld kon zijn en dat hij het later nog eens moest proberen.

‘Hè toe, waarom hang je op?’

Hij legde zijn Motorola op de radiator. Wat hij ook probeerde, telefoneren ging niet meer. Chantal die bij binnenkomst de thermosstaat al op vierentwintig graden had gezet, vermoedde dat het drogen niet lang zou duren.

Ze kroop tegen hem aan, met die magistrale tieten van haar, die los van haar persoonlijkheid leken te bestaan, alsof ze een eigen leven leidden.

‘Heb je condooms?’

‘Je denkt toch niet dat ik mijn apparaat dan onbeschermd bij je naar binnen had gebracht?’

De eerste fles werd leeggeschonken, de tweede aangesproken. Zij knoopte zijn veters en hemd los, trok zijn kleren uit, greep zijn lul en streelde die tot die op eigen kracht bleef staan waarna ze die opnieuw streelde en soms even langs haar neus en lippen streek, met haar tong aftastte of in haar mond nam; heel geconcentreerd, alsof ze van een goede wijn genoot.

‘Ik ben niet bang voor aids, maar ik ben niet aan de pil. Ik wil niet zwanger worden.’

Ze trok hem nogal primitief naar zijn bed. De klok van zijn muziekinstallatie herinnerde hem aan Pjotr; het werd tijd voor een keuze. Een minuut later zat Chantal op haar hurken boven zijn heupen. Hij had moeten beloven geen risico te nemen. Om niet klaar te komen, duwde hij haar enkele keren snel van zich af. Dit kwam hem ook niet slecht uit, op zijn leeftijd moet je zuinig zijn met erecties. Tijdens de kleine pauzes viel hij meteen in slaap, wat Chantal woedend maakte.

[p. 38]

‘Als het je niet bevalt dan ga je toch,’ zei hij. Maar dat was haar bedoeling ook weer niet. Ze vroeg of hij olie in huis had en een steelpannetje, en nadat het geheel een tijdje op het vuur had gestaan, of hij haar rug en billen wilde insmeren. Onder het wrijven werd de knik in haar rug dieper en richtte ze haar billen op, hij moest daarbij aan de kat uit zijn jeugd denken die opeens door haar voorpoten zakte en haar staart trillend opzij krulde om zich vervolgens tot zijn ontzetting door de kater van de buren te laten dekken waarbij ze hem vreselijk toetakelde. Sindsdien keek hij graag naar natuurfilms.

Eerst zette ze zich schrap, maar na enkele minuten - ze glom al als een Turkse worstelaar - bewoog ze in totale overgave mee. Langzaam zakte haar rechterhand van het kussen naar haar heup, even tilde ze het bekken op en schoof de hand onder haar buik. Willem, die op haar kuiten zat, zag nu een vinger tussen haar schaamlippen bewegen. Hij hield zijn ogen er niet vanaf, net of het vingertje hem wenkte. Als hij over haar dijen wreef, raakte hij het soms met zijn duimen aan. Voor het eerst die avond wond ze hem op.

Het was een wonder hoe zij daar in zijn bed met de rug naar hem toe lag en zweeg en in vervoering raakte. Vol vertrouwen gaf ze zich over - aan zichzelf, aan hem, het deed er niet toe aan wie. Het gebeurde in zijn omgeving, in zijn aanwezigheid, iemand die ze een paar uur geleden nog niet kende. Nooit heeft hij gemeend recht te hebben op de intimiteit van een vrouw, en telkens wanneer die hem toeviel, beschouwde hij dat als een wonder.

Heel haar wezen leek teruggebracht tot die kleine knop waar de top van haar middelvinger zich op concentreerde. Willem gleed met zijn handen over haar rug, drukte zijn duimen langs haar wervels tot in haar nek waar hij haar monnikskapspieren kneedde en weer teruggleed. Die vinger ging maar door, sneller en sneller, als een op hol geslagen mechanisme. Soms, als hij zich vooroverboog om haar nekspieren te bewerken, gleed hij haast automatisch bij haar naar binnen, maar zij liet niet toe dat de vinger in zijn ritme werd gestoord. De olie droop van zijn vingers, haar hele lijf glansde; tijdens het masseren kreeg hij de smaak van ganzenleverpaté met gelei in zijn mond. Twee, driemaal had hij op het nippertje een orgasme weten te voorkomen waardoor het hem nu toescheen alsof hij totale controle over zijn lichaam had. Hij greep haar heupen en nam haar op zijn hondjes, het hinderde haar bij het vingeren maar ze schakelde spontaan over op de andere stand en kwam hem bij het stoten tegemoet, harder en dieper vroeg ze... Het bed schoof over de planken.

Opeens klonk muziek door de houtenvloer. Aan de blikken klanken te horen had zijn benedenbuurvrouw de radio aangezet.

Chantal hield stil. Ze greep zijn geslacht en leidde dat iets hoger. ‘Voorzichtig,’ zei ze. ‘Heel langzaam alsjeblieft.’ Millimeter voor millimeter gleed hij over de drempel van de tempel van Sodom. Het voelde alsof hij een condoom aanbracht. Aanvankelijk waren hun bewegingen minder heftig - na een tijdje werd beneden de muziek afgezet - maar kort voor het hoogtepunt - ze had met haar vingertje weer volledig vrijspel - schakelde de

[p. 39]

benedenbuurvrouw eerst de radio en meteen daarop ook haar televisie aan. Terwijl hij op zijn knieën Chantal vanachteren nam, vroeg hij zich af wat het stoppen met roken hem nu uiteindelijk had gebracht; zijn gehoor was er beter op geworden, maar was hij er op vooruitgegaan nu hem onder het neuken de schandalen van het koninklijke huis ter ore kwamen? De uitgebreide aandacht voor Beatrix hielp hem bij het uitstellen van zijn orgasme, maar dat gold ook voor de beurskoersen en het weerbericht. Onder de aankondiging dat het vannacht vanwege vorst aan de grond plaatselijk glad werd, kwam hij klaar.

Hoelang ze sliepen wist hij niet. Willem werd wakker van wat op gefrunnik aan zijn buik leek. Lepeltje lepeltje waren ze in slaapgevallen; het was half vijf, hij herkende de nieuwslezer op de televisie aan zijn stem. Hij voelde aan zijn buik en greep in een drabachtige smurrie, rook onmiddellijk dat het stront was. Terwijl Chantal lag te slapen, pruttelde het daar als de slagroommachine bij de Italiaan. Hij schudde aan haar schouder. Ze werd wakker toen beneden de televisie uitging. Vanaf zijn borstbeen tot zijn knieën zat hij onder. Hij ging meteen onder de douche. Terug in de kamer zat Chantal ontredderd op bed. Verdwaasd veegde ze zich met haar handen schoon, althans dat moet haar bedoeling zijn geweest. ‘Ik zou maar gaan douchen, dit heeft niet zoveel zin.’

Hij haalde het bed af, vouwde onderlaken en dekbedovertrekken op, wilde het in de machine stoppen toen hij daar zijn kleren zag. Hij legde het hele zaakje nu op het aanrecht, haalde zijn kleren eruit, deed het beddengoed er voor in de plaats en liet met een dubbele hoeveelheid waspoeder de machine draaien.

Onder het bedopmaken ging beneden de radio weer aan. Chantal stond gewikkeld in een handdoek naar hem te kijken, met dat prachtige lijf van haar en die nog steeds volmaakt ronde en gespierde billen. Hij stak een paar waxinelichtjes aan, deed het raam open en nam met een nat doekje het aanrecht af. Naast haar tas op de keukentafel lag een aangebroken pakje sigaretten.