De Revisor. Jaargang 30

[p. 28]

Herman Franke
Dood zaad op de buik van Anna Maria

Was het obsceen, eng of kunst? Hij hield de krant op zo'n afstand van zijn ogen dat hij scherp kon zien hoe een menselijk oor uit de rug van een kale muis groeide, die met zijn kraaloogjes meer verbijstering en schaamte uitdrukte dan hij bij een dier voor mogelijk had gehouden. Dit ontluisterde beestje wist dat het voor lul stond. Aan zijn half afgewende houding en zijn gedraaide voorpootjes kon je zien dat het wilde vluchten toen de foto werd genomen. Rechts zag je een stukje van een grote, behaarde mannenhand. Tegen die hand had de muis geen schijn van kans. Die hand kon hem steeds weer voor de camera sleuren. Misschien was hij al tientallen keren aan de fotograaf ontsnapt en door die hand teruggezet, voordat een moment van verlammende machteloosheid hem fataal was geworden: klik.

‘Wat zit jij verschrikt in die krant te kijken.’

Maarten keek op van de foto. Hij had Anna Maria niet eens horen binnenkomen. Ze knipperde slaperig met haar ogen. Haar badjas hing open. Hij kon goed zien hoe vol haar borsten waren geworden van de moedermelk. Boven hoorde hij de kleine Steven janken met een overgave die hem jaloers maakte.

‘Kijk,’ zei hij en wees naar de foto. Ze bukte zich, de tepel van haar linkerborst streek langs zijn wang, hij rook haar okselzweet en dacht aan hoe ze die nacht per se klaargelikt wilde worden omdat daar volgens haar meer liefde voor nodig was dan voor de gewone gemeenschap. Maar toen zijn tong haar harde clitoris had gevonden en zij hartstochtelijk door zijn lange, krullende haar woelde, dacht hij aan wat hij haar niet durfde te vragen. Hij had zijn ogen geopend en gezien hoe scherp de lijkbleke huid die door haar bikinibroekje geen zon had gekregen, afstak tegen het bruin van de rest van haar lichaam. Over haar buik kwam een vlieg naar hem toelopen. Snuivend joeg hij die weg, maar hij streek, na een korte vlucht door de slaapkamer, steeds weer neer op de buik van Anna Maria die snel op en neer ging. Juist toen hij zijn rechterhand had vrijgemaakt om de vlieg een doodsklap te geven, kwam ze klaar. Hij hield zich in en streek liefkozend over haar buik, waar de vlieg geen raad mee wist. Besluiteloos vloog hij nog wat rondjes en gaf na een heuse looping de landingsplaats op en verdween uit zijn gezichtsveld.

Daarna trok ze hem af. Zijn zaad wreef ze als zalf over haar buik. Zo was het mis-

[p. 29]

schien nog ergens goed voor, had hij gedacht.

‘Gadverdamme,’ zei ze. De krant met de foto sloeg ze agressief uit zijn handen.

‘Wat een weerzin opeens tegen de medische vooruitgang,’ zei hij.

‘Vooruitgang?’

Ze keek hem verbaasd aan, maar toen hun ogen elkaar troffen, zag hij de verbazing overvloeien in argwaan en ergernis.

‘Hoezo opeens?’ vroeg ze fel.

Hij trok een onschuldig gezicht en haalde zijn schouders op. Ze wilde kwaad worden, dat kon hij zien aan hoe ze haar mondhoeken optrok en aan haar dwalende blik, maar ze wist zich te beheersen.

‘Oké,’ zei ze rustig. ‘Oké, je hebt gelijk... opeens dan... opeens... oké.’

Ze schonk hem een gemaakt lachje en liep de kamer uit. Hij hoorde haar de trap oplopen en de deur van Stevens kamertje openen. En daar klonken de sussende, liefkozende woordjes, de tatatataatjes, de joejoejoetjes, de gissegissegissetjes, de woezewoezewoezetjes. Hij wist dat ze er op haar mooist bij lachte. Ze nam hem uit het wiegje en strooide kusjes op zijn wangetjes, zijn rugje, zijn billetjes, ja soms zelfs op zijn piepkleine dingetje. Er school wellust in de manier waarop ze haar borst ontblootte en hem haar tepel aanbood. Maarten keek naar boven en zag haar door het plafond heen zitten, op het afgedankte tweezitbankje, met Steven in haar armen en een glimlach die volmaakt geluk uitdrukte.

Ze zeiden dat Steven zijn ogen had.

Hij stond op en liep langzaam naar de badkamer.

Al bijna een jaar was hij in zijn eigen huis op de vlucht voor zichzelf en steeds weer keerde hij tegen zijn zin in terug naar de plaats waar hij de schaamte het hevigst voelde: de badkamer. Een grote onzichtbare hand leek hem daar vast te houden. Verscholen in de hoeken stonden ze te lachen, de mannen die hij niet kende, naakte, goedgeschapen mannen. Opgewonden. Polsbewegingen. Door niets lieten ze zich tegenhouden. Altijd vonden ze een manier om in de badkamer te komen. Maar als hij op hen toestapte, losten ze op in het niets of glipten weg tussen de tegelnaden. Zwetend, met kloppend hart stond hij daar. Soms duurde het maar een paar seconden, soms langer dan een minuut. Dan lieten ze hem gaan.

Nu duurde het bijna twee minuten voordat hij de deur wist te openen. Uitgeput schuifelde hij naar de kamer. Hij voelde zich afgestroopt. Zijn vel hing op zijn enkels.

Dit was gekte, dacht hij. Gekte, godverdomme. Er knaagde houtworm in zijn hersenen, wat in zekere zin weer het gevolg was van dood zaad in zijn ballen. Het was eigenlijk geen zaad. Het was een belachelijke, witte, lobbige vloeistof. Zijn sperma was een nutteloze uitstoot van een vruchteloos opgewonden lichaam. Zijn wellust

[p. 30]

was een vorm van l'art pour l'art. Daarom hadden ze al die jaren kunnen vrijen zonder dat ze zwanger werd. Zelfs als hij zijn zaad met de kracht van tien jonge mannen in haar had gespoten, zou ze nooit een dikke buik hebben gekregen.

‘Heel bijzonder,’ had de arts gezegd, een jonge, energieke man die alles wat hij zei onmiddellijk op zijn pc zette. Zijn tikken op het toetsenbord had iets van een vrolijk tromgeroffel. Hij sperde zijn ogen vol ontzag en knikte hem bewonderend toe. Maarten kreeg het gevoel dat hem een groot geluk ten deel was gevallen.

‘Volstrekt zonder zaadcellen. Een uitzonderlijk kunststukje van de natuur. En je merkt er verder helemaal niets van. Je kunt er heel oud mee worden.’

Maarten vroeg hem terzake te komen. Hij kon dus onmogelijk een kind krijgen?

‘Tja,’ zei de arts, zichtbaar teleurgesteld over de negatieve strekking van de vraag. ‘Onmogelijk hoor je mij niet zeggen. In ons beroep is niets onmogelijk. Onmogelijk is wat niet kan. Maar iets wat niet kan heb ik nog nooit onder ogen gehad. Ik heb agressieve kankers zien genezen door een bloemkoolextract. Ik heb aangeboren gebreken zien verdwijnen als sneeuw voor de zon.’

[p. 31]

Maarten had één keer in zijn leven een hoer bezocht. Ze bereed hem professioneel en zei ‘bingo’ toen hij klaarkwam. Daarna zag hij in iedere man, zelfs in de zachtste huismannen, een potentiële hoerenloper, want wat hijzelf durfde, durfde iedereen. Nu bekeek hij mannen opnieuw, door een andere bril. Voor het eerst in zijn leven zocht hij oogcontact met ze. Bij vrouwen, als ze zijn blik beantwoordden, dagdroomden ze naar zijn gevoel samen heel even een romantisch avontuur. Hij zag het als onschadelijke vluggertjes van twee dolende zielen. Bij mannen droomde hij niets. Na enkele seconden overviel hem, net als bij honden, de angst dat ze agressief zouden worden en wendde hij zijn blik af. Hij stelde nieuwe vragen aan hun gezichten. Hoe zagen ze eruit als ze klaar kwamen? Zo gauw hij de verwrongen koppen scherp voor zich zag - half lachend, half huilend, met ontblote tanden, ogen die scheel stonden van de wellust, openhangende monden, kwijl dat van hun lippen droop, rode vlekken op hun wangen - voelde hij een diepe walging. Al die lieve praatjes over de culturele bepaaldheid van seksuele voorkeuren, brachten hem tot een cynisch glimlachje. Vergeet het maar. Tussen mensen stond een biologische muur, als het erop aankwam.

In de badkamer wachtten ze hem op, die mannen. Elke week kwam er wel weer één bij. Je kon je kont niet meer keren in dat kleine hok. Ze werden bij elkaar geperst als op die angstaanjagende foto's van John Cleavitt. De mannen maakten hem belachelijk. Ze staken hun tong tegen hem uit, knepen in zijn billen en kusten hem giechelend op zijn wangen.

Hij was nooit een groepsmens geweest.

Het duurde weken voordat hij kunstmatige inseminatie los kon zien van een man die zich op de spermabank met wat pornoplaatjes voor ogen had afgetrokken en trots met zijn gevulde reageerbuisje naar de mooie assistente was gelopen die het hete spul na een goedkeurend knikje had ingevroren. Maar Maarten vermande zich en ging zijn verbeelding krachtig te lijf. Heel langzaam veranderde het ejaculerende geslacht van een vreemde man in een steriel spuitje dat gevuld was met een vloeistof die niets mannelijks meer had. Het werd net zulke onmannelijke, belachelijke, witte, lobbige vloeistof als zijn eigen zaad. Het zou penicilline kunnen zijn of een verdovingsmiddel.

Toen gaf hij zijn toestemming.

‘Zie jij dan geen man voor je als je er aan denkt,’ vroeg hij nog aan Anna Maria.

‘Ja, natuurlijk wel,’ lachte ze. ‘Een tarzan met brede schouders en een enorme...’ Ze stopte toen ze zag dat hij wit wegtrok.

‘Jou dus,’ zei ze gauw. ‘Stompie,’ fluisterde ze even later. Ze legde haar handen op zijn billen en trok hem op zich.

Hij wilde er zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Anna Maria zei dag en liep

[p. 32]

het huis uit alsof ze naar haar werk ging. ‘Wees voorzichtig,’ riep hij haar zoals gewoonlijk na, want hij was altijd bang dat ze een ongeluk kreeg als hij dat niet zou zeggen. In een flits zag hij zich dan achter haar blankhouten kist lopen met een genadeloos hamerend zelfverwijt. Had ik nou maar gezegd dat ze voorzichtig moest zijn! Je bent God niet, zei hij vaak tegen zichzelf. Maar dat was tegen dovemansoren gericht. Het bijgeloof streek kort daarna neer als een vlieg die je had weggeslagen.

Een half uur later was hij ervan overtuigd dat het niet goed geweest was om haar alleen te laten gaan. Hij had op zijn minst in de wachtkamer haar hand kunnen vasthouden. Hij had lieve woordjes in haar oor kunnen fluisteren voordat het vreemde zaad in haar werd gebracht. Dan was de verwekking toch nog iets van hun beiden geweest. Nu was het alsof hij haar een kind liet halen bij de supermarkt.

Hij draaide hun 06-nummer.

‘Lieve schat,’ zou hij zeggen. ‘Ik hou van je. Ik zal bidden om Gods zegen. Ik zal de hele tijd aan je denken. Ik ben bij je, we doen het samen, echt.’

Maar de blieptonen van het mobieltje klonken vlakbij hem in het wandmeubel. Met trillende vingers toetste hij het nummer in van de polikliniek.

Anna Maria was niet op de polikliniek. De paniek trok als een stroomstoot door zijn lichaam. Hij had toch ‘wees voorzichtig’ gezegd? Wist de telefoniste wel zeker dat ze er niet was? Jazeker, zei ze. Anna Maria werd daar niet eens verwacht. Anna Maria had al weken geleden afgezien van de kunstmatige inseminatie.

Een maand later was ze toch zwanger. Ze huilde van geluk en vrijde die nacht buitengewoon hartstochtelijk met hem.

Het was een kwestie van timing, had hij eerst gedacht. Hij zou haar vroeg of laat vertellen dat hij het allemaal wist. Maar de momenten verdronken in aarzeling en elk moment dat hij voorbij liet gaan, maakte het moeilijker er op een volgend moment over te beginnen.

Hij ging zitten en nam de krant weer op die Anna Maria uit zijn hand had geslagen. Hij keek nog een keer naar de foto van die muis en herkende zichzelf, ook al groeide er geen oor op zijn rug. Tijdens de bevalling was hij de slaapkamer uitgevlucht zodra het bloederige hoofdje naar buiten werd gestulpt, als een grote toverbal uit een kindermond. Boven het toilet in de badkamer had hij zich kokhalzend van een hevige misselijkheid proberen te bevrijden, maar er kwam alleen wat groen gifkleurig slijm. Ze brulden van het lachen, die mannen.

Anna Maria daalde van de trap, stralend. Ze droeg Steven als een peperdure Egyptische vaas en klemde hem tegen haar ontblote borsten. Maarten zag dat ze betrok toen hun ogen elkaar ontmoetten. De trotse moeder veranderde voor zijn

[p. 33]

ogen in een vrouw die zich schaamde voor haar geluk, alsof ze wist wat hij dacht. Toen ze hem kuste terwijl ze haar badjas dichttrok, aarzelde hij niet. Toch schrok hij van zijn eigen stem.

‘Wie?’ vroeg hij.

Ze keek hem verbaasd aan.

‘Wie?’

‘Ja, wie?’

‘Wie wat?’

‘Wie is de vader van Steven?’

‘Waar heb je het over?’

‘Hou op. Ik weet dat je er niet eens geweest bent. Dus wie? Wie was het spuitje?’

‘Ach,’ zei Anna Maria. Ze boog haar hoofd en keek secondenlang naar haar voeten. ‘De engel Gabriël,’ zei ze toen. Ze strekte haar rug en keek Maarten recht aan. Haar ogen gaven hem weinig houvast. Ze zou zo in huilen kunnen uitbarsten, maar voor hetzelfde geld zou ze gaan schaterlachen. Aan haar mysterieuze glimlachje viel veel meer af te lezen, maar toch waren het niet de afzonderlijke delen van haar gezicht die hem de overtuiging gaven dat ze nooit zou vertellen wie Stevens vader was. Het was haar hele gezicht dat zich massief verzette tegen een waarheidsgetrouw antwoord op zijn vraag, ja haar hele lichaam. Ze stond als een kat met gekromde rug voor hem. Over haar lijk. Ze zou hem nog liever laten vertrekken.

‘Ach, die,’ zei hij.

Die nacht stortte hij zich in de badkamer met een woeste schreeuw op een van de mannen en trok met zijn tanden zijn ballen eraf. Het klonk als het scheuren van een velletje wc papier. Het bloed droop van zijn kin. De man vluchtte jankend weg in het doucheputje. Maarten keek in de spiegel en opende zijn mond. Een rode slijmerige vleesmassa bolde op tussen zijn lippen.

Zwetend luisterde hij naar zijn zware ademhaling.

Anna Maria draaide zich om.

‘Had je een nare droom?’ vroeg ze.

‘Ja, er groeiden kloten in mijn mond.’

‘Gadverdamme.’