De Revisor. Jaargang 30

[p. 77]

Steven Graauwmans
Gedichten

Te oud zijn om dat nog te doen:
je loopt je duim achterna.
Je bent een lifter door verlaten straten.
(Tot zij plots stopt,
dan zeg je wat.)

Je ziet de lucht en wacht
- wat zal je morgen doen:
het houweel in je schouder
losgewrikt.

Net niet merken dat
je praat wanneer je slaapt
- ze wendt haar ogen uit de spiegel:
zo vandaag zo
zo morgen vakantie zo.

[p. 78]

 

Geen verhaal meer, takken verdorren

 

aan de bomen die je ieder jaar weer snoeit

 

- als het er maar goed uitziet: ze verft zich

 

blond met rode messen,

 

spiedend naar je lul.

 

 

 

Of toch: de logica één, dan twee

 

is doorgesneden en vervangen door

 

verwrongen kegels - ik word een clown

 

met griep - ik blijf in bed.

 

 

 

Laat romans voor anderen, laat het

 

zeggen dat je wat wil zeggen,

 

dus zwijg je maar:

 

herhaal in je hoofd hun duizend woorden

 

- met pincetten verschans ik de werkelijkheid

 

achter haar eerste geluid.

[p. 79]

 

Ze noemt het

 

de puntjes op haar arm.

 

(Ze lacht - ze lijkt iemand

 

van papier en neemt een duik.)

 

 

 

Het onderwerp

 

is van geen belang.

 

(Het staat het kwijnt

 

zoals zinnen.)

 

 

 

Ze laaft zich aan de zee

 

en gebaart van niets.

 

(Ondanks de wereld

 

spreekt zij nooit.)