De Revisor. Jaargang 29

[p. 95]

Juan Perea y Monsuwé

Open zee

Robert-Jan en Willemijn hebben het aardig voor elkaar. Hij brengt veel hypotheken aan de man, zij timmert aan de weg in de automatisering, en het dynamische stel leeft sinds kort in een droomhuis, riant gelegen aan een golfbaan. Getweeën hebben ze gezworen niet in het werk te verdrinken, maar genoeg tijd vrij te maken voor leuke dingen. Stiekem wordt ook aan gezinsuitbreiding gedacht in het liefdesnestje. De toekomst gloort eindeloos aan de kim.

*Rasp-rasp*. Robert-Jan smeert boter op zijn croissantje. Het ware zondagochtendgevoel, wanneer gezapig de tijd verstrijkt en niets hoeft, doch alles mag.

‘Schat, wat denk je ervan om vandaag te gaan varen? 't Is nu al een paar dagen lekker weer en ik heb er echt zin in.’

‘Ja, lijkt me fantastisch. Heb je de weersberichten gecheckt?

‘Yup, het blijft stralend buiten vandaag en ik heb van de week ook de boot gecontroleerd. Alles is picobello in orde.’

Elkaar liefkozend beleven ze een schitterende middag scherend langs de kustlijn in hun motorboot, aangeschaft in een maand waarin de kapitein maar liefst dertig hypotheken verkocht en anderhalve ton provisie opstreek. In de verte gloren de contouren van Domburg al.

‘Pak aan, Rob. Je stokbroodje tonijnsalade. En een plastic bekertje champagne, om te vieren hoe ge-wel-dig je wel niet bent.’

Een pakkerd volgt op de lofzang.

‘Haha, minnekijn. Straks ga ik nog naast mijn schip op het water lopen...’

‘Net als Jezus?’

‘Ik voel me Jezus. Beter zelfs! De hele wereld kan ik aan’.

‘Dan zal ik jouw eerste en enige apostel zijn. Lijkt me wel spannend, dan, om bij je vader op visite te gaan.’

Beider schaterlach voedt de opperbeste stemming en fier staat RJ met zijn neus in de wind zijn maal te nuttigen, schalks met de rechterhand het roer ter hand nemend.

Totdat de motor afslaat.

[p. 96]

En wat hij ook doet, hij krijgt hem niet meer aan de praat.

‘Jezus, Rob, wat moeten we nu?’

'Wachten of we iemand tegenkomen. Maar ja, het loopt al tegen zessen. Iedereen is denkelijk al naar huis, Studio Sport kijken.

‘Ik krijg het koud!’

‘Ik wou dat ik je iets kon aanbieden, lieveling, maar ik heb ook alleen maar mijn polo-shirt aan. Dom dat we niks hebben meegenomen.’

Door de sterke stroming drijft het hulpbehoevende duo de volgende uren in de naar maatstaven bescheiden motorboot steeds verder Het Kanaal op. Het is donker, kil en ronduit angstaanjagend. Paniek slaat toe bij een hevig bibberende Willemijn.

‘Kom op, Rob, laten we springen en naar de kant zwemmen. We moeten toch iets doen. Anders gaan we naar de haaien.’

‘Nee, dat redden we nooit zonder zwemvesten. De kust is niet eens meer zichtbaar en de watertemperatuur ligt onder de tien graden. We zouden binnen de kortste keren verkleumen. Maar ik heb goede hoop dat we alsnog opgemerkt worden.’

Onverschrokken kluistert hij zijn knuisten aan het roer, het weinige dat in zijn vermogen ligt. Langzaam begint ook hij echter onophoudend te rillen. Doch zijn zorg gaat voornamelijk uit naar Willemijn, die ineengehurkt naast hem zit, en waar hij voortdurend opbeurende woorden tegen bazuint. In de tijd van satellietbeelden uit de ruimte die alles haarscherp vastleggen en hi-tech patrouilleboten van de kustwachten een observerende marineradar die nog steeds de territoriale grenzen beschermt, moet iemand hen toch wel zien?

Helaas is Big Brother nog niet in de maritieme sector doorgedrongen, want het tweetal in nood wordt niet opgepikt. Op de verschrikkelijke einderloze momenten dat het hulpeloze vaartuig stuurloos op de rollende donder van de inktzwarte Noordzee dobbert, zijn zij beiden - blauw aangelopen reeds - alleen nog maar bezig mekaar in trance een beetje warm te houden. De karige proviand en de halve fles champagne zijn dan allang meester gemaakt, als het verstand het roer aan de overlevingsinstincten heeft overgegeven.

's Nachts om half vijf, onder een eindeloze sterrenhemel, ontwaakt een aan het eind van haar Visserslatijn zijnde Willemijn uit haar lethargie.

‘Rob, word... wakker... ik moet je iets... belangrijks zeggen... Robert-Jan!’

Maar haar jonge echtgenoot antwoordt niet. Stijf ligt hij roerloos in haar armen. Zij barst uit in snikken.

‘Robbie... niet dood... gaan... Ik wil... dat jij je kind ziet op... groeien. Kinderen... dat wou je toch zo... graag?’

Compleet uitgeput ploft zij weer neer op de bodem van hun zee-onwaardige schuit, die ieder moment door de golfslag verzwolgen kan worden. Zonder hoop of vrees wacht Willemijn op haar einde.

De volgende morgen wordt ze compleet in shock, twaalf mijl uit de kust, danig onder-

[p. 97]

koeld opgerakeld door een vissersboot. Het lichaam van haar man meet dan nog slechts achtentwintig graden.

Ook zij had gehuild bij het slot van Titanic.

Sorry-bal

Het gaat er fanatiek aan toe in het bloedstollende potje tafeltennis, waarin de gebroeders Flip en Gerald het opnemen tegen hun beider ooms Hubert en Joe. In individuele matches is Joe schier onklopbaar, maar in dit spektakelstuk zetten zijn neefjes alles op alles en is Hubert de zwakkere broeder, die bij een 18-19 voorsprong in de beslissende set de bal buiten slaat.

‘Negentien gelijk,’ klinkt het in koor.

Flip maakt het karakteristieke verstilde gebaar met dichtgeknepen vuist. Gerald moedigt verbeten zijn jongere broer aan. Graag brengen zij hun vrije tijd door in het groteske huis van hun suikeroom, waar al het vertier, van computer tot flipperkast, tot hun beschikking staat. Vrienden zijn ook welkom.

Maar nu telt enkel het winnen van het historische duel. Gerald serveert met slice effect, waarop Joe, die onlangs Flips aanschaf van een top notch fotocamera mede mogelijk maakte, de bal snel weer retourneert, hetgeen ontaardt in een lange rally waarin op safe gespeeld wordt. De eigenwijze ijdele ‘3D Hubert’, zo genoemd naar een stokoude videogame, houdt zich nu wel goed staande, en het is de laconieke Joe die gaandeweg veel top spin risico's neemt.

Deze tactiek lijkt zijn vruchten af te werpen, want de jonge garde komt steeds meer onder druk te staan in deze tweestrijd, die een eeuwigheid lijkt te duren. Na een voorzichtig geplaatst balletje van Gerald, dat iets te hoog opstuit, ziet Joe zijn kans schoon en veegt een snoeiharde smash in de hoek.

Hij telt het punt reeds, als Flip zich tot het uiterste strekkend door de knieën gaat en miraculeus de witte schicht schept, die vervaarlijk in hoogte klimt, de netband raakt, en morsdood aan de goede kant neervalt.

De ontlading is groot bij het jeugdige dubbel, dat echter rekent buiten de wispelturige Joe, die niet gauw ergens van opkijkt, maar wel slecht tegen zijn verlies kan. Werden zij ook niet reeds in het verleden geconfronteerd met een vuurspuwende vulkaan, die ontploft bij een onvertogen woord op dat ene belangrijke moment slechts, als de netband in het spel is; een ongehoorde actie, die je maar één keer doet, waarna je bij herhaling niet

[p. 98]

weet hoe snel je een Japanse hoffelijkheid in de derde macht aan de dag moet leggen ter compensatie van je eigen geluk, zodat het spel tenminste doorgang kan vinden en je nog steeds - zoals te doen gebruikelijk - afgeranseld wordt?

Maar nu, nu liggen de kaarten anders, met de winst voor het grijpen. En wat doen Flip en Geraldo, na dat ontzaglijke punt, binnengesleept voor de poorten van de hel van het buitenterras?

Zij juichen. Met de handen in de lucht. Luidkeels, vol overgave.

‘HOERAAAAAAAAA’.

Het aanstormende batje van Joe is het laatste dat Flip die heuglijke dag zal zien.

Kees, de doe-rak

Kees geeft een noot aan Mies.

Mies is blij.

‘Dank je,’ zegt Mies.

‘Als-je-blieft,’ ant-woordt Kees, die hard weg-rijdt in zijn su-per-so-ni-sche Ma-se-ra-ti met stuur-be-krach-ti-ging, dub-be-le air-bag en voor-wiel-op-han-ging.

‘Dag Kees,’ roept Mies.

‘Toet toet,’ doet Kees.

[p. 99]

Stereo typen

‘Hi, ik ben Kerri uit Pennsylvania!’

‘Dag snoepje’ (zeker weer zo'n naïef wicht).

‘Leeftijd/Geslacht/Locatie?’

‘Ouder/Baviaanachtig/Nederland’.

‘Waar in de VS ligt dat?’

(*zucht*) ‘Als je nou bij New York rechtsaf die hele grote watermassa waar zeemeerminnen in zwemmen oversteekt, stuit je eerst op Groot-Britannië, het Engelstalige vaderland van de losers en reli-freaks die jouw natie hebben gesticht, en dan op het Koninkrijk der Nederlanden’.

‘Oh, cool.’

(je hebt echt geen idee hè, snoesje) ‘Je weet wel... Rembrandt, Van Gogh... Amsterdam’.

‘Aah Amsterdam... daar is een vriend van mijn zus met een stel jongens geweest. Spannend!’

‘Laat me raden: op hun zevendaagse rondreis door Europa die hen ook naar Buckingham Palace en de nok van de Eiffeltoren bracht, zijn ze eerst 's middags brallend een coffee-shop binnengestapt, om er uren later weer nog flauwere grappen makend uit te stappen. En 's avonds hebben ze zich vanaf half zeven lopen te vergapen aan de ramen van de Wallen, met de klep van hun baseballcaps omhoog en duwden ze steeds heel stoer iemand naar voren’.

‘Uhhhm gosh... ben jij helderziend of zo? Vertel mij dan hoe het leven daar is.’

‘Wat wil je exact weten? Hoe het poldermodel in de praktijk werkt en wat voor invloed dat op ons dagelijks reilen en zeilen heeft?’

‘Nee... gewoon... het leven. Ik heb namelijk gehoord dat je in Holland legaal drugs kunt kopen op iedere hoek van de straat. Gebruik je ook?’

(Ja, vooral onwetende giechelende Amerikaanse rugzaktoeristes) ‘Allemaal propagandapraatjes, honey, om het eigen intern falende beleid te demaskeren. Maar vergeet nooit dat mits die Hollanders wat meer visionair waren geweest, jij nu gewoon hagelslag op je boterham goot, in Volendammer kostuum de horlepiep danste en Kniertje zou heten’.

‘Natuurlijk, zeker... whatever: Zeg... wat doe jij in het dagelijks leven? Ben je leraar of zo? Je komt namelijk erg wijs over!’

(*gaap*; kip ik heb je) ‘Wil je weten hoe een dag van mij eruit ziet?’

‘Ja. En ook hoe je er zelf uitziet. Knap, denk ik.’

‘'s Morgens sta ik, Adonis Superboer, op voor dag en dauw om de inhoud van de po in de gracht te kieperen en de koolmonoxide dampen van mijn kachel uit te bannen. Dan rep ik mij op mijn klompen al fietsend naar de tulpenvelden, die even voorbij de dijken liggen. Later ga ik naar de nok van mijn molen om effe lekker een jointje te roken, als de koeien

[p. 100]

alweer staan te springen om gemolken te worden. Hierna geef ik mij over aan het smelten der kazen en breng ik nog snel een bezoekje aan de seksboerderij. En na een dag van noeste arbeid wip ik direct naar mijn zolder, waar een snol en een hennepplantage op mij liggen te wachten’.

‘Wow... klinkt als een opwindend leven dat je leidt. Nederland lijkt me *zo* cool.’

‘Als je zin hebt om te komen... mijn bedstee is groot genoeg.’

‘Uhmmm nou, ik weet niet of mijn ouders dat goed zullen vinden. Maar een vriendin van mij is van plan deze zomer naar Europa te gaan’.

(dan doe ik haar en je moeder er toch gratis bij) ‘Leuk, liefje. Kom met haar mee dan. Dat wordt een geweldig hoogtepunt in je leven.’

‘Hihi... Ik zal zien wat ik kan doen.’

(de vrijblijvende ontsnapping) ‘Daar hou ik je aan. Je weet niet wat je mist anders!’

‘Ik moet nu gaan... mijn broertje wil achter de computer. Bye... Ik zie je gauw. -x-x-x- Kerri.’

(Tuurlijk schatje, wat je wilt. Even naar je foto kijken... ach, ziet er normaal en aardig uit. Niet zo sletterig als Jennifer, of tandpasta glimlacherig als Michelle. 7+ babe. Welkom bij de club, Kerri... jij bent mijn nieuwe ctrl-alt-del).

[p. 101]

Beginnersgeluk

Het zondagskind kuiert over de holle, stijgende landweg samen met zijn grootvader, die van vlinders houdt en schildert, en liedjes op zijn gitaar vertolkt, als troubadour d'amour, in het geheel overgoten met een saus van aquarel en beschouwende rijmpjes. Een levenskunstenaar en bon vivant in hart en nieren, die graag de gelegenheid om op een bankje te verpozen aangrijpt. Samen snuiven ze de meibloesem en de zachte Mergellandlucht op.

Minuten verstrijken waarin de omgeving ademloos geïnhaleerd wordt.

‘Als je zo je leven kunt beginnen, heb je al het geluk van de wereld, jochie. Nu zijn de mensen zo jachtig, dat ook als iets moois zich onder hun neus voltrekt, ze het niet eens meer willen of kunnen zien. Wandelen in de vrije natuur is zinloze inspanning en een kindertekening wordt weggemoffeld omdat pa koste wat kost de beurs in de gaten moet houden. Onderdanen van de tweede hypotheek en de vijfde vakantie, dat zijn het geworden. Maar knoop één ding goed in je oren voor later, jongen, als ik al lang vanuit de hemel kijk hoe jij het hier doet en ook jij de balans opmaakt: wie geleefd wordt, heeft niet geleefd.’

Waarop het prille verstand er na enige aarzeling aan toevoegt:

‘Betekent dat dan ook, dat als je beleefd bent, je niets heb beleefd?’

[p. 102]