De Revisor. Jaargang 29

[p. 80]

Han van der Vegt
Metagnoom

voor de zalige geen verzoening	in het eerste jaar van zijn lot
een spin, omgekeerd tegen de muur	gierde zijn jakhalzenlach nog
wit op inkt, weke buik naar buiten	over ons heen als woestijnzand
over ons heen gekromd, een duiker,	onder hem neergehurkt zongen
de vijf leden ver uitgespreid	wij de liederen die hij ons
de krammen om de stenen gekneld	zelf geleerd had en bedachten wat
loert hij met wit-gulzige ogen	wij zouden moeten aanvangen
de vloer af naar de zin van zijn val	wanneer hij zich mocht bedenken
die nooit eindigt en die nooit begint	en ons onze nutteloze
	levens weer terug mocht schenken
	eerst wilden wij hem kalmeren
	maar toen het verkalken van zijn
	amandelen en het stremmen
	van het slijm in zijn holtes zijn
gouden naalden helen zijn gewicht	dromedarisbalk nog niet kon
een nagel klinkt elk van zijn wervels	stillen zongen wij alleen nog
en elk van zijn dragende botten	maar om hem te overstemmen
vast in de gewelfkluis van zijn nis	tot een van ons een kromme tang
zijn schedel verzegelt de sleutel	de ladder opnam, over hem
hij draagt het leed van heel de wereld	heen boog en met één felle ruk
in een leren zakje om zijn nek	zijn strottenhoofd van zijn luchtpijp
is het zijn last of zijn amulet?	sloopte als een verrotte kies
de zalige laat het niet merken	en zo was het ook, de vouwen
	rondom zijn mond trokken zich glad
	alsof dit de verlossing was
	waarom hij zo lang gesmeekt had

[p. 81]

ruggelings op de nachtlucht geklikt
een kever van gewassen zilver
eeuwig, machteloos, gekruld om het
tandrad van zijn monotone zang
onschatbaar, kleurloos, onafwendbaar
draait hij zich omhoog langs het firmament
dat, soepel om zijn as, bij elke
slag weer terug in balans kantelt
niets dat de zalige nog verrast
het raspen van zijn dorre schilden
het koeren, slurpen van zijn wrange
verschrompelende hersenboleet
het fluiten van het plankton dat de
rot uit zijn ingewanden zuivert
het ruisen van het vlies tussen de
vochten die smachtend langs elkaar heen	in het tweede jaar van zijn lot
vingeren in gescheiden kamers	onttrok het vocht zich aan zijn huid
de zalige verteert zijn geluid	die inboette aan kleur en glans
	en het aanzien kreeg van tegen
	de nerf afgeslepen leisteen
	wij waren bang dat de dood hem
	van buitenaf in bezit nam
	eerst verloor hij zijn hoofdhaar

[p. 82]

bij het eerste grijnzen van de dag	daarna de baard van zijn orde
bestijgen wij met ons gerei de	maar zijn schaamhaar kwam pas los toen
ladder naar het nest van slijmdraden	alle lust hem was ontvallen
waarin hij met geen spoor van spijt de	als een vormeloos stuk zeemleer
tijd tandeloos hangt te verbijten	kleefde het op de plavuizen
we slijpen het gele sediment	een angstig dier zonder schuilplaats
weg rondom zijn marmeren ogen	op zekere ochtend, toen wij
uit zijn mondgrot verwijderen wij	binnenkwamen, zagen wij dat
met een stok de laag schimmels en spog	het gesneeuwd had, heel de vloer
	was bedekt met een fijn poeder
	in een nacht had hij zijn oude
	huid afgelegd voor een nieuwe
	nu wisten wij dat hij alle
	waardigheid en bescherming had
zijn ingeklonken lijf met de korst	opgegeven en zich geheel
van gebarsten melkglas wassen wij	aan onze zorg had toevertrouwd
met jonge spons, gedrenkt in een zeep	wij maakten onze vinger nat
van gemzentalg, daarna wrijven wij	en proefden er voorzichtig van
hem droog met ruwe linnen doeken	de smaak was gerijpt en zout maar
eer dat zijn poriën zich sluiten	wie ervan gegeten had kon
dekt ezelinnenzog, ingekookt	gedurende twee dagen geen
met kokosolie hun teerheid toe	ander voedsel meer verdragen
de zalige heeft niets te klagen	boven ons hing hij te blinken
	als een jonge wolk voor de zon
	zijn navel en anus waren
	overgroeid met zijn nieuwe vel
	wit en strak zonder plooi of smet

[p. 83]

zijn rechterzij is geperforeerd
met een invasief stomaventiel
waardoorheen algenrijk zeewater
zijn buikholte wordt ingeheveld
het pekelt zijn nieren en lever
pepert zijn klieren, spoelt gal en slib
uit de kloven in zijn maagwand en
diep tussen zijn darmvlokken vandaan
tot zijn bekkenbalg op springen staat
zo antwoordt hij om twaalf uur 's middags
stipt op alle tot hem gerichte
gebeden met een zilt plengoffer
een rochelende stuip rolt van zijn
stuit naar zijn huig een lage roffel
zijn gezichtshuid krult naar voren en
in één gladde rijpe druppel gulpt
het water in een boog naar de vloer	in het derde jaar van zijn lot
de zalige splijt zijn zegen uit	hoorden wij voor het eerst zijn zang
	een onvaste hoge toon had
	zich al onmisbaar onderdeel
	van ons bestaan gemaakt voordat
	wij hem konden onderscheiden
	pas toen de pelgrims wier gehoor

[p. 84]

vanuit de apsis beneden hem	hij niet sluipend had veroverd
schieten wij met onze dweil tussen	ons ernaar vroegen werden wij
de bedevaartgangersbenen door	ons bewust van dit nieuw geluid
en sprenkelen het goudgele vocht	een enkele ijle noot die
gelijkmatig over de tegels	om zichzelf heel leek te draaien
niets breekt de sleet van hardnekkig vuil	zich binnenstebuiten keerde
af als het sop van zijn noenbraaksel	zijn eigen klagen opslokte
niets bijt tot zo diep in de voegen	verteerde en weer naar buiten
een plens water erover en schoon	wrong zonder te veranderen
	wij dachten dat er misschien iets
	mis was met een van zijn slangen
	of dat hij scheef was komen te
	hangen en zijn botten nu langs
	elkaar slepen, wij klommen naar
onze berekening leert dat de	boven en controleerden zijn
pijnpunten van het universum	leidingen en verbindingen
samenvallen met zijn tepels en	alles stond nog soepel en strak
dat de as van het melkwegstelsel	ook gaf hij met het verversen
op dezelfde schijf draait als zijn maag	van zijn lijfwater geen bloed op
de zilveren kraag rond zijn heupen	via de stethoscoop hoorden wij
gaart al het licht onder de koepel	dat het zingen van diep uit zijn
bijeen en balt het in de ovaal	buik kwam maar wij konden ons daar
die om zijn lidloze liezen gaapt	geen enkel orgaan voorstellen
	dat het zou kunnen voortbrengen

[p. 85]

en, springader van vier vleugels uit
doorzichtig rood, gespannen van dal
tot dak, trilt de vlinder zich door zijn
efemere reïncarnaties
in de parachutekoordensierstrik
van vier bussels infuusslangen
geregen aan weerskanten van zijn
wervelstok, veter van een korset
waaraan geen van zijn levens ontsnapt
langs de wand van de koepelkamer
boven hem liggen, in de gram van
hun juten schulpen, vierentwintig
sycofanten, in een cirkel neer
de slangen, waardoor hun helderrood	in het vierde jaar van zijn lot
bloed, louter gevoed met de pulp van	had zijn lichaam zich eindelijk
wittebrood, bananen en beenmerg	aangepast aan zijn beslissing
wordt afgetapt, banen naar achter	niet langer schrokken wij midden
zijn longen en voeren het naar zijn	in de nacht wakker wanneer de
	spiertrekkingen hem weer van zijn
	muurijzers trachten te rukken
	niet langer waren wij uren
	druk met het zetten en spalken
	van zijn botten, het wegwerken

[p. 86]

linkerhartboezem, opdat het zijn	van zijn bloeduitstortingen met
vlees kan laven met de kracht van hun	natte doeken en pleisterkalk
geloof, zich kan heiligen aan zijn	zijn geraamte won aan veerkracht
zure stofwisseling om donker	met het indrinken van oud zweet
door zijn longslagader, de slangen	dat zich had opgeslagen in
achter zijn heupen naar de crypte	de onderhuidse vetlagen
weg te lopen, waar vierentwintig	terwijl de huid zelf sponzig en
lijders van allerlei slag en graad	transparant werd van de smeer waar
er hun genezing aan verwachten	wij hem elke dag mee zalfden
	zijn bleke schalen van ogen
	zonken in de walvislobben
	die zijn hoofd overwoekerden
	en zijn romp zwol eivormig op
	zodat wij zijn heupschild elke
de gestolde protuberans van	week opnieuw moesten verwijden
een onbevattelijk nachtlichaam	soms als wij hem 's ochtends wasten
cycloop in de gulp van het gebouw	dachten wij vingers te zien die
omfloerst, geloken, een pop in haar	van de binnenkant iets op zijn
cocon heeft hij zijn worm geofferd	buikwand aan het schrijven waren
tot trog van zijn getordeerde vrucht	en een van ons heeft al de schim
in de windsels van een tot in het	van een gezicht gezien die door
oneindige vertraagde cycloon	zijn glazen vel naar buiten keek
pulseert een nors hart dat hij niet kent	onbewogen, vastberaden