De Revisor. Jaargang 29

[p. 77]

Joep Kuiper
Gedichten

Sinds vandaag

Sinds vandaag is er niet veel veranderd;
de nachten tilden als altijd de galgenvelden
uit de klei, onze kinderen bleven

verdwijnen, wij hadden nogmaals een vermoeden
maar deze smalle stegen zijn weer smal
en souterrain gebleven, slagers

bloeden, haarscheurtjes in de kerkklokken en het
openbare leven dat overal een beetje meer is
stilgelegd dan elders.

Het verlangen niet te hoeven bloeden

tussen deze honden, niets
dan honden zijn het immers. Natte straten

vullen kranten; hier is niemand
die kan lezen wat een mens schrijft.

[p. 78]

Hoe alles kapot moest

Laten we de zee besproeien. Zij
keert me de kut toe, dat is

pas sterven, dat is
woede van de witte hond die haar

meenam richting droge meren waar
ze verschrompelde tot

leven en verdrinken

kon. Onaangetast
leunen maden, ja je weet het wel ook

als ik het je niet vertel (overal
loeren maden).

Ik stond er dan maar te luisteren
naar de woorden van de leeuwin die

sprak over ons vroege vlees en hoe
alles kapot moest voordat het

verdwijnen kon, aan het einde van
een nacht bij het katrollen van de zon

alleen al bijvoorbeeld.

[p. 79]

De bureaucraat

Hoog is het voorhoofd van
het laatste woord dat zij spreekt
tegen het paard van haar dromen.

Schoon is zij, zo vroeg in de ochtend
om zes uur bij de schors
van het ochtendlicht.

Ze kreunt ontsteld het is uiteindelijk
als vroeger, toen nog zonder hem
maar vliegjes oplikkend, het is

dus als die eerste keer dat
zij hier kwam, wij hier liepen
door de drassige nacht waar

haar liefde voor dit paard wachtte
in de morgen. Niet op mij nee zij wacht
niet. En welk godverdomd

paard graast alleen altijd alleen zalig
alleen graag alleen of niet alleen? ik
sluit haar ademhaling op

- mijn functie is droompaard; zij,
jonge schoonheid zo vroeg op de dag,
weet niet wat ze doet -

in het dossier.