De Revisor. Jaargang 29

[p. 7]

Ida Nasution
De vrouwenbeweging

Op de diverse vrouwenvergaderingen werden resoluties genomen die alle de intentie⁺ inhielden de mannen in de strijd te steunen. Steun betekent gewoonlijk hulp die een sterkere aan een zwakkere verleent, en dat is het in dit geval toch zeker niet. Het heeft geen zin de dingen te verbloemen. Zolang de vrouw niet met de daad toont, dat zij de gelijkgerechtheid welke theoretisch erkend werd, naar waarde weet te schatten, is het ondoenlijk steun in welke vorm dan ook te geven. Die daad is primair een geestelijke, een zich bewust zijn van de plicht aan den mens en dus ook zichzelf de juiste plaats geven door naar de intensiteit en niet naar de hoedanigheid van het handelen te oordelen. Het wil ons voorkomen, dat de vrouw juist in deze rechtvaardigheidseis te kort schiet: zij ontkent, of berust in haar collectief vrouwelijke minderwaardigheid. Ontkennen doet de feministe; met een bloot ontkennen verandert men echter niets, eerst de positieve daad geeft bevrijding. Het berusten van de veel grotere massa typeert de slavengeest. Voor deze laatsten werden de vrouwenverenigingen opgericht waar zij hun depot in gewichtig-doenerij-onder-vrouwen tijdelijk kunnen vergeten, zij offeren levenslang aan de lafheid die zij vertedering en vrouwelijkheid noemen. Wanneer zij tenslotte afknappen, is het hun grootste triomf dat zij die offers brachten om te bewijzen dat ze niets zijn.

Wat het doel van vroegere vrouwenverenigingen ook mag zijn, de tegenwoordige kunnen slechts beschouwd worden als voorbereidende instituten voor de gemengde politieke en sociale verenigingen. Het feit dat in beschaafder landen ditzelfde zonderlinge vrouw-contra-mens stelsel tot nu toe gehandhaafd blijft, dus de eeuwigdurende voogdij voorlopig eeuwendurend blijft, vermindert niets van de juistheid van bovenstaande bewering, het bewijst alleen dat er op die beschaving nogal wat af te dingen valt. En wij zijn niet van plan het Westen in al zijn bewegingen te volgen en alle dwaasheden na te doen, liefst nog dwazer.

Niet dat de dwaasheid uit het leven gebannen moet worden, daarvoor is zij een te zeldzaam geschenk dat men dankbaar moet ontvangen, haar eerste voorwaarde is echter originaliteit.

Als voorbereidend instituut rust op de vrouwenvereniging de taak haar leden de elementaire beginselen van de politiek en sociologie bij te brengen, zij kan op zichzelf nooit een

+ Uit: Het Inzicht, 15-1-47

[p. 8]

speciale richting aanhangen en dat heeft ze tot nu toe ook nooit gedaan. Het onontwikkelde politieke onderscheidingsvermogen der leden zou iets dergelijks ernstig belemmeren. Op het ogenblik zijn verschillende van deze verenigingen bezig genoemde taak door middel van kadervorming uit te voeren. Niet dat ze alle die taak als zodanig erkennen, sommige hebben de heusige pretentie in de toekomst partijtje te spelen; welke belangen daarbij voorgestaan zullen worden is ons niet recht duidelijk. Wij hebben het niet uit de verslagen van vrouwenvergaderingen en congressen kunnen lezen. Het zal wel aan ons liggen. Precies zoals wij niet begrijpen wat rassenbelangen zijn, begrijpen wij niet wat vrouwenbelangen zijn wanneer met vrouwen de zo heterogene andere helft van het volk wordt bedoeld. En die andere helft, die wil en zal steun verlenen. Zoals de zaken nu staan, is het meer een werktuig zijn dan een daadwerkelijk steunen.

De lafheid gaat zover dat de angst voor het mede verantwoordelijk zijn (en wij staan nu voor catastrofale moeilijkheden) tot een zelfdegradatie leidt. Armenzorg, gaarkeukens, wat niet al, worden met de grootste toewijding gedaan, maar de ware kern die voor demoralisatie behoedt, ontbreekt: de waardering van het eigen kunnen, de rechtvaardigheid ten opzichte van zichzelf.

Gaat men zo voort dan is al het werken vergeefs, want het moet in de eerste plaats voldoening geven en dat kan het op zo'n basis niet.

Het is niet zo erg als men niet precies weet wie Marx en het Marxisme zijn. Het is veel erger als men zijn zelfrespect verliest omdat een innerlijke discipline die de dingen de juiste waarde moet geven totaal ontbreekt. Deze discipline is het die bij de leden van de vrouwenverenigingen moet worden aangekweekt. Anders zullen zij inderdaad niet op hun plaats zijn in politieke partijen en zich liever in hun eigen vereniging waar ze zich reeds een warm plaatsje veroverd hebben, nestelen.

Hoe wij de zaken ook bekijken de conclusie kan niet anders dan de bovenbeschrevene zijn. Verlies van vrouwelijkheid? Onzin, er zal nog wel een vorm van vrouwelijkheid in te denken zijn die niet een parasiteren op andermans goedgelovigheid en goedgevigheid betekent.

De domheid is op deze planeet een veelvuldig voorkomend verschijnsel, het is ons aller taak haar te ontmaskeren.