De Revisor. Jaargang 29



[pagina 41]
Wiel Kusters De sjaal Het rood waarmee je strakjes bloost misschien gloeit nu nog in de sjaal die je zo speels en ernstig rond je voorhoofd wikkelen gaat en langs je neus en mond. Twee lichtjes vrij. En ik weet met mezelf geen raad en lach voorzichtig met één lip je ogen toe. Ik voel het bloed dat mij verdichten moet, omdat ik anders te doorzichtig ben. Dat was ik dus, gehuld in niets dat niet van grens, van ja is nee, of misschien toch, van wat niet kan, als onverzonnen spreekt. Toen gleed je sjaal en was je waar, daar waar ik met jouw ogen mij zag staan. Of lag jij niet aan mij als ik aan jou hier daar?
[pagina 42]
Katarina Sonnewend Barszczyk, 2001