De Revisor. Jaargang 20



[pagina 86]
Frans Budé Ikgedicht Zo een avond waarmee hij aan moet, gloed en al te over, niets dat hij niet wil. Dolend in de slaap- stilte van de nacht zit hij op een onderlaken, hij haar god, kleiner dan een nagelvlek. En vindt zich terug als hij in een roes van opgaan valt, deels schuift tot aan haar mond, zich spreidt. Hij ziet zichzelf staan, bloot en wachtend, lang voordat hij kwam voor haar onvindbaar in de nacht.