De Revisor. Jaargang 20

[p. 66]

Menno van Beekum
Iets nog van een proleet

Staande voor mijn kast met geluidsdragers zie ik in de passpiegel.

(Belachelijke toestand, ze verzinnen toch wat. Ik heb zin in vis.)

Confectie. Je gaat naar een klerenwinkel en koopt daar een broek die in het rek hing voor broeken maat 49 (of US 32). Dat is wel een adequate metafoor voor wat ik zelf ben.

Er staat een scheerspiegel op mijn schrijftafel.

Mijn portret: de inhoud van een scheerspiegel.

I love my face, sometimes.

Als het zonlicht ter linkerzijde invalt en de haargrenzen scherp worden afgetekend.

Maar kan ook teleurgesteld, angstig, weglopen van mijn ongangbaarheid.

Ik heb een niet te beschrijven rood, iets tussen oudroze en rood, baseballpetje gekocht met erop de tekst: knock out edition. Wat zegt dit over mij.

Over de stoep in mijn straat loopt een man met een rood-wit baseballpetje en een pitbull en ik denk dood! Wie met een machinegeweer over straat gaat lopen verklaart zich vrij. Dood! denk ik. Wat zegt dit over mij.

Er loopt een vrolijke man over straat met een koekepan.

Een andere man gaat bij het vuilnis in een rieten stoel zitten en valt achterover. Lachen.

Mijn oog valt weer op de platenkast. Ik zet het terug. De zes strijkkwartetten van Béla Bartók. Ik heb alle cd's van de Pixies (lying on your belly you break my arms). De laatste van Mark Eitzels American Music Club (a real showman knows how to disappear in the spotlight). De eerste, de tweede, de derde, de vierde, de zevende en de achtste symfonie van Gustav Mahler. De vijftien strijkkwartetten van Dmitri Sjosta-

[p. 67]

kovitsj. Bijna alles van Green on Red (smerige retro-countryrock), veel Golden Earring (mijn grote neef woont in de Moerwijk). Trout mask replica van Captain Beefheart and his magic band, toen alles nog kon (1969). Alles van Little Feat uit het Lowel George-tijdperk (1971-1979).

Lowel George was dood (drank, pillen, heart?) op z'n vierendertigste, ik niet. Ik ben zevenendertig.

De kern van mijn persoonlijkheid: jankende gitaren, scheurende violen, Oh Mensch! Gieb Acht! en herhaal jezelf.

Het mooiste einde van een roman? Bladzijde 134 en 135 van Gerrit Krols De chauffeur verveelt zich (1973), vanwege dat reclameplaatje op de linkerpagina: the End of the Rainbow in een boorplatform, en de tekst ‘e. eeuwigheid’ op de andere.

Overigens hou ik niet van literatuur (in de zestiende eeuw al wouen ze me wijsmaken dat je de waarheid ook kon liegen).

Mijn lul meet in geërecteerde toestand 12 centimeter, gemiddelde omtrek dan eveneens 12 centimeter, zojuist nagemeten want Astrid Joosten was op de televisie, bij wijze van spreken.

Ik ben niet eerlijk maar het kan leugenachtiger.

Ik hou van lamsvlees. En cashewnoten.

Eens mocht ik een racistische buurman spelen en toen ik mij in beeld zag dacht ik wat staat deze Turk op zichzelf te schelden.

Ik heb blauwe ogen en zwarte bakkebaarden met een paar sliertjes grijs.

13 juni 1993 had ik 7.359,75 op mijn girorekening.

(Ik heb geen kroost en ben dus minder nog dan een proleet.)

Als mijn vaderen stem ik Partij van de Arbeid tot ik erbij neerval. In tegenstelling tot geheel Nederland vind ik niet dat politici heilig hoeven te zijn. Ze mogen best te veel drinken, naar de hoeren, bijbaantjes hebben gehad en bij de Spoorzoekersjeugd gezeten (ik ben zo iemand die van zijn ouders geen pistooltje mocht en niet op de padvinderij).

Wie door wie dan ook over zich laat regeren is zelf een zakkenwasser.

‘Die jongen heeft een lief gezicht,’ zei iemand toen ik veertien was, en alles nog mogelijk leek.

Wat vind ik van de liefde tussen mensen. Hij houdt van muziek, dode dieren en planten, maar houdt hij wel van iemand?

Die vraag is mij te privé, ik geef er geen antwoord op.