De Revisor. Jaargang 20

[p. 64]

Lloyd Haft

Achterblijvers marslied

Waar honden en kinderen nog doorgaan
grabbelt mijn palm,
vindt stof en licht
waar ik kniel
op dit wat weg was
warm, door mijn hielen
zichtbaar geslepen, open voor
listen van de dagwind en
niet door handen te houden.
De vleeskant met barsten
neerleggend waar lijn en kloof
leven en zoenen, raak ik waar rood stof
komt en ik zing.

Hemel, u moet weten:
niet in eendracht van adem,
woord en schaduw zing ik voor u.
In matte appelenpap,
elzenproppengelebber,
sprokkel en goot hun late samenvallen
stijgt in mij het stolsel
dat spreekt en uw naam brengt,
inbrengt tegen slib,
slik - woorden alle die niets dan
sissende waren.

Wat leeft, trekt niet enkel mee
met wat lichtwaarts lengt.
Mijn willen was wringen: bladader
vast in wat niet,
gras dorgebogen op wat niet
openen kon.

Toch waren er tijden
dat mijn roep niet zoveel lager
vandaan kwam dan de wind,
uren van mijn zon, mijn uitlopen
wanneer de vorm die mijn botten leken
in de bries hing te hopen,

danste rukwinden in,
rees als een slang z'n ratel
die maat sloeg waar wolken woedden,
slingerde, bezonk waar
pijn was en plaats.

Waar deze palm tolt,
stem wervelend staat
zing ik: niet als één
maar nodend en lichtend,
arenden lokkend
naar avondval, mijn weten.

Laat rinkel en gehinnik gaan,
vogels! zet de klauw warm
neer waar mijn hand hier
harkt en verzamelt,

land waar mijn adem
kolkt aan de kant,

rust waar mijn woord grond
wroetende is.

[p. 65]

Straggler's March

Where children and dogs still move
my palm grabbles
meeting with dust and light
as I kneel
on this once road
warm, worn this way
by my own heels to visibility,
open to the day wind's wiles
and more than hands will measure.
Turning my fleshed, cracked side
down where living line and crevice kiss,
down I touch this surfacing
of red dust and sing.

Sky, be apprised
it is not in unity
of breath, word and shadow
I sing for you now.
It is in apple's dun mush,
smutch of fall alder,
gutter and brake's late foregathering
the clot that speaks within me rises
heaving your name: praise,
testament in face of slate,
sleet - every merely
hissing word that was.

What lives does not follow only
what lightward lengthens:
my wanting was leaf-vein's twist
tight into what could not,
weed's bend brown to what
no longer would open.

Yet there were times my cry was not
much lower than the wind's:
often in the hours
of my sun, of my excess
when the frame that my bones seemed
hung in the wind hoping,

danced greeting gale
as a snake's rattle rises
beating to sky's own seethe,
dangled to settle
to pain, to place, to be.

And so - where this palm eddies,
voice stands wreathing
I sing: not in unity
but calling, lighting eagles down
to dusk and my knowing.

Letting clink and whinny by,
Birds! set a warm talon
down where my lips lift
dust on this verge,

land where the breath swirls keen,

rest where my word's wring
circles and is.