De Revisor. Jaargang 20

[p. 56]

Dirk van Bastelaere
Zelfportret in een windvlaag

In het door mij aangerichte
staat men te kijken van de onbruikbare eenvoud
der aanwaaiende dingen
zoals daar zijn een gewassen kers, een spar zonder bos,
een niet geheel aërodynamische auto door rondvliegend hout zwak getroffen,
een vaas met krulmotief
of denkt dat de januaristorm niet zal liggen.

Onder dreigende luchten
wenst men zich doorgaans niet te vertonen
als een tuinfeest dat tenonder gaat in gesmoes
beneden een blauwe monotonie die als juni staat geboekstaafd.

Daarom wil ik waaien en gelukkig zijn,
zodat men niet besluiten kan
of dat paar ogen
zwart
was toegesloten
van de dood
of dat een vlaag het hoofd bewoog.

In het open veld, genaamd Kwade Plas,
bi Belcele onder enen boom
arbeid ik,
vlekkerig in een rood hemd,
niet aan de ziel, een eeuwig doorrollende knikker.
Geen soulmaking, geen perfectibiliteit
voor de mens als historisch wezen,
maar wind over stromend water waarin geen beeld wil ontstaan.

[p. 57]

 

Want het andere leeft

 

in ons als een rilling.

 

Het dient zich aan

 

in een achteloze beweging, als banaliteit, de jeuk van zwemmerseczeem, codes die aanslibben, nachtelijke polluties.

 

Verdunt de macht van het algemene. Syntaxis

 

is maatschappij.

 

Het spreken spreekt

 

ook zonder mij.