De Revisor. Jaargang 20

[p. 30]

Erik Spinoy
Zelfportret in comateuze toestand

Wat stelt gij u van alles voor:
als gij op bed ligt waar
het wit is, lakens vers
gesteven zijn en lucht
naar ether ruikt

dan ziet gij, slapeloze geest,
platanen aan de laan, uw spel alleen
in korte broek. Haat geldt de boer
hoog op de kar, de hard gesproken zin
Gedaan is 't groot verlof!

Het komt
terug
niet meer.

Fatale ironie, als in een beeld gevat
een dorp verschijnt, mediterraan:
Milaan, waar perzikbomen onder bouwstof staan.
Cervia, waar blonde gratie zong in mensenvlees
en tot u sprak, zelfs tot uw schamelheid.
Onder een bronzen zon cohorten blauwe
stoelen, parasols - Finale, in Ligurië.

De rest vergeet ge maar.
Ach, wat.
De oude wenkt en grijnst, en doet wat aan
zijn scherpe zeis.

[p. 31]

 

Vaag keren tuinen terug, ascetisch groen

 

het gras gemaaid, de wilg geknot weer door

 

de grijze in zijn strengheid. Damp slurpt

 

aan vuur dat blauw, oranje is en brandt

 

waar jam ontstaat en erwten, bonen voor

 

de eeuwigheid. Brood wordt bekruist,

 

zij veegt uw mond schoon, brandt een

 

kaars voor u.

 

 

 

Zodat gij lachen moet.

 

Uit pijpjes, slangen stroomt het leven toe.

 

De meter houdt de wacht.

 

Wat ziet men het somber in!

 

 

 

Leeftijd jaagt door vrouwenhanden terwijl

 

ze onbeweeglijk zijn.

 

Het is de liefde

 

niet. Terwijl het dak instort,

 

de muren vochtig zijn, de kat gevoerd moet zijn

 

en kroost niet huilen kan, staat zij rechtop.

 

Het helpt,

 

het kan.

 

 

 

Maar als een klepel hangend. Stukje draad.

 

Dun eindje melkwit garen. Flauw touwtje

 

dat begeeft.