De Revisor. Jaargang 20

[p. 80]

Peter Schmink
De besmette locatie

I

Nu door het bos de wind bladert
van winterse blankheid en
op de takken wolken rusten
ademen de bomen stilte.

Of: wanneer de avond de dag
een seizoen lang vervangt
spatten verdorde platen
in blad en wijzer uiteen.

Natuurlijk spreekt het marmer
verraadt de zenuwen allicht
want van nacht doorbloed
vloeien gesnoerde aderen

spuwen de stelen vuur.

II

Eenzelfde boom gaat spreken
van longen, zijn wortels
en hoe aan die binnenzee
de oevers hem ontweken.

Staand onder het dek
herhaal ik de boom
ben ik uitgespaard
als iets in water.

Feilloos aan het hart
nu priemt de natuur
haar silhouet. Niet
te missen vervulling

van al te luide klachten.

III

Maar wat precies deze
verjaardag van verbanden
tot dag van het uurwerk
maakte, plaatst zich buiten

onze waarneming. Mijn
tijd en ieder het zijne
roep ik galmend en tadaam
daar stokt alweer dit leven.

Overal heerst de natuur
de zwaarte van de voetstap
in het verpulverd gras.
Is het deksel eenmaal neer

rest ons slechts het woelen.

[p. 81]

IV

Zal ik dan me te
rusten leggend en
ronkend met de torren
uitwerpselen eten?

Nee want in het prieel
buigen de aren
wuiven de varen
komt het gevogelte me toe.

Ja want ik zelf
moest er overwinteren
en kon je je van
het bed niet verheffen

scheurde het laken toe.

V

Hebzucht en honger
hoe innig wederzijds
is onze liefde. Nooit
getrouwer elkaar aan

weerszijden van de aarde
zo plechtig woord
voor woord afgebekt.
Het gat graaft

beeld op beeld
al die gezondheid
heel de natuur
steen op steen naar

onze vergroeide kruinen.

VI

Lettervlees nu verspreidt
het bos. Blindelings
zijn val zuiverend
van al het beleefde.

Tussen kale takken krijst
nerveus de spiraal.
De roep om luister
bedingt het leven.

Ook mijn hand offerde
aan de tuin, het hof
zijn palm en gaapt
begin, midden, eind

onophoudelijk u aan.

VII

Blad voor blad ontbosten uw ogen
de dikte van het boek dat
eer zijn grens te verliezen
al zich vond in atopie.

Zodat men daar aantreft
de gemaakte natuur in het dal
nabij Verdun. Het procédé van
de machine schrijft historie.

In zijn ijver naar de punt
kiepert wat afstand hield
met huid en haar nu zelf
over de rand en lijft dan

het werk eerst werkelijk in.