De Revisor. Jaargang 20

[p. 68]

Peter Ghyssaert

De zonnebloemen

In augustus kraken vleesvliegen
en kevers, staan de zonnebloemen
rij aan rij; kaarsrechte maarschalken,
hun donkere en kwade harten naar de einder
als één militaire slagorde. Zij wachten
op de schemer die het dode waaien
meeneemt in de nacht en stilte maakt;
zij wachten tot de zon verdwijnt
om zelf de zon te kunnen zijn. Het veld
in duisternis wordt groter en de oude
zalving van de hoeves en de schuren
kleiner, almaar kleiner, opgelost.
De holle stilte van augustusnachten
is hun exercitieruimte en het heimelijke,
martelende ruisen van hun hete franjes,
van hun superieure goudkokardes
neemt een aanvang. Aandacht voor de bloemen
die de zon bestalen en beschimpten
tot zij bloeden moest en als een nar
verdwijnen, als een schip dat blinkt
van lekken; aandacht, stilte bij
de oude wisseling van zomerkracht.

[p. 69]

Hoogzomer

Kreupelhout met gouden bellen
is de zomer;

stervend vlees dat onder varens hurkt
en dat wil paren.

Hovenier die van de lente afval erft;
verkreupeld waaien

langs de groenglanzende liedertafels
van de vliegen

en de giftige kazuifels
van de zwammen.

Oude, razende gebeden
om elkanders bloed te mogen drinken

om te mogen graven in
het gave lichaam

dat zich ergens in het midden
van de zomer moet bevinden.

Panelen

Bomen erven van hun grond de spieren,
roerloos blinkend onder oude hemel
en een fluistering van zwammen, schimmels.

Al hun wortels zijn een zware pijn
en al hun twijgen deftig schreeuwen
en daartussen staan zij als

verziekte grenswachters, voor eeuwig
scheelziend op een dubbel uitzicht,
half begraven maar halsreikend.

Verwrongen zijn de bomen en sereen
-geoefende gestoorden, in het trillend
vasthouden van al hun takken

tot een pose zeer begaafd maar
krakend van die waanzin: spreeuwen,
oostenwind, de kwade klop van daglicht;

ondergronds het uitgebreide
bij een zwarte lamp aandachtig harken
en haperen van al de doden.