De Revisor. Jaargang 20

[p. 64]

Pleuke Boyce
Naar Montreal

Nadine wil een feest geven als Leon uit het ziekenhuis komt. ‘Voor al zijn vrienden,’ zegt ze. ‘Hij heeft veel fantastische vrienden. Ik wist niet dat hij zo populair was.’

Ik logeer al vier dagen bij Nadine. ‘Ja, een feest,’ zeg ik. ‘Dat is misschien wel leuk.’

Sinds ik in Montreal gearriveerd ben heb ik de meeste tijd in het ziekenhuis doorgebracht. Nadat ik op het vliegveld was aangekomen, om acht uur 's avonds, volgde eerst de lange rit per vliegveldbus naar het centrum van de stad. Na vijf minuten stopte de bus al aan de rand van de snelweg, in een sneeuwbank. ‘Een lekke band,’ zei de chauffeur. ‘Dat gebeurt zo vaak met deze kou. De weg zit vol gaten. Er komt zo een andere bus.’

De lichten gingen aan, op de radio was een Frans-Canadese zanger te horen en door de raampjes was niets te zien, want die waren bevroren. Na twintig minuten kwam er inderdaad een andere bus, waarop we, na enig geglij en gestruikel door de sneeuw, overstapten.

De meeste passagiers kwamen hier vandaan, dat was te zien aan hun kleding die, hoewel elegant, berekend leek op grote koude, en waren nu op weg naar huis, na een kerstbezoek aan familie of vrienden in Vancouver, dat een zoveel milder klimaat heeft. In het vliegtuig had ik me verbaasd over de vele vermoeide gezichten om me heen. Zo men niet sliep dan zat men in ieder geval te geeuwen, bijna iedereen had kringen onder de ogen, de mannen leken zich die ochtend niet geschoren te hebben. Het was nieuwjaarsdag, besefte ik na een tijdje. Ik was waarschijnlijk de enige die de afgelopen nacht geslapen had.

Op het busstation, de eindhalte van de vliegveldbus, raadpleegde ik de plattegrond van Montreal. Ik was hier in de lente ook geweest en herinnerde me de ligging van de stad nog enigszins. Eerst zou ik de metro naar Sherbrooke nemen, en dan een bus. Maar toen ik in een koude verlaten straat, in de zachtjes neerdwarrelende sneeuw, ruim een half uur vergeefs op een bus had staan wachten, bedacht ik opeens dat het ook anders kon. Ik hield een taxi aan en stond vijf minuten later voor het ziekenhuis.

Nadine deelt haar appartement met Stephanie en met John. Alle drie hebben ze een eigen, grote kamer. Verder is er een royale langwerpige huiskamer, waarachter een ruime keuken ligt, een badkamer, en een soort rommelhok.

‘Als je wilt roken dan zul je het daar moeten doen,’ zegt Nadine, ‘maar dan moet je wel de buitendeur een beetje openzetten.’ Het rommelhok komt uit op een klein balkon aan de zijkant van het huis. Buiten sneeuwt het meestal, de koude die door de openstaande deur naar binnen komt gaat door merg en been.

Omdat Stephanie nog niet terug is van haar kerstvakantie mag ik de eerste nacht in haar kamer doorbrengen.

‘Stephanie houdt niet van licht,’ zegt Nadine, als zij mij de duistere kamer toont.

‘Oh, dat geeft helemaal niet. Ik ben al lang blij,’ zeg ik, want ik ontwaar in het schemerduister ook een matras op de grond, tussen van alles en nog wat, zoals overal kleren, koppen, glazen en borden, proppen papier, boeken.

‘Kijk, dit is het enige licht dat ze heeft,’ zegt Nadine, en ze knipt een minuscuul lampje aan waarin een peertje van ten hoogste 25 watt. ‘Je kunt het

[p. 65]

wel overal mee naar toe nemen,’ doet ze voor, ‘want er zit een lang koord aan.’

Alle muren zijn versierd met grote, opgeblazen foto's. Ik neem aan dat ze Stephanie afbeelden.

Voordat ik het kleine lampje uitknip en probeer te gaan slapen, blader ik in het boek dat naast het bed ligt. Novalis Oeuvres Complètes in het Frans.

John is de volgende dag bezig te verhuizen. Hij studeert architectuur en gaat over enkele maanden naar Wenen. De tijd die hem hier nog rest gaat hij doorbrengen in een appartement van vrienden.

Maar eerst moet Nadine zijn haar knippen.

‘Wat vind jij ervan?’ vraagt zij zorgelijk aan mij, terwijl zij over John gebogen staat en ik bezig ben thee te zetten en me probeer te herinneren wat ik die dag allemaal moet doen.

‘Ze doet het toch wel goed?’ roept John angstig. ‘Nadine, je begrijpt toch wel dat je met mijn haar bezig bent.’

Hij heeft een ongelooflijk zware stem, als hij kon zingen (misschien kan hij wel zingen) zou hij een bas zijn. Hij is klein van gestalte en heeft zwart haar, dat nu omhooggekamd op zijn schedel staat. ‘Oh, John,’ zegt Nadine, en ze knipt nog wat lokken af.

Ze spuit haarlak op het overgeblevene en houdt hem een spiegel voor. ‘Wat zeg je daarvan?’

John bestudeert zijn beeltenis een volle vijf minuten. Dan trekt hij de baddoek af die om zijn hals gedrapeerd lag en verdwijnt naar de badkamer.

‘Ja, als basis is het niet slecht,’ zegt hij, als hij al kammend is weergekeerd. ‘Als ik nu naar de kapper ga, dan kost het misschien niet zoveel.’

Leon ligt op een kamer met twee bejaarde vrouwen en een zeer oude man. De oude man is degene die het meest van het leven geniet.

‘Tu est jolie!’ roept hij als ik de kamer betreed. ‘Hoe heet je? Wil je mijn horloge zien?’

Hij heeft een Mickey Mousehorloge om de pols gegespt, op zijn nachtkastje staan autootjes en speelgoeddieren.

Leon, die mij, de eerste avond dat ik op bezoek was, net herkende en mij een kwijlerige zoen gaf, blijkt de volgende dag enorm vooruit gegaan te zijn.

‘Ik wist dat je zou komen,’ zegt hij. ‘Oh, lief moedertje.’ Dat ‘oh, lief moedertje’ bevalt me maar matig.

Dan komt Daniel binnen, Leons beste vriend. En nog iemand, Lynne.

Daniel is degene die ons vlak voor Kerstmis heeft opgebeld met het bericht dat Leon in het ziekenhuis was terechtgekomen, nogal hardhandig. ‘We begrijpen niet waarom,’ zei hij, met enigszins lijzige stem. ‘We doen allemaal ons uiterste best, maar hij ligt vastgebonden op een brancard. Hij wordt er uiterst slecht behandeld. Een van jullie moet zo spoedig mogelijk komen.’

Dit is de eerste keer dat ik Daniel ontmoet, hij ziet er heel anders uit dan ik gedacht had, afgaande op zijn stem door de telefoon. Ik had me een soort Jezusfiguur voorgestelde, met lange haren en een spichtige blonde baard, maar Daniel is fors van postuur en zijn donkere haar is geknipt in een crew-cut.

Lynne, die twee jaar geleden bij ons gelogeerd heeft, heeft bloemen voor Leon meegebracht. Zij nodigt me uit die avond bij haar te komen eten.

In de cafetaria van het ziekenhuis kwebbelen Leon en ik de volgende dag heel wat af. De sfeer is bijna gezellig te noemen. Leon is gekleed in een lichtgroen ziekenhuishemd. Hij loopt nu al weer bijna normaal. Zijn lange haar heeft hij vlak voor Kerstmis zelf afgeknipt. Ik maak een grapje over Simson en hij begrijpt het, geloof ik, en vat het niet op als een gemene steek onder water (‘Oh, lief moedertje’).

‘Ik dacht dat ik Jim Morrison was,’ vertelt hij, vrolijk en ontwapenend lachend, ‘terwijl ik in bad zat. En toen heb ik het hele appartement onder water laten lopen. Ik begrijp wel dat dat stom was.’

‘Maar,’ hij buigt zich naar me voorover, ‘jij weet ook wel dat de lsd hier ontwikkeld is. In Montreal door de cia. Dus daar zat ik over te denken in bad. Het komt allemaal in mijn film.’

‘Ja,’ zeg ik, ‘natuurlijk. Maar dat van de cia is toch al lang geleden? Iedereen weet het, inderdaad.’

‘Dat zeg jij!’ Leon lijkt geschokt. ‘Alleen de ingewijden weten het. En zij worden door de cia in de gaten gehouden. Ik ken allerlei slachtoffers, daar gaat mijn film voornamelijk over. Maar ik moet alles in het geheim doen.’

‘Sst! Lief moedertje.’ Hij heft bezwerend zijn han-

[p. 66]

den op. ‘Maak jij je nu maar nergens zorgen over. Ik zorg wel voor je. Het gaat jou tenslotte helemaal niets aan.’

Ik word opgebeld door Jean-Pierre, de eigenaar van het appartement dat Leon onder water heeft laten lopen. ‘En toen sprongen de stoppen,’ vertelt hij, ‘vandaar dat de huisbazin de brandweer heeft opgebeld.’

Hij pauzeert even en lacht.

‘Het hele gebouw zat drie dagen zonder elektriciteit,’ zegt hij.

‘Maar ja, ik zat in Londen,’ zegt hij.

‘Toen ik thuiskwam vond ik het natuurlijk wel vreemd dat al mijn meubels op hun kant stonden,’ zegt hij. ‘Alsof men grote schoonmaak gehouden had.’

‘Ik denk dat de schade slechts drieduizend dollar bedraagt,’ zegt hij. ‘Ik bedoel, ik denk niet dat u nu uw huis moet verkopen. Het is maar een betrekkelijk klein bedrag.’

‘Ja, die Leon heeft aardig huisgehouden. Er waren drie brandweerlieden en drie agenten nodig om hem in bedwang te houden. Ha, ha. Die Leon.’

‘Wanneer komt Leon nu uit het ziekenhuis?’ vragen Nadine en Stephanie mij gezamenlijk. Stephanie is weergekeerd van haar kerstvakantie, ik slaap vannacht in de lege kamer van John.

‘Maar morgen komt de nieuwe huisgenoot,’ zegt Nadine, ‘dan moet je op de grond in de woonkamer slapen.’

Stephanie lijkt me, zo mogelijk, nog mooier dan Nadine. Beide meisjes hebben de blauwe ogen en het zwarte haar van Elizabeth Taylor, alhoewel de schedel van Stephanie bijna kaalgeschoren is en haar resterende haar paars geverfd.

‘Het geeft af aan de muur,’ zegt Nadine, als ze ziet dat ik ernaar kijk.

Nadine is de dochter van een van mijn beste vriendinnen, en schijnt me te bewonderen. Dit is al de tweede keer dat ik bij haar logeer, op haar uitnodiging trouwens, en ze vertelt me, met grote gretigheid, wat ze aan haar moeder niet kwijt schijnt te willen.

Zo heeft ze me twee avonden geleden haar uitgebreide condoomverzameling laten zien. Andere mensen verzamelen lucifersdoosjes of porseleinen varkentjes, maar Nadine verzamelt condooms, ze heeft er ongeveer 250, in alle maten en kleuren, met allerlei grappige opschriften.

‘God, Nadine, weet je nu echt niets leukers,’ had ik eigenlijk willen zeggen, maar dat zei ik niet. In plaats daarvan informeerde ik of ze exemplaren ervan aan haar bedgenoten aanbood, maar dat bleek niet het geval te zijn. ‘Nee, deze zijn veel te mooi,’ zei ze. ‘Ze moeten er zelf maar een meebrengen. Het is meer een soort statement.’

Aan bedgenoten heeft ze trouwens geen gebrek, en Stephanie al evenmin. Sinds ik hier ben is het een komen en gaan van mannen geweest, en ook de telefoon staat de hele dag witgloeiend. Ik heb al vele keren met een Jonathan en ook een Marc gepraat die beiden, zeker vier keer per etmaal, naar Stephanie informeerden en vurig naar haar terugkomst leken te verlangen.

Als ik dit aan Stephanie vertel zegt ze: ‘Oh, die.’

Nadine en Stephanie hebben me vanavond samen bij de voordeur opgewacht en voeren me nu mee naar de keuken.

‘Nadine gaat lekker voor ons koken,’ zegt Stephanie. ‘Maak het je gemakkelijk. Je zult wel moe zijn. Wil je iets drinken?’

Ze loopt naar de ijskast. ‘Bier, wodka, gin? We hebben van alles.’ Ze is geheel in het zwart gekleed en op nogal uitdagende wijze. Een zwarte maillot, een zwarte slobbertrui, en daar tussenin een minuscuul zwart rokje, eigenlijk meer een soort versiering, een uitwaaierende smalle strook. In haar maillot zit overigens, op een nogal strategische plek, precies in haar kruis, een groot gat, dat zodra zij zich enigszins bukt, zoals op dit moment, voor de ijskast, zichtbaar en ook almaar groter wordt.

‘Een pilsje alsjeblieft,’ zeg ik en Stephanie komt het brengen en gaat dan ook een mooi glas uitzoeken in de kast aan de muur.

‘Ik ben wel blij dat ik met Nadine samenwoon,’ zegt ze, als ze tegenover me is gaan zitten met een flink glas wodka voor zich en haar benen op een andere stoel heeft gevleid. ‘Want zelf kan ik niet koken. Ik weet alleen hoe je een salade klaar moet maken.’

‘Zal je alsjeblieft tegen mijn moeder zeggen dat ik

[p. 67]

goed kan koken,’ roept Nadine, bij het fornuis vandaan, waar zij in allerlei pannetjes staat te roeren. ‘En dat ik heel goed voor mezelf kan zorgen.’

‘Ja, dat zal ik doen.’ En ‘Wat studeer jij?’ vraag ik aan Stephanie. Nadine studeert voornamelijk sociologie, met als hoofdbestanddelen seksuologie en vrouwenstudies. Stephanie blijkt zich met Germaanse talen bezig te houden.

‘Nu ja, dit is mijn eerste jaar. Ik weet niet of ik er mee verder ga.’

‘Oh, daarom lees je Novalis!’ bedenk ik opeens. ‘Waarom lees je hem in het Frans?’

‘Novalis?’ doet Stephanie verbaasd. ‘Ken je die? God, ik vond het zo saai, maar ik moet een opstel over hem schrijven. Van dat Duits begrijp ik geen ene moer, dus heb ik er een Franse versie bijgehaald - een Engelse kon ik niet vinden. Mijn moeder is Frans-Canadees, ik ben tweetalig opgevoed.’

‘Mon pays, ce n'est pas un pays,

c'est l'hiver...’ begint Nadine te zingen. ‘Mesdames, het eten staat klaar. We zullen nog even wachten op Marc, hij zou hier om acht uur zijn.’

‘Oh, die,’ zegt Stephanie. Maar ze slaat haar benen van de stoel en kijkt bijna verwachtingsvol. ‘Dat Frans van Nadine is bijna niet te verstaan,’ zegt ze tegen mij. ‘Ze heeft het in Parijs geleerd.’

Marc doet de afwas, en vertelt mij, terwijl ik afdroog, dat hij is opgegroeid als oudste van negen kinderen in een gezin zonder vader. Daarna verdwijnt hij met Stephanie, die met haar ogen rolt, naar haar kamer.

‘Je moet dit niet tegen mijn moeder vertellen,’ zegt Nadine, ‘maar morgen komt er een vriend uit Parijs tien dagen logeren. Hij heet Pascal. Hij is heel erg lief.’

‘Natuurlijk zal ik het niet aan je moeder vertellen,’ zeg ik. ‘Maar waarom mag ze het eigenlijk niet weten? Ze heeft toch vast niets tegen een vriend uit Parijs die komt logeren? Waarom vertel je het haar zelf niet?’

‘Ik heb tegen haar principes gehandeld,’ zegt Nadine.

‘In september ben ik stiekem drie weken naar Frankrijk geweest en toen heb ik hem ontmoet. Een andere man had me een ticket gestuurd. En mijn moeder heeft ons altijd voorgehouden dat we alles zelf moeten betalen.’

Mijn vriendin, de moeder van Nadine, heeft drie dochters, die ze praktisch alleen heeft opgevoed. Alle drie zijn ze mooi, intelligent en avontuurlijk. Nadine is de middelste.

‘Als ze dus vraagt hoe ik die Pascal ken, dan weet ze het meteen,’ zegt de middelste dochter tegen mij.

‘Mm.’ Want het lijkt mij dat daar wel een mouw aan te passen zou zijn. Nadine heeft twee jaar als au pair in Frankrijk gewerkt en heeft daar kennissen genoeg aan over gehouden.

‘Ja, zelf vind ik het ook niet goed,’ zucht Nadine. ‘Toen ik Pascal eenmaal kende heb ik die andere man laten vallen.’

‘Ga je mee naar het vliegveld morgenochtend om hem af te halen?’ vraagt ze hoopvol. ‘Hij is al in de dertig en schrijft voor de televisie. Je vindt hem vast leuk.’

‘Nee,’ zeg ik. ‘Daar heb ik echt geen tijd voor.’

De volgende morgen in het ziekenhuis zijn ook

[p. 68]

Daniel en Lynne weer op bezoek bij Leon. En nog een jongeman, die Jean-Pierre blijkt te zijn. Hij vertelt dat zijn huisbazin aan het onderhandelen is met de verzekeringsmaatschappij.

‘Maar ik denk niet dat ze de schade zullen vergoeden,’ verzekert hij me opgewekt. Hij is klein van postuur en heeft zwart krullend haar. Ik schat hem op ongeveer dezelfde leeftijd als Leon, en de meeste van zijn vrienden. Al bijna een week verkeer ik exclusief in het gezelschap van mensen rond de vijfentwintig en ik begin me zo langzamerhand aardig vreemd en een beetje een outsider te voelen. Mijn eigen identiteit schijnt ergens, in een ander land, achtergebleven te zijn.

De patiënt zit rechtop in bed en is bezig een uitgebreide vroege lunch te verorberen.

‘Wat een vreselijk eten geven ze je hier,’ zegt Daniel met afschuw. ‘Moet je eens kijken, dat heeft toch absoluut geen voedingswaarde.’

‘Nee,’ beaamt Leon, terwijl hij het zich desalniettemin goed laat smaken. ‘Ik heb al geklaagd, maar ze luisteren gewoon niet naar me.’

Het vrouwtje in het bed naast hem slaakt plotseling een luide kreet. Een verpleegster komt toegesneld, en even later nog een. Er wordt een scherm binnengebracht en rond het bed gezet.

‘Zullen we zolang de gang oplopen?’ stelt Daniel voor. Leon drinkt snel zijn sinaasappelsap op en trekt zijn slippers aan. De oude man tegenover hem zit in zijn pyjama met zijn autootjes te spelen. Hij maakt brmm-brmm-geluiden. ‘Willen jullie mijn horloge zien?’ Hij houdt ons zijn pols voor als we met ons vijven de deur uitgaan.

‘Ja, zorg maar eens goed voor mijn moeder,’ heeft Leon gezegd, en die middag neemt Lynne me mee naar een tentoonstelling in het Musée d'Art Contemporain aan de rand van de stad.

Lynne is tweeëntwintig en zij schildert. Een half uur lang zitten we naast elkaar in een bus die langzaam voorthobbelt door mist en sneeuw en we praten over Leon.

‘Zo lang ik hem ken raakt hij almaar in conflict met de autoriteiten,’ zegt Lynne. ‘Hij zoekt het zelf op, als je het mij vraagt, hij wil niets liever.’

Opeens voel ik me een stuk beter. Een paar avonden er voor had ik al bij Lynne gegeten en me enkele uren op mijn gemak gevoeld. Haar schilderijen waren de moeite waard gebleken en zij had mij, zoals iedereen die ik deze week ontmoet had, over haar ouders verteld. Voor de verandering, echter, zonder wrok.

Stephanie had me over haar ouders verteld - ze deugden geen van beiden.

Nadine suggereerde almaar dat haar moeder haar niet begreep en verantwoordelijk was voor haar allergrootste problemen.

Op bezoek bij Leon had ze Ken ontmoet, de zoon van vrienden van mij, een psychiater en een psychologe.

‘Helemaal verknipt, die jongen,’ luidde haar oordeel, ‘en het komt allemaal door zijn ouders. Hoe zou jij je voelen als alles wat je doet steeds maar geanalyseerd wordt? Ik heb verschrikkelijk medelijden met hem.’

‘Mijn God, Nadine,’ durfde ik nog te zeggen, ‘zijn ouders zijn praktisch de aardigste mensen die ik ken. Niet volmaakt, natuurlijk. Maar die jongen had ook in Bangladesh geboren kunnen worden. Als meisje, bijvoorbeeld, de dochter van straatarme ouders.’

De tentoonstelling waar Lynne me mee naartoe genomen heeft is van werk van John Baldessari.

Het Musée is vrijwel verlaten en we zwerven er zeker twee uur in rond.

‘Vreemde fotocollages,’ zegt Lynne, ‘ik vind ze lang niet allemaal geslaagd. Sommige zijn bepaald flauw.’

Ik vind een aantal eveneens nogal matig, maar we zijn het ook met elkaar eens dat het zien van zijn werken beslist een inspirerende uitwerking op ons heeft.

Aan het einde van de tentoonstelling vinden we een dikke catalogus, aan een ketting, die we doornemen.

‘Heb je die rij foto's in de gang van het ziekenhuis gezien?’ vraag ik. Want daar moet ik opeens aan denken.

‘Ja,’ zegt Lynne. ‘Wel 120 mannen, allemaal met baarden en snorren. Het viel mij ook onmiddellijk op. Dat waren de beheerders. Ik durfde bijna niet verder te gaan.’

[p. 69]

Pascal is gearriveerd en ook de nieuwe huurder, een Duitse student die bezig is een hoge graad in computerwetenschap te halen.

‘Houd jij je nu zo lang met hem bezig,’ geeft Nadine mij instructies, daarmee bedoelend de Duitser, ‘dan kan ik Pascal een beetje op zijn gemak stellen.’

Wat doe ik hier in Montreal? bedenk ik moedeloos, een chocolaatje van Vishna, het computergenie, uit een mooie doos in ontvangst nemend.

‘Steeds als ik naar Canada kom breng ik chocola uit Zwitserland mee,’ zegt Vishna, mij vrolijk toelachend.

‘Is de beste chocola,’ gaat hij verder. ‘Of heb ik ongelijk?’

‘Nee,’ zeg ik, ‘vast niet. Het is beslist heerlijke chocola.’

‘Steeds als ik naar Canada kom breng ik chocola mee,’ herhaalt Vishna, ernstig nu. ‘Belgische chocola is ook heel goed, maar Zwitserse chocola is beter.’

Op zaterdag heb ik een afspraak met een psychiater in het ziekenhuis. Als ik een uur voor de afgesproken tijd arriveer blijkt Leon ontslagen te zijn.

Hij staat me op te wachten bij de ingang. ‘Ik mankeer helemaal niets,’ zegt hij. ‘Laten we naar boven gaan om mijn spullen op te halen.’

Boven aangekomen wil ik toch graag de psychiater even zien. Hij zit verdiept in een boek, in de dokterskamer.

‘Oh nee, uw zoon mankeert niets,’ zegt hij. ‘Pardon my English. Het spijt me dat we hem hier zo lang vastgehouden hebben. Maar het was Kerstmis en nieuwjaar, u begrijpt wel.’

‘Ja, ik begrijp wel,’ zeg ik, ‘maar hoe bedoelt u dat hij niets mankeert? Zelf vind ik dat hij de nodige problemen heeft.’

‘Ach, problemen hebben we allemaal.’ De psychiater gaat staan en gesticuleert hevig. Hij is achterin de dertig, hoogstens veertig. ‘Maar Madame, we hebben proeven van de hersens genomen, en ze zijn in orde. Pardon my English. Ik spreek het slechtste Engels van alle psychiaters in Montreal.’ Hij maakt een kleine buiging.

‘Zou Leon doorgestuurd kunnen worden naar een psychiater in Vancouver?’ probeer ik.

‘Oh, absoluut. Wat is zijn naam en adres. Dan schrijf ik graag een brief van aanbeveling.’

Niet al Leons vrienden konden naar het feest bij Nadine komen. Lynne was verhinderd, Daniel was verhinderd, Jean-Pierre was verhinderd.

Leon slaapt twee nachten bij een vriendin van hem: Patricia. Daar tussendoor laat hij Pascal, Nadine's vriend uit Parijs, de stad zien.

Stephanie knipt zijn haar in een ietwat modieuzer model.

De avond voordat we samen terug naar Vancouver vertrekken lees ik in De profundis van Oscar Wilde, dat ik in Stephanies kamer gevonden heb. Ik besluit het mee te nemen voor onderweg en het haar later terug te sturen.

Leon arriveert om 1 uur 's nachts. Ik ben juist op blz. 33 aangekomen. Hij begint zijn spullen, die hij de dag ervoor naar Nadine's rommelkamer gebracht heeft, in te pakken. Om vijf voor twee bel ik een taxi. De chauffeur is zwart en uit Georgia afkomstig. Op zijn radio zingt de groep Queen Bohemian Rhapsody.

We rijden door de verlaten straten van Montreal. Het is nacht.

‘Fernab liegt die Welt

Mit ihren bunten Genüssen...!’