De Revisor. Jaargang 20

[p. 38]

Leo Vroman
Per ongeluk ver weg

Ik was per ongeluk heel ver weg
en wist niet waar vandaan.
De woorden die ik meestal zeg
kon ik niet meer verstaan,

de hand waar ik het meest van hield
lag tot een klauw gekromd,
het land lag van de lucht bezield,
de lucht van steen verstomd,

en toen ik in beweging kwam
ontging mij de gedachte
dat als ik nu geen afscheid nam
geen mond op mij zou wachten

maar het vaarwel dat ik niet riep
liet zich verbasterd zingen.
De benen waar ik eens mee liep
deden nu andere dingen.

Ik stond een tuin in en een huis
daar schuilde ik voor de maan.
Daar waren warme kinderen thuis
die lachten tegen mij aan.

Daar scheen veel zonlicht zonder zon
en zonder lamp of richting:
elk lijf droeg hier of daar een bron
van olijke verlichting

en ieder kind was huiverend mooi
bij voorbeeld als het haast sprak
en geurschijn deed van gras of hooi
die stil naar buiten brak,

en waar het lang gezeten had
daar gloeide welhaast het parket;
er woei een schijnsel uit het bad
en uit het gebruikte bed.

Veel in huis was van stroo gemaakt
met linten eromheen.
De kat was aangekleed, alleen
de kinderen waren naakt.

Die met zijn scheiding in het haar,
die met haar gembermond,
en de drie zo pijnlijk lief dat daar
geen lichaam voor bestond.

Ik droeg een breedgerande hoed,
een handgebreide cape,
en ondergoed dat ik niet goed
of niet zo graag begreep

omdat het kleefde als de klei
die ik pas had verlaten,
het wilde en verkilde mij
en had verkeerde gaten.

[p. 39]

 

De kinderen zagen slechts elkaar

 

maar konden alles raden,

 

zij lachten dan en zwegen maar

 

zij zongen onder het baden,

 

 

 

niemand had een echte naam,

 

maar wist wat een ander wilde.

 

Zij keken zelden uit een raam,

 

maar waren dan stil, en rilden.

 

 

 

Daar buiten lag de wereld klaar.

 

Soms keek ik in de nacht

 

en zag onzichtbaar leven waar

 

zichtbaar werd gewacht.

 

 

 

Daar vlogen dingen door het heelal

 

en scholen in het riet.

 

Moest ik dan ook? In elk geval

 

ik ging niet.

 

 

 

Na vele jaren oponthoud

 

zag ik het land bewegen.

 

Iets in de levenden werd koud,

 

er viel een oude regen.

 

 

 

Het jeugdvlees werd een soort geluid.

 

Ook dat begon te verminderen.

 

Nog een stille week en het was uit

 

met mijn verdwenen kinderen.

 

 

 

Flarden van mijn onderziel

 

vluchtten tussen het riet.

 

Of weg. Of ook het huis verviel?

 

Nee het huis verviel nog niet.

 

 

 

En of ik zelf nog besta?

 

Dat kan ik niet besluiten.

 

Wel was er iets en vlak daarna

 

stond ik in maanbrand buiten.

 

 

 

Nooit zal ik verrotten in deze maan

 

maar als jij niet naast mij lag

 

dan was ik opnieuw die ene dag

 

tot blanke botten vergaan.