De Revisor. Jaargang 20

[p. 21]

Jan Kuijper

De tombe van Goethe

Voor iemand die het woord zozeer veracht
moet ik wel tot het diepste wezen gaan.
De woorden die hier noodgedwongen staan
zullen ongezocht zijn en onverwacht;
de vleugelen van mijn gedachtenkracht
blijven, waar die van de arend machtig slaan,
nog onontploken; straks breekt het zich baan,
wanneer wij raken aan de hoogste macht,

laagste onmacht van de schouders onder mij.
Ik maak mij los en zing het hoogste lied.
Hoor en zie je me nog? 'k Ben bang van niet -
toch vlieg ik voor jou, sterker, ik ben jij:
ontdooien tijd en plaats in onze woning,
dan ben ik jouw, ben jij mijn winterkoning.

De tombe van Percy Bysshe Shelley

De nachtlucht in wat het daglicht niet veelt!
tussen de letters hier lees je het in,
daar staat het wit op zwart, met tegenzin
versleutel en verkeer je wat verheeld
blijft en verwrongen voor wie als een spin
tot eigen spijt benijdt. Bevooroordeeld
ziet die in vliegen zijn zwarte evenbeeld,
de witte papiermier is hem te min.

De fluisteringen zijn niet van de lucht
en licht als glimwormen, als pinkstervuur,
als de bliksem - en ook zo snel voorbij.
De donder rolt, in een vloek en een zucht
is dweepziekte afgedaan, het avonduur
geeft voedsel aan geruchten: jou en mij.

[p. 22]

De tombe van Hugo von Hofmannsthal

Wie mij maar lopen zag, die moest het weten!
heb ik gedacht, omdat ik niets meer woog
en het niet waar kon zijn dat ik bewoog
als de anderen, op wie de last van eten
en drinken drukt, maar zonder zich te meten
met het heliumgas dat naar omhoog
streeft in de schoot, tot op de regenboog
welkom in het Walhalla wordt geheten!

Jij loopt en loopt, doodgewoon op de been.
Ik neem dezelfde plaats in, maar ik zweef.
De weg is leeg. Geen bomen, geen rietkragen.
Vogels vallen overal om je heen.
Kleine vogels, pestvogels, ik. Ik leef,
jij leeft. Van mij liep jij op alle dagen.

De tombe van Stefan George

De rijpe vruchten kloppen op de grond
alsof wij daar levend waren begraven
en ons door ons aan hun kennis te laven
konden verbinden (een monsterverbond
te zamen met vleermuizen, draken, raven)
aan wie de dood zelf in de wereld zond,
het werk en al ons wee. Deze avondstond
staat in het teken van een overgave

waarmee geen lafheid wil zijn aangezegd.
Aan geen dove oren is het ingeblazen,
wij zijn al generzijds van goed en slecht.
De liefde schuilt in een doublet van hazen
op wie het geen tweemaal hoeft aangelegd.
Er zit nog leven in de ravenazen.

[p. 23]

De tombe van Norbert C. Kaser

's Morgens is het mos een parket van ijs,
de vijver parterre, stalles de struiken;
de loges in de boom ga ik gebruiken
als uitkijkpost ondanks de hoge prijs:
uitgegleden naar beneden te stuiken.
Er was een mannetje dat was niet wijs,
dat bouwde op takkerijm. Een hele hijs,
maar nu kan ik dan mijn vleugels ontpluiken.

Sabel op zilver moet ik blijven staan
als op een filmstill of een wapenschild.
Als ik beweeg is het met mij gedaan:
daar wordt het hermelijnvlokje gevild.
Het veld smelt en de zon is opgekomen
over de kraaiuitval onder de bomen.

De tombe van Ernst Herbeck

wit is heel goed. zo menig ei is wit
en ook de kolen van de Langedijk.
Eierkolen zijn allemaal gelijk
zoals zij komen rollen uit de kit
in het fornuis. Mijn tante en oom zijn rijk,
zij hebben een kasteel dat als een pit
in 't midden van de witte Schermer zit,
en op hun kachel kun je tegelijk

lawaaisoep maken en een omelet,
terwijl er in een torenhoge pan
ook nog schuimend een luierwas opstaat,
een grote nicht het avondmaal opzet.
De peper met zuurkool maakt mij tot man
van het vee op stal waar dit huis op staat.