De Revisor. Jaargang 20

[p. 13]

B. Zwaal

waarop verlaat zich de zee

dubde duin
over zee
dacht na over zand
van miljoenen
zo fonkelend

zo wonder van wal
schemer schampend

ziltwier van gloed schond de schemer
woei kou in het doodbot

stil van het hek
viel ik
de tuin uit

scherp aan de mist
zeilde ik
door bedruppelde nacht

wijd was nabij
bezwoer het roer

morste het duinnat
schonk zee

[p. 14]

 

ik beren het kasteel

 

beschutting tegen dood

 

en kou, en vol

 

van brood, muziek en

 

dekensvoller vrouw

 

 

 

de gracht drijft

 

aan gene zijde lijft

 

de verte mij vrij

 

aan deze zijde stijft

 

blijven mij bij

 

 

 

is toerijden er tot

 

van groter eindigheid dan

 

't zijn erin

 

op slot

steevast een lokroep op dat uur.
en ik ben mijn schuur niet uit, zit vast
achter de riek.
zij snelt zich open langs de kledderbeek
put uit de rozen extra prikkel
die haar verkoelt en schroomvallig
- nou, die blos - langs 't sloeriepad laat slingeren,
die blos van innig roze, en het paarsjuweel.
ik reik mijn polsen naar de deur,
de klem van wankelen vergrijpt zich aan de grendel
en 't slaat weer toe, mijn afgeslotenheid, niet verder
dan het spinrag van het ruitje reikt
mijn afgetrokkenheid, terwijl zij
de beek uitdaagt, en beet in zon der ochtend zet.

[p. 15]

 

de roos van Gelderland beschermde beekdal en

 

vallei

 

en gaf van verre

 

het stuivend zand een maning

 

te blijven

 

te liggen in rust aan de voeten der jeneverbomen

 

 

 

zij zag niet

 

en stond stil

 

een rilling van tijd gleufde haar bladeren

 

 

 

hard om de bocht, daar stoven de dagen

 

niets wist zij van staal noch van het snelle wegennet

 

 

 

een aarzeling kwam over haar

 

zij legde neer de droom van 't kleine landpad

de berg daalt af, het is een mooie berg
hij kwijt zijn vloed over de wijde landen
geeft leven af dat niemand groet
draagt handenvol de dagen met zich mee
die niemand steelt, die niemand neemt

hij valt vanzelf
en mooi stromen zijn handen leeg
over de melkkoe en de ezel grazig
de turf verrast zich tot een brand
die zachtjes geur geeft aan een fijne mist
zo voelt de berg zich leeg en goed
de zee omspoelt en spoelt
de twijgjes tierig, van een jonge boom,
geloven weer in 't weer en kantelen
het blauw van haar, dat lichte,
mengt zich met het roze, ook van haar
het is de scheiding van de ochtend, het is de scheiding
van de geesten, vervat in ochtendschoon, het is het denken
op de smalle zeereep, dat zijn loon krijgt
in vaak bedrogen ogen, het is een vreemde jubel
die ook niets begrijpt.