De Revisor. Jaargang 20

[p. 2]

[1993/3]

Gerrit Kouwenaar
vier gedichten

Hoe besterft men de tijd, erft men
het steenrijk gedicht, de nachtegaal slaat
met stalen nagels de taal dicht

steeds weer waait stof in de klok, sneeuw
houdt de moederkoek warm, legvers ontpelt
zich het ei op de gloeiende lei

als de liefde nog eenmaal bestierf, in ander
mans vlees zich verteerd had, hoe
zou het bloeden als inkt
niet zo wit was -

Er schrikt een ogenblik tegen de hor, nee
dit is vertaald, het is een slaap, het is
de nachtvlinder het daglicht leeg
lopend in het steenslag

er ligt gefluister over de mond, blind
zicht over het oog waar men in zit, dat het licht
ontkent wat de taal verduistert, nee het is
de kelder de doofheid de witte krekel

nee het is de radio die luistert, nee
het is geschreven, het is wat niemand -

[p. 3]

 

Besta het huis, hierin kan niets gebeuren

 

men heeft de drempels gesleten, de deuren geolied

 

de scheuren met kranten gedicht

 

 

 

omdat het licht niet geloven wil raken de ogen

 

steeds meer verzoend met het inwonend donker

 

stommelen klokken achterstevoren

 

 

 

morgen schrijven de wanden overal wonden muur

 

kanker vochtvlekken, nu al is men jaren bezig

 

de mokerhamers in te vetten -

Zoals het boek zich sluit, de hond
had er nog aan gelikt, de hand geaaid, ernaast
waren vruchten gepeld, kinderen verluierd

het boek hoorde de stem doven, de mond
viel droog van graagte, al dat brosse praat
ziek beschuit tot stikkens verkruimeld

zoals het boek, alsof het zich als huid
nog rond zijn laatste wil wist te beschimmelen
terwijl de ziener zijn hermetische tranen
met tuiten tot sterren ophemelt -

Uit kijk, het heeft gewaaid (Uitg. Herik, Landgraaf, 1993)