De Revisor. Jaargang 20

[p. 68]

Peter du Gardijn

Havenstad

Wij wachten geduldig op de nacht,
nemen pas afscheid als in stegen
en straten de stad is ontbrand.

Vanaf het achterdek zal tussen hemel
en aarde dan geen grens meer zijn
en het zwarte water zal zilter nog
ons wenken voor onbekende zeegang.

Dan halen wij de trossen binnen en
de havenstad met mijn herinneringen
blijft achter in het vaste land.

Inversie

Als ik op reis ga zet ik mijn gitaar
in een woestijn van zand en steen,
loop naar de leeuw die er te rusten ligt
en leg mijn hoofd neer in zijn manen.

Dan slaap ik en droom van mijn leven,
van mijn lichaam dat door postkantoren
loopt en gekleed in driedelig grijs
mijn vuilniszakken aan de straat zet.