De Revisor. Jaargang 20

[p. 50]

Marijn Backer
Francien

1

Het brood tegen zich aan
gedrukt voelt zij zich iemand
waar zij van is. Die zij
haar hand op haar maag legt
's avonds, op de kei die daar zit
en de vuile honger eromheen.

Vaak telt zij haar hart, dat helpt haar in slaap.
Soms warmt zij een brood in de oven.
Vroeg op is zij eerder dan iemand
en blaast in haar beker thee.

[p. 51]

2

[...]
Hoeveel paar voeten heeft een vrouw?
Toch minstens drie. Vaak meer. [...]

Zij schrijft in een brief aan haar broer:

[...]
Dit werk vermoeit.
Ik kan niet denken overdag.
Ik sta op: halfgaar, het gaat.
Ik zet de borden op de tafel klaar.
Al dat haar van grote zus bind ik
met een strik. Haar hals jongvrouwelijk.
De jongste, hup, zijn melk op;
en dan, oud lamplicht, daglicht,
het zitten van mevrouw
voor het gebeurteloze raam,
waar haar calmia gloeit en de vingerhoeden staan,
en ik,
in de keuken
zo'n ochtend als een clip,
op de hartslag van een hitje,
de hurken van een werkster zijn sterk,
ze wiegt, ze dweilt de vloer. [...]

[...]
Soms ben ik gelukkig
omdat ik er zijn mag,
op mijn rug op de grond;
de stofdoek boven mijn hoofd
pakt rag en het spinnetje dat vlucht.

Of ik voel me zo als een pingpongbal
in een gebarsten mannenhand,
losjes,
het spel onderbroken.

Zo doet het er niet toe wat ik doe
en denk: mijn lichaam staat op,
mijn lichaam werkt mee: ik ben tevreden
dat ik leef, ik wil niet weten hoe.

[p. 52]

3

Lapje slaat naar de bovenste plank.
Water knijp ik tussen mijn vingers,
sponsplonssop. Ik wurg
de zeem. Mijn nagels krabben
de verwarming, onder tafel
kruip ik. Je kunt mijn adem horen
komen uit mijn keel.
Eén meisje is er
iets aan haar lip beschadigd, die snijdt
mijn adem af, ze draagt een panty met het kruis
gescheurd, ze zucht:
‘Ik ben het, je engel, ik kijk naar iemand
die door de spiegel naar je kijkt.’

4

Een mens is alleen al met al.
In het licht in het raam het gezicht van mevrouw
driekwart beschenen: mevrouw die zich ziet: eiermaan.
Mijnheer in het licht in de deuropening,
een lange gestalte, hand aan de klink,
vlak voor hij sluit, even
kijkt hij het donker in.

5

Francien vindt zichzelf net een ansichtbriefkaart.
Ze steunt op haar hand op de vloer.
De kruimels steken in haar knieën.
Zij wordt nooit meer opnieuw geboren.
Ze hoort vaak een stem die haar roept
maar haar naam is het niet.