De Revisor. Jaargang 20

[p. 24]

Maria van Daalen
Teorema

1

Iemand moet het lichaam van je beweging zijn
en je bewonen tot de dood eruit volgt.

In de grond zijn de tienduizenden zaden
die mij een leegte maken in vlees
en optillen door de aarde, stukkend.

Pijn stijgt tot boven het maaiveld.

Alles wat opent eet eerst inwendig
en legt zich dan vast als een holte
die draagt als een hand, mijn

beginsel. Hazelaar, haast je,
sla je takken langs het gat dat ik ben.

2

Druipend, als bramesap langs de polsen,
purperrood zijn de verse werkwoorden.

Ik heb het bed opgemaakt; achter mij
zoemt de fax en het antwoordapparaat;
wortels zuigen de aderen vol,
brokkelende lippen ontvouwen als voedsel,

als vocht. Maar ik buig de klimop opzij
omdat de vijver diep in de keel
stilstaat: omdat de stem bindt en

ik beweeg mij zoekend langs de rand van de tafel.

[p. 25]

3

Iemand kijkt peinzend naar mij om,
iemand haalt het andere woordenboek, iemand

geeft mij zijn woord voor de poort van de hel.
‘Het is een vloedlijn,’ zeg ik, maar hij weigert

de gedachte die heen en weer spoelt
als het kleine ruisen van een oorschelp.

Omdat ik gaandeweg in mijn lichaam -
omdat ik het woord ‘lichaam’ maar niet vinden kan.

4

Iemand slaat de bladen om en beeft;
hierin komt hij mij tegemoet.

Iemand beweegt zijn lippen en beseft:
ik kan mijn plaats niet voor je innemen
hoe ook je lichaam groeit binnen mijn lichaam.

Het spreken berust bij de navel
en komt omhoog uit de geopende
rugzijde. Een verbinding bestaan,

een trilling ingaan. Geen andere.

5

Omdat het bijna dag is maakt mijn lichaam goud
stromend onder mijn nagels langs de kade
en door de kleinste openingen van mijn ogen.

Ik ben de spiegeling van het gesprek;
geen ritseling verklaart mij nader
als de rivier mij telkens even tegenhoudt.

Maar er beweegt een blad aan de laurier
voor het raam, de schaduw van een gouden
stuifmeelkorrel bedekt ons, wij

dwalen in de holte van een langzame taal.