De Revisor. Jaargang 20

[p. 32]

Jan Kuijper

De tombe van Aeschylus

Het woord is uit mijn kleingeloof ontsnapt...
ik kom er niet op, ik draai eromheen
zoals de maan om de aarde draait, alleen
met het gezicht aan de achterkant. Gepapt
en natgehouden wordt het zere been:
er is al zo vaak tegenaan getrapt
dat het niet meer over de wereld stapt
maar stil bleef staan bij wat de maan bescheen.

Boon was opengebarsten van de jool
want Stro had zich geslagen tot een brug
en werd te heet onder de voet van Kool.
Het water stroomt. Ze komen nooit meer terug.
De manestraal doet dienst als bonestaak.
Zo kom ik om ons loon, ons leedvermaak.

De tombe van Sophocles

Onduidelijk, onbegrijpelijk is
het voor iedereen die de taal niet kent.
Jouw eigen taal toch zeker? Ja, je bent
ook eens zo ver geweest, de duisternis
heb je achter je gelaten, geen gemis
heb je gevoeld en daarna ben je ontwend
aan wat de wereld spelend heeft verkend,
gedurig winnend aan betekenis.

Ben je herboren? Dat nou ook weer niet.
Toch is er sprake van een vorig leven:
volwassen zorgen zijn kleurig verbeeld
in een gesloten boek, zoals je ziet,
in een gebroken Nederlands beschreven.
Zo blijft het, al heeft het niet veel gescheeld.

[p. 33]

De tombe van W. Blake

In wat voor oven is uw brein geweest
dat ik hier in mijn eigen vet moet smoren?
Ze hadden toch dadelijk kunnen horen
dat er geen barst in zat, niets voor een beest
dat met iets rammelt tussen piepkleine oren
waarover zelfs een pottenbakker leest
dat het van alles ter wereld het meest
de kardinale deugden zijn beschoren!

Voorzichtigheid doet pannelappen haken.
Rechtvaardigheid trancheert, maar kiest zelf niet.
Sterkte voorkomt het delen van verdriet
met wie u op de trommel mocht vermaken.
De matigheid, omdat u niet meer bliefde,
wijdt hier een fluit aan hoop, geloof en liefde.

De tombe van Emily Dickinson

Het Kaspische zand en de Kaspische zee
vormen op deze wereldkaart één meer.
De zee! ik zie de zee! Ik weet niet meer
of die er toen ook was. Was ik al twee
of nog maar een? De andere jongeheer
moet wel mijn vader zijn, die met mij mee
mocht op de foto, dichter bij het vee
van donkere ochtenden dan bij de beer

van zijn kleindochter, die op zijn kop
door de zonovergoten wereld gaat.
Hij heeft zaagsel genoeg voor de woestijn
waar ik vandaag in een oase stop
en drink terwijl mijn schip te slapen staat.
Een zoute zee moet in zijn ogen zijn.