De Revisor. Jaargang 19

[p. 54]

Maria van Daalen
Onderweg

‘verdranno, che si versa nella vena
e chiama’
Stefano Dal Bianco

Binnen deze tastzin ben ik
levend. 's Nachts dwaal ik door mijn verloren
aquaduct, ik tel de brandhaarden, de dode
bronnen. Waar zijn voetstap staat wacht
ik. Stof warrelt om de hoek, een geur
van versteende uitwerpselen. Verder
verschuivend dan aarde, dan mijn schaduw
volgen kan, wijk ik in zijn ogen, zijn
hand die krabt, die mij openhoudt.

Wanneer ik opga, over de zee
zwevend, wijnkleurig als een moedervlek,
win ik hoogte door mijzelf
in te vallen tussen de riffen: huid,
koraalrood openrijtend. Zeedieren
komen en proeven mij en leggen hun eieren in
losse handen, uitwaaierend vlees, wolken
rondom een schouderblad, mijn geur
die een druppel verspreidt in de stroming.

Een lichaam dat je waarneemt, vult
kloppend een dubbele kokkel.
Ik kom aan land in je handen.
Telkens verdwijnt de eerste afdruk van mijn voet,
groengloeiend en oplichtend,
als ik voortga over het vochtige
zand. Ik stap uit de schelpen,
ik brand mij aan schuim
en achter mij knappen de wieren.

Er zijn liefste plekken die doorbreken
in ooit gestreelde huid. Hij
legt zijn handen onder mijn navel
en voltooit het stromende bekken
waar papavers bloeien en ontbladeren.
Melksap komt omhoog, persend.

‘Wil je mijn vlees weggeven, Herinnerde,
wanneer de zaden in mijn maag geworteld
worden, wanneer ik uiteenval in kruipend
leven en overal uit mij heen opbloei?
Ik word zachter dan je lippen verkennen
en proeven in de eerste nacht; mijn lippen
ontsluiten het bot dat ik ben mansdiep
in de grond. Wanneer ik opnieuw opensta
voor je aanrakingen die ik naar buiten
breng, alle, die zijn bewaard tot dit lichaam
mijn vlees vergeet en bederft: geef mij dan weg.’

Een opening in het stromende zand
brengt de kleinste palm aan het licht,
maar een gesloten citroen kent zijn citroenplant
wanneer die uitzet, groen vanaf zijn pit.
Daarom zijn de berichten dringender
geworden: ik ben het woord.

[p. 55]

 

De ruimte zingt rond als een engel

 

onverstaanbaar hard aankomt. Maar

 

de microfoons zijn al getest, de boxen

 

verschoven. Ineens valt het licht

 

in met de snelheid van denken

 

losgescheurd van de spiraalnevels. Nog

 

tollend komt in één beweging

 

elke andere tot stand. Glinsterend

 

vult de rivier de rivier

 

 

 

en aarzelt de druppel in druppels

 

die waar een steen in de stroom roeit

 

om hardnekkig zijn plaats te behouden

 

terugspringen tegen de richting.

 

De wisselende kleuren moeten samen wit zijn

 

of zijn zij zwart als de melk van een dode?

 

Ik versta verzetten als stap voor stap voortgaan

 

en breken wat binnendringt in de voet.

 

Daarom zing ik mijn lichaam uit elkaar.

 

 

 

Zij wondt haar voeten als zij danst

 

tussen de scherven die ik schep.

 

Restanten van oneindigheid

 

bewaren de glans van de dunste spiegel

 

en sterven doet zij niet, zij is

 

op de dood gezet als koningin.

 

Zij wondt haar voeten als zij danst.

 

Telkens verraad ik haar, rood als purper,

 

op de plek waar zij net wegstapt.

envoy

Prince, Kroon van wit,

Een vleermuis is niet dichterbij dan een zwaan.
Ze gaan uiteen, deze
om te sterven, gene om zingend
te sterven. Zomaar, als ik je handen zie,
hoe ze wijzen op aanraken, tasten,
weet ik dat je mij bewoont.
Er is geen dier dat ik niet ben.
Nu de doorzichtige vogel opvliegt, brandt
de helderrode kers op mijn lippen.